Aaron de duurzaamste 

van de DOCKX-dynastie?

Als nieuweling heeft hij, op één na (10 februari 2019 in Hoogstraten, waar hij aan een balk haperde, wat de Nederlander Menno Huising nièt deed) al zijn veldritten gewonnen. De Belgische titels (Kruibeke 12 januari 2019 en Antwerpen 11 januari 2020) zijn daarvan uiteraard de mooiste.

"Winnen went nooit", beklemtoont Aaron DOCKX. En hij kan het weten!

Kay DE BRUYCKERE
werd oververdienstelijk twééde.

Aaron is evenwel niet voor één koersgat te vangen en dus blinkt hij tijdens de zomer ook uit op de weg en dat bleek al meteen tijdens de eerste ‘oefenkoers’ in Dikkebus, waar hij de concurrentie op een hoopje veegde en op anderhalve minuut reed. Enkel Kay De Bruyckere kon hem even volgen maar moest tenslotte ook 40” toegeven. Toon gezet voor een sportieve hoogzomer met als beoogde piek in Zottegem-Velzeke de Belgische titel.

“De driekleur over de schouders worden getrokken en aansluitend het volkslied mogen aanhoren, dat doet wat met een jonge mens”, bevestigt Aaron. 

Uiteraard is Aaron een adept van de Dockx-dynastie, net als zijn papa Mike, zijn oom Kurt en zijn neef Gert. Zij sturen hem bij met gericht trainen en met stabilisatieoefeningen. Aaron hoopt van hen de meest duurzame te worden.

Aaron koestert de prettige embarras du choix zodat hij de rood-witte trui van Iko-Crelan mag afwisselen met de gele van W.A.C. Hoboken, zijn moederclub.

“Indien hij zou moeten kiezen, dan zou het veldrijden een lichte voorkeur genoeten”, meent papa Mike. “Omdat hij op het terrein beter het verschil kan maken dan op de geplaveide wegen, waarop zelfs de Ardense hoogtemeters hem niet afschrikken want als éérstejaars (die er samen reden met de tweedejaars) werd hij (na grootmeester Cian Uijtdebroeks) tweede in Herbeumont en tiende in Vresse-sur-Semois. Hij behaalde verder een dagzege in de meerdaagse Tour de Gotha (D.) en werd in het Critérium Européen (Lux.) als beste jongere op het podium geroepen. Een dichtste ereplaats was hem (na Jelle Harteel) ook weggelegd in de Wapi Classic van Frasnes-lez-Anvaing, een manche in de Beker van België. In het kampioenschap van België leverde een offensieve koers niet meer op dan de achttiende plaats. Dat wil hij in september rechtzetten.”

Aaron Dockx woont in Rijkevorsel, waar ze een halve eeuw geleden een andere local hero hadden: kosterszoon Jos Abelshausen, een veelwinnaar bij de jeugd: 70 keer als junior (tweede na Rik Van Linden in het BK van 1967 en derde in dat van 1968), 42 maal als liefhebber (met Gent-Wevelgem 1969 als kroonzege). Als contractrenner loste hij de verwachtigen niet helemaal in, al behaalde hij 27 overwinningen (vooral in het kermiscircuit) en werd hij vooral tweemaal op een rij vijfde in de Omloop ‘Het Volk’. Hij stopte al op zijn 27ste om in het onderwijs een mooie loopbaan uit te bouwen zelfs schooldirecteur te worden. De reus op lemen voeten overleed, na een hobbelig leven, al eind april 2017, hij moest nog 68 jaar worden. Een schande dat hij geen plaatsje kreeg in het boek “Top 1000” van Jacques Sys. Zo zie je maar hoe futiel het is om een komeet in het wielrennen te zijn.

Aaron Dockx, die ook een meer dan behoorlijke student is, zal het, mede dank zij zijn entourage, als geen ander beseffen.