Cannibal B Victorious 

Francis VAN MECHELEN 

leverde in op aantal, niet op kwaliteit

Ook kosmopoliet Francis Van Mechelen is ongeveer klaar met zijn opzet 2025. Het aantal renners werd gereduceerd naar zestien waarbij hij hoopt dat er tijdens de zomer zoals op andere jaren nog renners facultatief mogen bijgehaald worden.

Niettemin omvat zijn effektief nu tien nationaliteiten waarin de Vlamingen met zijn vieren het best vertegenwoordigd zijn: Jasper Christiaens en Leander De Gendt bleven, Noah Coninckx (GMS CT Glabbeek) en Matteo Vanden Wijngaert (Crabbé - Dstny) komen erbij.

Het wordt schuiven met de pionnen op een overdruk programma en keuzes maken. Zo worden Gent-Wevelgem (GP André Noyelle in Ieper) én Liège-Bastogne-Liège georganiseerd tijdens het weekend van 10-11 mei, waarop ook de Course de la Paix (Tsj., 2.NCup) eindigt.

 

Aan kwaliteit zal het Cannibal B Victorious alvast niet ontbreken.

Mikita Babovich won eind april de GP OG Cycles (een nieuwe IC in Dottignies) en op 1 september de GP Jef Leonard in Wuustwezel. Deze Wit-Rus verdiende dus veel respect maar werd op het EK van Heusden-Zolder naar Hasselt omwille van zijn (niet zelfgekozen) nationaliteit door de administratie van het kastje naar de muur gestuurd.

De net 17 jaar geworden Heimo Fugger (Oost.) deed het als één der jongsten van het peloton al uitstekend. 

Nikolaos Georgousakis (Griek) logeerde vanaf mei bij de familie Verhaegen (Begijnendijk), deed vrijwel overal mee voor de vette prijzen, werd zesmaal op het podium geroepen maar enkel op de hoogste trede van de aardig bezette Linterse tweedaagse.

Noël Goijert (Ned.) is een veldrijder die de weg op wil en die daar in augustus te Rijkevorsel (derde) een eerste keer zijn aanleg voor toonde. 

Valentin Hofer (Oost.) is een allrounder. De winnaar van de GP Roger De Coninck in Berg-Kampenhout werd drie maanden later tweede op het EK veldrijden in Pontevedra.

Janek Jackowiak (Pool) reed het hele seizoen als 16-jarige, wat hem niet belette om in nogal wat koersen een rol van betekenis te spelen: beste jongere in de Cottbuser, de Course de la Paix, de Lunigiana., … Iemand dus om (zeker in de meerdaagsen) goed in het oog te houden. Misschien rijk voortvarend maar hij kon wel eens de langverbeide opvolger van Michal Kwiatkowski zijn.

De Let Mark Jakobsons kwam tijdens de zomervakantie als nieuweling naar Vlaanderen. Begin juli won hij in Deurne, een maand later zag ik hem in Dadizele met zijn landgenoot Georgs Thumins een demonstratie weggeven, die kennelijk ook de klare kijkers Francis Van Mechelen niet ontgaan is.

Dat genoegen viel ook Mikolaj Legiec (Pool) te beurt. Die lukte tijdens het paasweekend 2024 bij na een dubbelslag: winst op zaterdag in Rotselaar en op maandag tweede in Mopertingen na zijn landgenoot Igor Mitoraj. Het was een copy paste van begin april 2023 toen hij op zaterdag (na zijn landgenoot Dawid Szulik) tweede werd in Zonnebeke en ’s anderendaags 112 concurrenten overwon in Zoutleeuw.

De Brit Dylan Sage is al evenmin een gewone. Behalve een wegrenner die bij ons sporadisch een overwinning ophaalde, werd hij aan bijna 52 km./u. twaalfde op het WK tijdrijden met slechts driekwart minuut meer dan Paul Seixas. Bovenal bracht Dylan op 18 augustus het Brits record op de 25 miles van Finlay Tarling op 45’38”. Finlay die eerder het record van zijn illustere broer Joshua verbeterd had. Hoogtemeters zijn Sage’s voornaam werkpunt in 2025.

Niet te veronachtzamen de Oekraïner met de onmogelijke naam Maksym Shcherbatskyi is qua prestaties door de omstandigheden in zijn land de minst illustere. Hij kwam in september naar Vlaanderen en werd (na Stan Kahn) tweede in Paal en (na Wout Van Steenlandt) in Pittem.

 

Last but not least zijn er twee Australiërs.

Hayden Stevens reed vrijwel het hele seizoen als 16-jarige, wat hem niet belette om al tijdens de lente op uiteenlopend terrein drie keer een gestoffeerd deelnemersveld te overwinnen: in Herenthout en in Molenstede (dubbelslag eind april) en in Orroir een maand later. Het waren niet de minsten die hij daar achter zich hield.

De nog drie maanden jongere Lucas Stevenson stond internationaal al iets verder met een best aardige Ain Bugey Valromey Tour (Fr.) als slotakkoord. In de GP Niels Albert van Tremelo overwon hij 90 (en niet van de minste) concurrenten. Ook in Bierbeek (Tristan Jannes) en in Ottergem (kompaan Nolan Huysmans) was hij er dicht bij. 

 Avia-Rudyco

de club met het geringste verloop 

wordt nooit een Spaanse herberg

 

 

2023 was al een overtreffing van het weergaloze 2022, zodat men er even behoedzaam als wijselijk van uitging dat 2024 het niet kon overstijgen.

Toch gebeurde het volgens deze sprankelende cijfers: 134 medailles op kampioenschappen 38 gewonnen interclubs of andere méérwaardige koersen, 52 kampioenstitels (25 Belgische, 4 Vlaamse, 23 provinciale), één wereldkampioen (Nicolas Aernouts), één Europese kampioen (de Noor Felix Ørn-Kristoff), eindzege Topcompetitie nieuwelingen (Vic De Smet, een éérstejaars!), eindzege Beker van België junioren (Thor Michielsen, ook een éérstejaars!) 

 

Avia-Rudyco heeft zichzelf ook voor 2025 het maximum van 150 koersende leden opgelegd om de kernen beheersbaar te houden (max. 30 renners voor u17 en u19) en omwille van het geloof in eigen kweek. De overgang van Dylan Van den Berghe naar Soudal - Quick-Step u19 is de enige die ertoe deed.

 

Avia-Rudyco editie 2025 presenteert zowel bij de nieuwelingen als vooral bij de junioren een performante kern.

Bij de aspiranten (u15) zijn dit, op basis van behaalde resultaten (die niet àlles verklaren), de verwachte sterkhouders, onder wie twéé dragers van de driekleur.

Bouwjaar 2011: Milou De Loose, Lex Lambrecht (BK, komt van VC ’t Meetjesland Eeklo), Adamou Van Bossche, …:

Bouwjaar 2012: Sverre Matthé (van Alfasun - AS Construkt), Jérôme Vertongen (BK tijdrijden) , …:

Bouwjaar 2013: … is het uiteraard nog koffiedik kijken.

 

Nieuwelingen: kroonjuweel Brent Biesbroeck, Senne Bradi (van WAC Team), Iljo Brusselmans, Senne De Loose, kroonjuweel Vic De Smet, Mathis De Tollenaere (van VC ’t Meetjesland Eeklo), Sibe De Vogelaer, Warre Lambrecht, Robbe Maesschalck, Finn Tanghe, Clement Van Holle, Daan Van Raemdonck, Timothy Verhulst (BK), …  

 

Junioren, het vlaggenschip met onder anderen: Lowie Baeck, Rune Boden, Jens Cloots, Giel De Nul, Sean De Vries, Lars D’Hollander, Ian Kimpe, Fons Laureys, Thor Michielsen, Liam Reynaerts, Noah Van Miert, Tille Vergalle, Robbe Verhulst, Thor Verleysen en de halftijdse (april-juli respectievelijk juli-oktober) huurlingen de Brit Jack Edwards en de Australiër Alexander Hewes (die op 6 april 2024 in Roeselare een mooie overwinning behaalde op zowat 90 concurrenten).   

 

Kampioen van België worden …

 

Louis MEUL: als het niet al rijdende 

kan dan maar eerst al lopende!

Kampioen van België worden op twee wielen zat er deze zomer nog niet in: de 13-jarige aspirant Louis Meul (Aalst) hield het in Quaregnon bij de negende plaats in de tijdrit en de vijfde in de wegrit. Het symboliseerde een uitstekend seizoen met drie overwinningen, een dozijn andere podia en meer verdere ereplaatsen. Naarmate de dagen kortten des te vrijpostiger Louis uit de hoek kwam onder het motto: uitblinken is essentiëler dan winnen.

Na het BK op de weg heeft hij de modus lopen opgedreven en zie waartoe dat leidde. Begin oktober won hij het BK duatlon in Ocquier (deel-gemeente van Clavier, Liège): 1,2 km. lopen, 5 km. fietsen en opnieuw 1,2 km. lopen. Louis maakte uiteraard het verschil met de fiets, meer bepaald op de klim van één kilometer reed hij dominant weg van twee gezellen en kwam ruim afgetekend (-45”) binnen.

Zes weken later werd Louis in Hulshout ook BK veldlopen, een ware afvallingscross van drie kilometer met vier overlevers die sprintten voor het podium en waarbij Louis met Emile Helin gelijktijdig door het aankomstlint kliefde en gelijk werd gezet, een verantwoord Salomons-oordeel en een unicum in deze sport, dat bij geen van beiden de vreugde kon temperen want ze zongen samen en uit volle borst de Brabançonne. Aangrijpend!

Stilaan mogen we onverkort stellen: in België zijn er op dit moment een stuk of vijf die (nog) rapper fietsen dan Louis maar géén enkele die sneller fietst én loopt! Wat hij het liefste doet? Joker want leve l'embarras du choix, die hij zo lang mogelijk wil volhouden.

Bovenal: leve de brede ontwikkeling en het zich niet laten vangen voor één enkel sportgat. Vanaf april 2025 gaat de focus weer vol op de wegcompetitie (zonder duatlon en bijkomend triatlon te veronachtzamen). Voor het lopen heeft Louis al een trainer, voor de koers zet hij dat nog even on hold, van gerichte en intense fietstraining is nog geen sprake, hij kiest liever een eigen traject en steekt zoveel mogelijk op van wat hij ziet. Het wielrennen mag geen obsessie worden, een dure gesofistikeerde fiets is nog niet aan de orde, trainingsschema’s al evenmin. 

Dat hij niettemin van uitvalsbasis verandert, staat daar niet haaks op. Zijn keuze voor Isorex is geïnspireerd op basis van vrijheid en vriendschap met goedlachse tieners en intacte ruimte voor verdere zelfontdekking.

Het was alvast de hele zomer 2024 een lust voor het oog om te zien hoe Louis in de wegkoersen opbokste tegen onder anderen Lex Lambrecht en Lars Villers, die in hun ontwikkeling al verder staan maar die hij toch onbevangen partij gaf en waarbij hij almaar dichter aanschoof.

Mij voor Louis uitputten in superlatieven, dat doe ik beter niet, anders waait er wat vanuit de hoek van papa Kristof (de eminente interviewer van Sporza) en mama Charlotte, die alles in hun juist perspectief wensen te houden en die hun telg nog het liefst van al zien uitblinken in zijn studies Latijn, wat hem trouwens cum laude lukt.

Yasu VERVOORT eyecatcher 

in het R.EV cycling team

 

Yasu (= kalm in het Japans en of hij dàt is!) behoorde reeds als eerstejaars tot de bovenlaag der nieuwelingen in 2023. Toen bekroonde hij een exquise lente met al een zesde zege die op 21 mei dubbel en dik kon tellen: de Ronde van Vlaanderen van en naar Oudenaarde, waarin hij de vlucht vooruit nam voor onder anderen Senne Brys, Mauro Keppens, Yoram Knaepen, Thibaut Van Damme, Arthur Van den Boer, Jasper Verbrugge, …

Er kwam dat seizoen nog slechts één zegestreepje bij: een meerwaardig succes in Orroir op de flanken van de Mont de l’Enclus. Yasu moest het al te vaak afleggen tegen een moeilijk te kloppen rivaal, drager van de naam ziektetoestand. Toch maakte hij er alsnog het beste van met een rist dichte binnenlandse ereplaatsen.

 

Yasu wilde het in de lente 2024 even efficiënt zijn als in die van 2023 maar dat lukte enkel in de nationale tijdritten. Jammer dat hij, de winnaar van Borlo en de tweede van Poperinge (en naderhand van Waregem), van het BK tijdrijden ziek moest wegblijven, hij zou ook in Geraardsbergen vast en zeker op het podium hebben gestaan.

Er werd gevreesd voor een dreun die hij evenwel in mentale veerkracht omboog met winst in het PK in Helchteren. Van dan af braken betere tijden aan met buitenlandse escapades waarnaar hij reikhalzend uitzag. 

Het begon met de driedaagse Course de la Paix (Tsj.) met vijf etappes en een tijdrit, waarbij de primeur van een specifieke fiets waarvoor hij dankte met puike dagwinst, annex een sprankelende derde eindplaats. 

De lente was in één klap opgelijst zodat hij zich een kabbelende examenmaand juni kon permitteren en die hij afsloot in het Critérium Européen (Lux.), waarin hij zoals voorzien weinig kon forceren.

Het was niettemin de voorbode van een schitterende zomervakantie die (ver)liep langs vier verschillende landen. In de Tour de l'Aisne (Fr.) won hij de tijdrit en eindigde hij tweede in het algemeen, net als in de Vuelta al Bajo Aragon (Sp.). In de Jugendtour (Oostenrijk) verging het hem (20ste) minder in tegenstelling tot de Youngclassics Hamburg (D.), waarin hij vierde werd in de tijdrit en vijfde in het algemeen.

Veel tijd om te koersen in eigen land restte er niet met toch een vierde plaats in Couvin en een 22ste op het BK in Liedekerke, waar hij hemel en aarde bewoog maar weinig kon forceren.

Vanaf september was Yasu weer vaker in de heimat, waarbij winnen zijn regel niet was: tweede in de Memorial Igor Decraene in Waregem (met 1” geklopt door de verbazende eerstejaars Vic De Smet), 5de in de GP Roger Baguet (Parike), 7de in de GP Ange-Raymond Gilles (Jemeppe) en 8ste in de Affligem Classic. 

Het slotakkoord was toch weer uitheems en niet van het minste: vierde in de Chrono des Nations, een prestigieuze Franse tijdrit in de Vendée.

 

Met deze gestoffeerde portfolio kon Fred Vandervennet, Yasu’s vaste begeleider, zich zonder schroom begeven richting Remco Evenepoel, van wie Fredje ook de trainer-coach was, om zijn poulain aan te bevélen bij het R.EV Cycling Team. Het werd als een formaliteit afgehandeld.

Yasu wil een kabinetstukje maken van deze exquise uitdaging. Intussen heeft hij de Latijnse doorlopen aan het Atheneum van Maaseik. Voortaan wordt het de middenjury want hij gaat veeltijds in Spanje wonen en doorgedreven trainen. Niet dat hij een aversie voor de schoolbanken heeft zoals wel voor de ziektekiemen waarmee hij na elke vakantieperiode opgezadeld zat. 

Een kerngezonde Yasu Vervoort zal in 2025 tot (nòg) méér in staat zijn!

 De Tien om te Zien van het  R.EV cycling team u19

 

Het zijn, qua blote resultaten, niet uitsluitend toppers van de bouwjaren 2007 en 2008 die aan boord werden gehaald. Matthias Bogaert en Yasu Vervoort (beiden komende van Isorex) zijn de enige coryfeeën van het tiental. Ze zijn éérstejaars net als Rayane Arifi en Mathieu Levaque. Yasu, de eyecatcher bij uitstek, krijgt nog een aparte bijdrage.

 

Matthias Bogaert was als aspirant één van dé coryfeeën van het bouwjaar 2008 en herhaalde dat als nieuweling, zelfs al won hij niet meer zo vaak maar zijn fraaie ereplaatsen deden er meer toe met ei zo na een dagzege in de Course de la Paix en een podium in de Affligem Classic als slotakkoord. Zelfs al werd hij PK, toch blijft het tijdrijden een voornaam werkpunt. Eén en ander betekent gelijk dat er op de Herzelenaar nog aardig wat rek zit.

 

Rayane Arifi is een discipel van eigen kweek die in vergelijking met 2023 (driemaal bescheiden top 10) in 2024 mooie stappen zette met achtmaal podium, zij het zonder hoogste trede maar dat kon de algemene voldoening niet temperen. 

 

Mathieu Levaque is the special one want hij kwam begin mei over uit het hockey. Veel rodage had hij niet nodig want eind mei deed hij in de zware koers van Kester (bijna 100 dln.) al mee voor de vette prijzen. Die regio lag hem kennelijk want drie maanden later behaalde hij in Galmaarden de eerste overwinning. Er waren weliswaar weinig starters maar Matthias Bogaert en Rayane Arifi flankeerden hem op het podium.

 

Mathias De Keersmaeker (Heist CT) en Oskar De Meester (Onder Ons Parike) zijn tuk op revanche na een moeilijk 2024, dat hen evenwel géén blijvende schade heeft toegebracht. Ze zijn wel wat zoekende als coureur maar klaar om op te veren. Indien dat niet lukt dan houden ze aardig wat anders achter de hand. Mathias heeft een jaar boni in zijn studies rechten, Oskar is een virtuoos die latijn-wiskunde studeert. Coureur worden is a very wish but not a obsession.

 

Hugo Percque muteerde als neo-junior van Cureghem Sportief naar Acrog-Tormans maar als Schepdalenaar was het logisch dat hij van het R.EV cycling team deel wenste uit te maken. Dat dankte hij behalve aan de lokale verankering ook aan zijn mooie campagne met vooral een vruchtbare juli. Op een dichtste ereplaats (na de Australiër Finlay McRobbie, die ook zijn twee volgende koersen won) in Brakel volgden overwinningen in het golvende Bogaarden en in het vlakke Veldegem. Tijdens die zalige periode vierde hij zijn 17de verjaardag.

 

Tuur Verbeeck (Dijlespurters Mechelen), in 2019 de Vlaamse kampioen der 12-jarige aspiranten, won vijf jaar later de zware Tour de Condroz door in Ougrée onder anderen Wout Hemeryck, Nicolas Aernouts, Thor Michielsen, Axel Van den Broek, Tristan Jannes, … achter zich te houden. Wie dat reeds kan als neo-junior mag aardig wat verwachten van zijn tweede campagne.

 

Arnaud Noirhomme (Lux.) en Erik Rege (Noor) vervolledigen deze Tien om te Zien. Hun aanwerving is eerder gebeurd op basis van verbazende testen dan van resultaten, maar beiden zijn jongens met een meerwaarde als persoon want van goeden huize.

 

Ze staan als 17-jarige alvast verder dan een zekere Remco Evenepoel die op 2 april 2017 met een blanco blad zijn debuut maakte en bij zijn debuut in Zoutleeuw niet bepaald bemoedigend 71ste werd. Op de keper beschouwd kun je stellen dat Noirhomme en Rege het in hun eerste allereerste koersen beter dan Remco maar dat veranderde nogal snel.

Uit de Brussels Cycling Academy 

ontsproot het R.EV cycling team 

 

Het hing al een tijdje in de lucht dat de Brussels Cycling Academy behalve zijn algemene missie “kinderen en jongeren stimuleren om (opnieuw) te fietsen in een veilige omgeving door hen daartoe mogelijkheden en middelen te geven” nog specifiekere plannen had, opgedeeld worden in twee departementen:

… de afdeling SOCIAL: jonge Brusselaars, ook zij die in moeilijke omstandigheden leven, de buitenkans bieden om het wielrennen te ontdekken in een uniek, vakkundig en veilig kader, met opvoeders en materiaal van topkwaliteit, de kneepjes van het wielrennen bijbrengen aan 10- à 12-jarigen, voor wie wielrennen onbekend of ontoegankelijk is of lijkt.

… de afdeling PERFORMANCE: de Brussels Cycling Academy wil een opleidingskader bieden aan 11- à 16-jarigen. Veel tieners gaan geregeld koersen, maar té weinigen krijgen de kans om dat te doen met leeftijdsgenoten uit Brussel. 

Die doelgroep wordt een totaalprogramma aangeboden dat hen stap voor stap in een veilige omgeving naar het wegwielrennen loodst. 

Mountainbiken, hardlopen, geleidelijk aangepaste voeding maar bovenal koersvreugde moeten vooropstaan! Dit zijn de stappen die moeten gezet worden alvorens ze eventueel een korte of langere passage in het wielrennen kunnen ambiëren. Een obsessieve aanpak is totaal uit den boze en bij voorbaat tot mislukken gedoemd.

Woorden wekken maar voorbeelden trekken, het kunnen niet allemaal Remco’s zijn maar ook enkele niveau’s onder hem kunnen heel wat zijn en het is met dat soort profielen dat het R.EV Cycling Team op pad wil.

Het zijn qua pure resultaten niet meteen dé toppers van de bouwjaren 2007 en 2008 die aan boord werden gehaald. Matthias Bogaert en Yasu Vervoort (komen van Isorex) zijn wat dat betreft de enige coryfeeën van het tiental. Ze zijn éérstejaars net als Rayane Arifi (eigen kweek) en Mathieu Levaque (ex-hockeyer). De zes ‘ouderen’ dan: Matthias De Keersmaeker (Heist CT), Oskar De Meester (Onder Ons Parike), Hugo Percque (Acrog-Tormans), Tuur Verbeeck (Dijlespurters Mechelen) plus de buitenlanders Arnaud Noirhomme (Lux.) en Erik Rege (Noor).

Ziedaar de tien bofkonten die op een perfecte omkadering en begeleiding kunnen rekenen dankzij (in alfabetische orde) Dirk de Cnop (sereen toekijkend maar veelziend vanaf de zelfgetrokken zijlijn), Koen Feys & Nele De Visscher (de doorstarters van het Ostend Air College), Patrick Evenepoel (de dagelijkse administratieve en logistieke invulling, de link met de wielerbond en de precieuze sponsors), Silke Houbaert (verzorgster), Dimitri Peyskens (een 33-jarige afzwaaiende contractrenner, A-trainer, Master of Science in de Lichamelijke Opvoeding & de Bewegingswetenschappen), Fred Stroykens (Remco’s eerste soigneur en eeuwige soulmate), Kenny Terweduwe (coördinator van het toenemende competitieve luik), … 

Last but (very) not least is er REMCO himself, de bedenker en de bevlogen supervisor die zal bijsturen en toevoegen waar het nodig blijkt en die met dit Project al meer dan iets teruggeeft aan zijn grote passie en zijn professionele core business en er op die manier zo langdurig en nauw betrokken in zal overleven als hij dat zelf wil. 

Remco is ook jong 'geweest' (foto waarbij hij als junior op weg is naar een spraakmakende driekleur aan de prachtige Lacs de l'Eau de l'Heure op 27 mei 2018) hij is het nog stééds doch almaar minder want op 25 januari 2025 wordt hij 'reeds' of 'nog maar' 25 jaar. Hij is zo vooruitziend dat we ons beter hoeden met het voorspellen over wat hij nog allemaal zal realiseren.

Als langetermijndoel heeft het R.EV Cycling Team zich gesteld: een jonge Brusselse of Brusselaar geselecteerd zien worden voor de Belgische ploeg op het WK 2030 in Brussel!

 

Met hoge kansen op verdere doorstroming ...

 

Acht jonge Vlamingen in uitstekend gezelschap bij 

SOUDAL - Quick-Step Devo

 

Ook met zijn Devo Team is Soudal - Quick-Step klaar voor 2025.

Renato Favero, Jelle Harteel, Senne Hulsmans, Federico Savino, Gauthier Servranckx, Viktor Soenens, Lars Vanden Heede en Jonathan Vervenne handhaven zich in deze comfortzone.

Zij krijgen er het gezelschap van Matthijs De Clercq, Hodei Munoz (Sp.), Thomas Pesenti (It.), Joeri Schaper (Ned.), Jasper Schoofs, Erazam Valjavec (Slov.), Matijs Van Strijthem, Marc Zafra (Sp.) én de surprise van chef Johan Molly, zowaar een Braziliaan die hij dus bijna letterlijk uit de wielerbrousse plukte: de 18-jarige Henrique Bravo, tweemaal podium in de kampioenschappen van zijn land, opgelijst met Spaanse ereplaatsen in de GP Ayuntamiento de Benagéber (7de) en in de Vuelta Camporrobles (3de), naderhand nog ruim overtroffen door een dag- en de eindzege in de Vuelta Ribeira del Duero, waarin hij zelfs de Spaanse topper Héctor Alvarez afhield. Molly loopt bijzonder hoog op met zijn exotische groeidiamant en wanneer hij zoiets doet dan sla je zijn woorden maar beter niet achteloos in de wind. 

 

Overigens is Brésil geen totaal wereldvreemd wielerland, er waren eerder Fischer Murilo (°1979) en vooral Mauro Ribeiro (°1964), die in 1982 als junior WK puntenkoers werd en op quatorze juillet 1991 zelfs een rit won in de Tour door in Rennes acht medevluchters te verslaan onder wie Laurent Jalabert, Dmitri Konychev, Guido Bontempi, Edwig Van Hooydonck en Johan Bruyneel te verslaan. 

Henrique Bravo is geen soortgenoot van Mauro Ribeiro maar eerder een troef voor hoogtemeters en/of klassementen.

 

Een andere verrassing van de chef is de inmiddels al 25-jarige Italiaan Thomas Pesenti, die na vijf campagnes bij Beltrami TSA - Tre Colli muteerde naar Team Ukyo (Japan), waarmee hij zich profileerde in de Giro d’Abruzzo, de Tour of Bulgaria en bovenal in de achtdaagse Tour de Langkawi (Maleisia), waarin hij tweede werd op slechts elf tellen van de beter omringde Max Poole (dsm-firmenich – PostNL).

 

Het Devo Team van Soudal - Quick-Step omvat evenwel véél méér dan een Braziliaans curiosum en een gedateerde Italiaan, die enkel maar kunnen verrassen. Er zijn de acht Vlamingen, de Nederlander Joeri Schaper en de Sloveen Erazam Valjavec, van wie de hoedanigheden genoegzaam gekend zijn en waarbij het diepmenselijk is dat men Jelle Harteel na een verloren jaar niet opgeeft.

Renato Favero (19) liet zich opmerken met een vierde plaats in Izegem Koers, die aan bijna 50 km./u. betwist werd.

Federico Savino (20) won de GP der Stad Halle, werd vijf weken later tweede in Il Piccolo Lombardia en kan als tijdrijder aardig uit de voeten.

Er is ook een Spaanse duo met allrounder Hodei Muñoz (Bask) en Marc Zafra (die in Avilés het Spaans kampioenschap won).

Het zijn stuk voor stuk 17 coureurs van wie de meesten zich zelfs op het procontinentale niveau kunnen handhaven en van wie er enkele een vaste waarde kunnen worden in de World Tour zoals eerder al onder anderen Gil Gelders, Andrea Raccagni, Pepijn Reinderink, Warre Vangheluwe, Jordi Warlop, … te beurt viel. Who will be the next ones?!

 

Met Jonathan VERVENNE gaat het (opnieuw) uitstekend, dank u!

 

Plots stel je met een onbehaaglijk gevoel vast dat Jonathan Vervenne al maanden van de radar verdwenen is en vraag je je af wat er met hem aan de hand zou zijn, zo’n bijna ongenaakbaar geacht iemand. 

Gelukkig was het niet van moeten: Jonathan had de niet uitgesproken geruststelling dat het met hem ook op termijn helemaal zou goedkomen bij Soudal – Quick-Step, maar daarom moet je nog niet meemaken wat hem tijdens de lente van 2024 overkwam.

Schraalheid was troef, zelfs één enkele overwinning ontbrak en dat was vooral te wijten aan het nare feit dat hij van eind maart tot half juli out of competition was en ook daarna liep het nog eerder schoorvoetend. Klierkoorts was de grote boosdoener en niet bepaald in de mildste graad.

 

Het winnen van Limburgs snelste, een individuele tijdrit van 40 km. op het circuit van Zolder (Jari Verstraeten werd er lyrisch van), was het keerpunt ten goede die hem boordevol vertrouwen liet afreizen naar de de West Bohemia Tour, waarin hij met een tweede plaats in de korte klimproloog een volgende opsteker afdwong die hij kon verlengen in de negende eindplaats. 

Aansluitend werd hij aan bijna 50 km./u. na Robin Orins (-7”) tweede in de Memorial Igor Decraene. Dat deed hem beseffen dat hij anderhalve maand later meer dan iets zou te zoeken hebben in de Chrono des Nations rond Les Herbiers in de Vendée, waar hij (na ruim 50 km./u.) als derde op het podium werd geroepen met de winnende Zweed Jakob Söderqvist (de Europese en mondiale vice-wereldkampioen u23) en diens accessiet Luca Giami, die er amper drie tienden seconde minder over deed dan Jonathan.

Met dit aardig bijgewerkte portfolio kun je oneindig gerustgestelder het winterreces ingaan. Het pleit voor de mentale veerkracht van de 21-jarige Riemstenaar dat hij nimmer overwoog om de handdoek te gooien. Jonathan ging er liever onverkort aan staan én wist waarom: een lucratief profcontract voor drie seizoenen bij Soudal - Quick-Step, allesbehalve vanzelfsprekend na zo’n pokkenjaar maar Patrick Lefevere en zijn omkadering wisten al langer wat voor een potentieel ze met hem in huis hadden én wilden behouden.

Zijn bachelor voor burgerlijk ingenieur heeft hij al, nu is hij aan zijn academiejaren voor master begonnen die zowaar accumuleren met minstens drie campagnes in het professionele wielerpeloton. Ga er maar eens aan staan maar zijn jarenlange passie mocht niet helemaal ten koste gaan van z'n met meer zekerheid uitgestippelde algemene toekomst.

Overigens: koersen doe je tijdens je krachtigste jaren terwijl je ‘levenslang’ burgerlijk ingenieur kunt zijn. Wanneer je beide opties bundelt dan ben je (niet enkel materieel) een nog rijkere mens dan wanneer je kiest voor één van de twee. 

Jonathan kiest niet maar opteert voor een duale uitdaging: zijn studies kan hij spreiden over meer jaren, als contractrenner zal hij procontinentaal beginnen en geleidelijk doorgroeien in de World Tour.

Miel DEKIEN, de onderschatte junior die zo mooi opveerde en nu plots al niet meer bij ons is …

 



Met een derde plaats in Romsée-Stavelot-Romsée had Miel Dekien (Houthulst) halfweg juni ook bij mij eindelijk de aandacht gewekt die hij al langer verdiende. Zijn oom en mentor Laurens Versteele (die ook koerste) wees er mij op dat zijn neef aan een uitmuntend seizoen bezig was. We ain’t seen nothing yet!

 

Miel was een oorspronkelijke veldrijder die zich in de subtop nestelde maar gaandeweg meer voldoening haalde uit de koersen op de weg en al helemaal toen hij op 8 juli 2023 in Zillebeke die langverbeide eerste overwinning behaalde. Hij hield er schoon volk achter zich, onder anderen Gauthier Servranckx en Xander Scheldeman, die al meteen volgende stappen konden zetten. Miel daarentegen flaneerde in de grijze middenmoot met het nare gevoel dat het nationaal vooral rond het klimproject draaide.

 

Miel was op de hoogtemeters nochtans lang de minste niet, anders werd hij geen vijfde op de Mont del’Enclus in Orroir noch vierde in de Bob Jungels (Lux., 1.1). Zijn derde plaats in Romsée-Stavelot-Romsée (1.14) bevestigde dat. Ook in Herbeumont (17de) stelde hij niet teleur.

 

Tijdens de nazomer voegde Miel daar opstekers aan toe in de Omloop van Valkenswaard (5de) en in de Vlaams-Brabant Classic in Zemst-Laar (7de). Enkel een overwinning ontbrak maar die had hij niet eens nodig om door Rudy Vandenheede met overschot te worden opgenomen in Basso Team Flanders. 

 

Er was inderdaad al één en ander aan voorafgegaan. In Nokere had hij uitzicht op een mooie uitslag tot hij op 500 meter van de finish ten val kwam. In de Ster van Zuid-Limburg kostte een identiek oponthoud hem meerdere minuten. In de GP André Noyelle van en naar Ieper werd hij dertiende en in de E3 Harelbeke maakte hij deel uit van de ruime hoofdgroep maar parkeerde in de sprint op de 36ste plaats. In de Ronde van Vlaanderen maakte hij (uiteindelijk 26ste) gedurende 15 km. jacht op de koplopers. Het viel hem te beurt een week na het PK in Ingelmunster, waar hij zich op het podium wurmde tussen de snellere Wout Hemeryck en smaakmaker Jenthe Verstraete. Bijna dag op dag een maand later verwierf een volgende podiumplaats in Romsée nog meer betekenis. Hij glunderde in het Luikse naast Jasper Schoofs (’s lands beste) en de Brit Seth Jackson van Willebrord Wil Vooruit.

 

Ook op studievlak zat er een mooie evolutie aan te komen. Als afgestudeerde in de elektro-mechanica aan het VTI van Diksmuide startte Miel door in Vives Kortrijk. 

Het mocht helaas allemaal niet duren. Miel werd op 8 november rond 22 uur in Beerst het slachtoffer van een onverkwikkelijk verkeersongeval. Ook een leeftijdsgenoot overleefde het niet. Een derde kameraad geraakte zwaar onderkoeld weer op het droge maar zal er allicht een langdurig trauma aan overhouden. 

Belgen in de meerderheid

bij Soudal - Quick-Step u19

 

Het aantal Devo Teams u19 groeit zienderogen aan. 

Ook Soudal - Quick-Step kon daarop niet achterblijven, men houdt het vooralsnog bij negen effectieven, van wie ruim de helft Belgen zijn en uiteraard niet van de minste maar wel: Sune De Valck (Van Moer CT), René Messely (Gaverzicht - Be Okay), Valentin Petillon (Pierre & Sol - OG Cycles), Dylan Van den Berghe (Avia-Rudyco CT) en Thibaut Van Damme (Team Grenke - Auto Eder), de enige van het bouwjaar 2007 die na zijn pokkenjaar een herkansing verdient.

Dit van talent bulkend vijftal krijgt het gezelschap van de Fransen Simon Defrance en Maxence (zoon van Sylvain) Chavanel, Maks Matyasik (Pool) en Gal Stare (Sloveen).

Steven De Landtsheer (42), die ook een tijdje koerste, wordt de ploegleider van het illustere negental, meester-scout Johan Molly is supervisor (al wil hij dat zelf zeker niet gezegd hebben).

De kwaliteit is dik, de kwantiteit dun maar de mogelijkheid zou blijven bestaan om bij gelegenheid gastrenners toe te voegen, die zelfs uit de betere clubteams kunnen komen voor zover die niet aan diezelfde koersen deelnamen. 

Soudal - Quick-Step u19 zal ook in de mate van het mogelijke deelnemen aan de mooiere binnenlandse wedstrijden als daar zijn de nationale tijdritten en de klimkoersen van Herbeumont en Couvin. Ze zullen overal een extra meerwaarde zijn voor het deelnemersveld en het niveau van het koersverloop.

 

Hoe verging het Senne BRYS bij de 

JEGG - De Jonge Renner Academy?

 

Wat een snelle evolutie viel de toen 16-jarige Bazelnaar te beurt in 2023! Senne Brys begon aan het seizoen als een nobele onbekende die zelfs nog voetbalde bij Eendracht Bazel tot hij eind maart in Boezinge de verrassende winnaar werd van de Katjeskoers, de openingsmanche van de Beker van België.

De barre Boezingse weersomstandigheden waren zijn natuurlijke bondgenoten, die hij anderhalve maand ook onder de arm nam in het PK van Munte. Zijn moment suprême viel hem evenwel in betere klimatologische omstandigheden te beurt op het BK in Hoogstraten, dat hij op magistrale wijze naar zijn pedalen zette én in een triomf omboog.

De hoogonderscheiden Senne Brys muteerde als neo-junior van zijn moederclub Van Moer naar de JEGG - De Jonge Renner, de onderste trap van de Visma - Lease a Bike - piramide.

Het werd géén onverdeeld succes. Senne werkte, zoals voorzien, vooral UCI-koersen af en niet van de minste maar enkele stevige valpartijen waren nefast voor de opbouw en de continuïteit van zijn vormpeil. Zich profileren zoals hij het zich had voorgenomen zat er dus niet in. Aanvankelijk was er niet veel ruimte om dat in de regionale koersen wat op te lijsten. Elke renner is gehouden aan een strakke planning. 

Pas tijdens de nazomer kwam hij daar een beetje van los en dat leverde meteen derde plaatsen op in Ruiselede en in Herselt en bovenal een overwinning in Klein-Sinaai, die aan een zijden draadje hing. Bij een premiesprint kwam een pedaal los van de trapas. Op de trappers lopen was er dus niet meer bij en zich handhaven in de kopgroep zou zijn hoogste goed zijn. Tot hij de durf en de vermetelheid opbracht om op een kleine kilometer van de finish te versnellen. Hij sloeg een kloofje waarvan hij voldoende meters overhield voor een niet meer verhoopte overwinning, dat was bijna letterlijk “winnen op één been” om in nog vollere gemoedsrust aan het winterreces te beginnen. 

Deze futiele momentopname mag dan nog een laag soortgelijk gewicht hebben, ze weegt toch zwaar genoeg als illustratie van het fysieke vermogen en de mentale veerkracht van de Bazelse student die in het Koninklijk Atheneum van Beveren-Waas aan zijn laatste jaar sportwetenschappen is begonnen. 2025 zou wel eens een tweevoudig hoerajaar kunnen worden.

Crabbé-Dstny 2.0

een heroriëntatie, géén reducering  

Dakwerken Crabbé-Dstny is bij de u17 alvast uitstekend gewapend met volledige BK-podium 2024 van de u15 en dan hebben we het over Stan Jammaer, Mathiz Tielens en Jelle Vanhove. Mathiz blinkt er extra mooi tussen als de BK tijdrijden. 

Dit zijn de 14 uitverkorenen: Lenn Daniels (GMS CT Glabbeek), Yorbe Deroye (KZLWC-Davo), Jens De Vocht, Stan Jammaer (Athletes for Hope), Giel Lambrecht (Sport & Steun Leopoldsburg), Robin Meijers (UCT Cycling Team), Kobe Muys (AA Drink Young Lions), Liam Teuchy, Mathiz Tielens (UCT Cycling Team), Jelle Vanhove (Sport & Moedig Genk), Louca Vanlommel (RK Cycling Team), Cas Van Looke (Athletes for Hope), Emiel Van Durme (Alfasun - AS Construct) en Ben Verhoeven  (KZLWC-Davo).

Het vlaggenschip blijft evenwel de u19. Er zal uiteraard wat gelobby aan te pas komen om maximaal deelnamerecht te verwerven maar de anciënniteit, de bestaande connectie met Lotto en de continue met Dstny kunnen ertoe helpen.

De 25 uitverkorenen u19: Xander Bossaer, Seppe Brion (Cycling Club 1785), Kyan Degreef, Xander Erasmus (kampioen van Zuid-Afrika), Thor Feyaerts, Jonas Gaens, Leander Guilliams, Jason & Joey Hertigers (Sport & Moedig Genk), Jarne Kempeneers, Rias Lorie, Jarno Luyten, Dani Maenen (Bike & Fun), Oliver Mertens, Quinten Muys, Siebe Oliviers, Jérôme Raus (Isorex CT), Gustav Roller (Z.-Afr. / Acrog-Tormans), Kobe Van der Vurst, Alec Vanherck, Kobe Vanhoudt (Bike & Fun), Seppe Vinken (Sport & Steun Leopoldsburg), Daan Wilmsen (Team Kempen), Jack Woods (Ier / Carlow RCC). 

Edouard Claisse en Emil Siegers zijn tot verrassing van velen nièt meegekomen. Jo Van Gossum verheelt het niet dat dit een fikse aderlating betekent, maar de obligate overstap van de tweedejaars is dat elk jaar ook en werd keer op keer accuraat opgevangen.

Het aantal aspiranten is vooralsnog beperkt maar met onder anderen Martijn Brams (KZLWC-Davo), Robbe De Winter (Sport & Moedig Genk), Thomas Ilsbroux (individueel), Tijl (broer van Stan) Jammaer (Athletes for Hope), Kobe Reumers (Bike & Fun), Jasper Vanhees (KZLWC-Davo), Nick Verhoeven (KZLWC-Davo), … mag er toch van meer dan wat kwaliteit gewag gemaakt worden.

Er zijn ook enkele curiosa in de gedaante van zonen van bekende vaders. Stan en Tijl (zonen van de begenadigde triatleet Bert) Jammaer,  Jens (zoon van Wim en kleinzoon van Ludo) De Vocht, Oliver (zoon van Pieter) Mertens en Jules (zoon van Dries) Hollanders.

Hun schisma was een donderslag bij heldere hemel

Jo VAN GOSSUM en Laurent MARS 

blijven er ook apart het beste van maken

Wie hield het voor mogelijk dat de sportieve wegen van Laurent Mars (CC Chevigny) en Jo Van Gossum (Dakwerken Crabbé – Dstny) zouden uiteengaan na een seizoen van absolute hoogconjunctuur waarin met Edouard Claisse, Matisse Van Kerckhove en Jenthe Verstraete drie van de vijf Belgische WK-junioren door de megaclub werden aangeleverd maar dan was de entente zowaar al gebruskeerd. 

Maar oef: drie maanden later blijkt dat ook deze soep niet zo heet zal worden gedronken als opgediend. Beide sterkhouders gaan met de situatie niet van harte maar van hoofde om want zoals ene Johan Cruijff ooit stelde: elk nadeel hep z’n voordeel!

Ook bij Van Gossum drong het gaandeweg door dat de werking van de u19 voor Mars uit de voegen barstte wat diens draconisch besluit uitlokte, al vond Jo dat het anders had gekund, mais sans rancune, daarvoor was het voorbije decennium te mooi geweest en waren de mindere momenten te ondergeschikt. Extra jammer vond Jo het wel dat door de splitsing de renners moesten kiezen, iets hen moeilijk viel want wat zij niet zelf hadden gewild.

Jo Van Gossum moest snel bezinnen en herbeginnen. Binnen de kortste keren opteerden 25 renners voor zijn visie en kon hij vanuit een stevige basis heropstarten. Toch was hij behoorlijk geschrokken, waarbij hij hemels blij was met de volle steun van zijn gezin: Yuna voor de administratie, Myla voor de sociale media en de foto’s.

Dat Dstny hem blindelings geloofde in het Project was een opsteker van jewelste. Ga er maar eens aan staan om dergelijke sponsors te vinden. Jo ondervond het bij het vastleggen van APK.

Buiten het terrein was de klus voor Jo dus relatief vlot geklaard temeer hij al over een vzw en een BTW-nummer beschikte. Dakwerken Crabbé - Dstny vaart voortaan onder de vlag van Cycling Vlaanderen - afdeling Limburg. Behalve een respectabel aantal renners stappen ook een tiental medewerkers, onder wie ex-renner Joseph Boulton die met Danny Vanderaerden de junioren onder zijn hoede zal nemen terwijl Raf (papa van Jelle) Vanhove zich over de nieuwelingen zal ontfermen.

Jo Van Gossum is dus meteen terug van nooit weggeweest. Voor deelname aan de Beker van België vanaf 2026 moet Dakwerken Crabbé - Dstny drie miniemen, vijf aspiranten en tien nieuwelingen in de rangen hebben. Daar is inmiddels al aan voldaan en dus hoopt Jo dat ze hem al toelaten tot de editie van 2025, dat zou gerechtigheid zijn voor iemand met dergelijke staat van verdienste in deze materie.  

Algemene conclusie mag dus onverkort zijn: na 25 jaar hyperactief te hebben meegedraaid in het circuit van de jeugdwielrennen is Jo’s honger nog lang niet gestild! Hij wil er onverdroten mee doorgaan zolang hij kan terugvallen op deze pijlers: zijn gezin, de omkaderende stafleden, de sponsors en de welwillende ouders van de renners. 

Last but (very) not least gaat bijzondere dank naar zijn unieke poulain, Jarno Widar, die in de moeilijke momenten hartverwarmend aan zijn zijde sprong en die een extra motivatie was om blijven te investeren in het wielrennen. Jo Van Gossum promoveert Jarno Widar meteen tot de Ambassadeur van zijn Project.