Rik VAN LOOY over wie je nooit bent uitverteld

Huub ZILVERBERG 

Riks overblijvende Mohikaan

 

Wanneer men het had over de Rode Garde van Rik Van Looy dan bedoelde men steevast de getrouwen die zich vanaf Faema voor meerdere jaren als die-hards aan zijn zijde schaarden en dat zijn in alfabetische orde: Willy Derboven, Armand Desmet, Henri De Wolf, Norbert Kerckhove, Jef Planckaert, Willy Schroeders, Edgard Sorgeloos, Jef Timmerman, Guillaume Van Tongerloo, Roger Verplaetse, …

 

Allen zijn inmiddels overleden, liet Rik zich niet al te lang geleden nog ontvallen. Hij vergat er weliswaar één, Huub Zilverberg, een bijna 86-jarige Nederlandse reus uit Goirle, die in 1962, 1963, 1964, 1965, 1968 en 1969 deel uitmaakte van zijn teams. Huub was zelf geen figuratieve coureur, al werd er van hem vooral verwacht dat hij het Van Looy naar de zin zou maken, wat hij dan ook deed.

 

Huub behaalde bij de jeugd een resem mooie successen als vooral Olympia’s Tour Nederland 1959 voor amateurs en het jaar daarop de Ronde van Vlaanderen voor onafhankelijken. Toch duurde het nog tot 1962 eer hij gewogen en goed bevonden werd voor de profs en meteen bij Flandria-Faema met Van Looy als bevelhebber.

Zilverberg viel in 1962 met de deur in huis. Zo behaalde hij, na in de Rund um den Henninger Turm Frankfurt tweede te zijn geworden na zijn kompaan Armand Desmet en vòòr zijn kopman Rik Van Looy, zowel een dagzege in de Giro (Foggia) als in de Tour (Saint Nazaire na een beklijvend duel met Bas Maliepaard en ’s anderendaags hielp hij Faema-Flandria de ploegentijdrit winnen in La Rochelle). Eén en ander werd beloond met een selectie voor het lastige WK in Salo, waar hij als 23-jarige verbaasde met een zesde plaats.

Ook in Paris-Nice 1964 en in het Critérium du Dauphiné 1966 won Huub een rit en in vier percieuze rittenkoersen strandde hij op de tweede plaats: na Dick Enthoven in de Ronde van Nederland 1961, na Peter Post in de Ronde van België 1963, na Vittorio Adorni in de Giro di Sardegna en na Rolf Maurer de Tour de Romandie 1964.

 

Rijk werd hij er niet van en toch was Zilverberg naar verluidt één van de gemakkelijkste karakters die er konden zijn, die nooit de conflictmodus opzocht, al kreeg hij in zijn tijd te maken met woelwaters als onder anderen Kees Pellenaars, Lomme Driessens, Peter Post (met wie hij het nog best van al kon vinden want die kwam wel eens op voor hem).

Wanneer er voor hem vanaf 1969 geen deftige contractverlenging meer inzat bij Ton Vissers en Willem II - Gazelle hield hij na een kleurloze Vuelta (die hij wel nog uitreed) de eer aan zichzelf en werd postbesteller bij de PTT. Dat deed hij langer dan een kwarteeuw als een gelukkige sterveling die vijftien jaar te vroeg geboren was om deel uit te maken van de hoogbloei van het Nederlandse wielrennen in een regie van Peter Post. Hij zou feilloos in dat mooie plaatje gepast hebben en er welstellend(er) van zijn geworden.