Rik VAN LOOY, over wie je nooit uitverteld bent

 

1959: Premier Grand Cru Classé  

met de Giro di Lombardia als kroonkurk

 

 

Rik Van Looy was dé absolute renner van 1959 met, tussen de Ronde van Vlaanderen en Il Lombardia, zelfs dichte ereplaatsen in de Vuelta (3de) en in de Giro (4de), telkens opgelijst met vier (!) dagzeges.

 

Vooral zijn passages in de Giro waren spraakmakend. Op zijn vierde plaats in 1959 volgde een elfde in 1960 na drie dagzeges en winnaar op punten én uitgeroepen tot … bergkoning, lees: winnaar van de bergprijs want hij was bijlange niet de beste klimmer maar de vrijbuiter die in de zware Alpenrit van Trento naar Bormio wijselijk de vlucht vooruitnam voor een heroïsche aanval, grote voorsprong nam en een pak punten sprokkelde tot en met de Passo di Tonale maar niet tot de Passo di Gavia, waarop Charly Gaul en Imerio Massignan hem passeerden en nog zeven minuten terugzetten.

 

Toch leefde in die jaren de illusie op dat hij ook in de Tour een rol van betekenis kon spelen zoals hij in 1963 ook deed met vier dagzeges, eindwinnaar op punten en tiende in het tijdklassement. 

Omdat de Tour pas vanaf 1962 met merkenploegen werd betwist, wilde Van Looy er niet eerder aan deelnemen. Rik pakte in 1962 elke rit aan als een klassieker tot hij in de Pyreneeënrit van Bayonne naar Pau door een motard aangereden werd en met een nierscheur tot opgave gedwongen. Jef Planckaert, Riks eerste luitenant, mocht het voortouw overnemen en deed dat met verve maar de tijdrit van 68 km. naar Lyon op dag 20 was er teveel aan om Jacques Anquetil (-5’19”) af te houden.

Terug naar Van Looys topjaar 1959, waarin hij tijdens de lente (met Frans Schoubben als partner in crime) al de Ronde van Vlaanderen had gewonnen en ruim 6,5 maanden later ook Il Lombardia op zijn wassend palmares bijschreef, de Madonna della Ghisallo en zelfs de nog meer gevreesde Muro di Sormano bedwingend. Het was een exploot waaraan Rik zich na 1960 (11de op 2’31” van Emile Daems) niet meer waagde. Wàt een verschil met 1958 toen Van Looy zich met Fred De Bruyne bezondigde aan én verloor in een ontluisterende surplace met een exaequo op de 27ste in plaats van het podium voor gevolg.

 

Shirtsponsor Faema wist in de late jaren 50 van vorige eeuw geen blijf met zijn commercieel uithangbord want Rik had ruim anderhalf jaar eerder ook al Milano-Sanremo gewonnen vòòr Miguel Poblet (die zo van een loepzuivere hattrick werd gehouden) en André Darrigade. Naar Sanremo keerde Van Looy wel nog geregeld terug en in 1960 zou hij aan de fontein van de via Roma opnieuw gewonnen hebben indien een tot dan toe onbekende Fransman, Raymond Poulidor, hem niet had verrast op de Capo di Poggio.