Mikkel Bjerg 

de enige very lucky guy

Topfavoriet Mikkel Bjerg heeft bij de beloften voor de derde keer op een rij voor een primeur gezorgd: gewonnen als éérstejaars in 2017, als twéédejaars in 2018 en nu voor de eerste hattrick in het WK tijdrijden voor beloften. Michael Rogers (vanaf 2003) en Tony Martin (vanaf 2011) deden het hem voor bij de contractrenners.

Mikkel reed het rapst en schatte de omstandigheden het best in. Het maakt zijn eerder matig 2019 (al won hij ook de Triptyque des Monts & Chateaux) toch niet onverdeeld goed, daartoe moet hij in de wegrit van vrijdagnamiddag eveneens outstanding zijn. 

Bjergs landgenoot, regérend Europees kampioen Johan Price-Pejtersen, kwam er helemaal niet aan te pas nadat hij over de kop ging in een diepe plas die hij verkeerd inschatte. Zijn tussentijd was dan al niet veelbelovend.

Voor de Vlamingen werd het een klein (letterlijk) Waterloo. Ilan Van Wilder overkwam dezelfde beproeving als Johan Price-Pejtersen en liet zich op zijn beurt uitbollen. Voor Brent Van Moer wenkte een tweede zilveren medaille maar tijdens een mindere tweede helft viel hij terug naar de vijfde plaats. Zestien seconden zijn inderdaad zuur maar toch ook niet weinig. 

Eénzelfde ontwikkeling overkwam de Ierse benjamin Ben Healey, die een toptijd had bij het eerste tussenpunt maar pas vijftiende werd aan de finish.

Ilan Van Wilder kennende zal hij zijn frustratie in adrenaline omzetten en zijn concurrenten zullen dat vrijdagnamiddag geweten hebben.

Ian Garrison verraste met de dichtste ereplaats in de eerste tijdrit waarin hij, behoudens zijn Amerikaanse titel, uitpakte.

Zijn landgenoot Brandon McNulty haalde meer rendement uit zijn derde plaats want die levert hem een lucratieve overstap op naar UAE Emirates, waar hij dus zijn overwinnaar van Harrogate terugziet.

Dit had een bloedmooi wereldkampioenschap kunnen zijn maar de apocalyptische weersomstandigheden waren te ingrijpend en helaas niet egaal voor iedereen. Goed dat de bovenste waarden overwegend op een juiste rijtje werden gezet. Vooral jammer dat wij (nog) niet te weten kwamen waar Ilan Van Wilder hier als neo-belofte zou zijn uitgekomen maar misschien licht hij vrijdagnamiddag een tip van die sluier.