In zijn àlleréérste grote ronde remember 

Voor REMCO zou doen 

als Eddy MERCKX 

in 1967 al héél stràf zijn!

 

Het is dus eindelijk zo vèr: Remco Evenepoel maakt komende zaterdag na 235 dagen zijn rentree. Wat moeten wij ons daarbij voorstellen? Geen mens die het weet! Hij heeft helemaal niets aan het toeval overgelaten maar zijn gebrek aan koersritme blijft de grote onbekende.

Hij mag meteen vol aan de bak op de openingsdag in een tijdrit die, hoe kort ook, nooit liegt. Meten is weten en ik kan mij niet indenken dat Remco, indien hij zich pico bello voelt, met de handrem op zal rijden. Niet uitgesloten dus dat hij wint én meteen in het bezit komt van la maglia rosa. En dan zal de verleiding groot zijn om het kleinood met hand en tand te verdedigen wat ik, in zijn hoofd kruipend, evenwel niet zou doen.

Deceuninck-Quick.Step is, (ook) wat de betreft, ervaringsdeskundig. Het succesteam maakte dit soort situatie al mee met Julien Alaphilippe in de Tour van 2019 en met Joaso Almeida in de Giro van 2020. Zij behielden het leiderssymbool veertien respectievelijk vijftien dagen en dat vergde zoveel fysieke en mentale belasting dat ze zich in de slotfase moesten gewonnen geven en ternauwernood hun top vijf konden redden. Hadden ze het in de eerste week beter niet laten lopen en nog zo lang mogelijk daarna? 

Deceuninck-Quick.Step moet het heft meteen weer uit handen geven en zolang mogelijk wachten om duurzamer toe te slaan, zoals Johan De Muynck het in “de koers is van ons” vorige vrijdag uit de doeken deed. De slotweek is moordend en dan is het beter om een klap uit te delen in de plaats van er één te incasseren. Volgen, volgen, volgen en op het juiste moment voorbijsteken.

Overigens geldt bij Deceuninck-Quick.Step nog steeds het credo (n)iemands knecht / (n)iemands meester -> vincere insieme! 

Alvast slim bekeken van Remco om zichzelf als non-kopman voor de 103de Giro op te voeren: Joao Almeida heeft op dat terrein inderdaad al meer strepen verdiend dan hij. 

Toch vrees ik dat Remco's statement na intense exposure (waarmee hij zijn sponsors verblijdde en waarop Patrick Lefevere allicht met een dubbel gevoel toekeek) te laat komt om door iedereen juist begrepen te worden. Stel dat Remco in zijn éérste grote ronde één dagzege behaalt en op de zevende eindplaats uitkomt, voor hoevelen zal dat goed zijn? Ik alvast wel maar veel meer anderen zullen er meer van verwacht hebben.

Die overwegende tendens zal Remco uitsluitend aan zichzelf te wijten hebben. Less is more / more is less. Toen Eddy Merckx in 1967 vier weken vòòr zijn 22ste verjaardag aan zijn eerste grote ronde begon, werden zijn ambities (zeker door Eddy zelf) minder opgepookt. Eddy werd tenslotte ‘slechts’ negende na het behalen van twee dagzeges. Daar werd bijzonder lyrisch over gedaan. Wat zou er fout aan zijn indien Remco Evenepoel ongeveer hetzelfde bereikte?