Kan Geraint THOMAS nog meespelen in z'n elfde Tour?

 

Gerechtigheid is alsnog geschied, tweemaal zelfs: met Rémi Cavagna voor de dagzege (waarover meer in een aparte bijdrage) en bovenal met Geraint Thomas, die in de afsluitende tijdrit rond Fribourg geen overdreven risico’s nam omdat het hem meer om de eind- dan om de dagzege te doen was. Michael Woods (+54”) kon hem zoals verwacht helemaal niets in de weg leggen en ook Marc Soler (+17”) en zelfs Richie Porte (+2”) eindigden achter hem.

Thomas’ vorige overwinning dateert zowaar al van 29 juli 2018 maar het was de kostbaarste die er te behalen valt: de eindzege in de Tour van 2018! De meer dan duizend dagen die daarop volgden heeft Geraint niet in totale ledigheid doorgebracht. Zo werd hij in 2019 als titelverdediger tweede (na zijn Sky-mate Egan Bernal) in de Tour, derde in de Tour de Romandie 2019 en tweede (na Simon Yates) in Tirreno-Adriatico 2020. Volgens die laatste prestatie was hij helemaal klaar voor een hoofdrol in de Giro, waarin hij evenwel tijdens het begin van de derde rit over een bidon reed en zwaar ten val kwam. Hij bereikte de top van de Etna met een kwartier achterstand en kon ’s anderendaags niet meer verder. Hij zou met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid moeilijk te kloppen zijn geweest want in zijn plaats won zijn negen jaar jongere kompaan Tao Geoghegan Hart die vanop het niets opdoemde.

Geraint Thomas wordt over drie weken 35 jaar. Hij wil al voor de elfde keer naar de Tour ingeleid door het Critérium du Dauphiné die hij in 2018 allebei won. Deze dubbelslag herhalen zal wel te hooggegrepen zijn maar als steun en toeverlaat voor Richard Carapaz en Tao Geoghegan Hart of als alternatieve kopman indien die twee (zoals ik verwacht) de rol zouden lossen.

Niets moet nog voor de gechevroneerde Welshman die een bloedmooie weg heeft afgelegd. Zoals het een overgetalenteerde Brit betaamt is hij een adept van de baan waarop hij in de ploegenachtervolging twee Olympische (Peking 2008 en Londen 2012) en drie mondiale titels (2007, 2008 en 2012) behaalde, ingeleid door een regenboogtrui in de scratch als junior in Los Angeles 2004. 

Zijn metamorfose naar de weg zette zich in toen in 2004 de juniorenversie van Paris-Roubaix won. Na winst in de E3 Harelbeke van 2015 leek hij voorbestemd om een klassieke coureur te worden maar na de winst van zijn ‘soortgenoot’ Bradley Wiggins in 2012 sprak de Tour hem zoveel meer aan onder het motto “ik kan dat ook” en het bleek nog waar ook.