Israel Start-Up Nation’s hoop in bange Froome-dagen zette Canada terug op de wielerkaart

 

Michaël WOODS

op zijn 34ste aan zijn beste seizoen 

bezig ondanks zijn beperkingen

 

Michaël Woods begon er lààt aan maar nièt té laat aan. De Canadees was op zijn 19de een veelbelovend atleet op de 1500 meter tot een aanslepende stressfactuur hem naar de tweewieler leidde.

Vanaf 2017 schoof hij aardig op: 11de in La Flèche Wallonne en 9de in Liège-Bastogne-Liège. Aansluitend behaalde hij in de Giro, zijn eerste grote ronde, twee vijfde plaatsen in de daguitslag en in de herfst werd hij zevende in de Vuelta.

Op zijn dertigste vervolgde hij zijn inhaalbeweging: tweede (na de beter omringde Bob Jungels) in Liège-Bastogne-Liège. De Vuelta, waarin een dagzege hem verblijdde, stond helemaal in het teken van het aansluitende loodzware WK in Innsbruck, waar hij derde werd na Alejandro Valverde en Romain Bardet.

Vanaf 2019 spitste hij zich meer toe op het ééndagswerk met zowel in Liège-Bastogne-Liège als in Il Lombardia een vijfde plaats. Té regelmatig om ook briljant te zijn? Zo hadden er wel meer over tot hij in Milano-Torino afrekende met zijn enige medevluchter, de kakelverse wereldkampioen Alejandro Valverde.
Tijdens het gebalde 2020 bleef hij, spijts een dagzege in Tirreno-Adriateco, aanvankelijk onder de verwachtingen, zo ook als twaalfde op het WK in Imola. Beter getimed waren ‘zijn’ Waalse klassiekers, waarin hij zevende en derde werd. De Vuelta moest daar een vervolg aan breien maar reeds in de openingsrit viel hij zwaar, verloor ruim 18 minuten, liet het lopen om meer faciliteiten voor een dagzege, die hij daags nà de rustdag behaalde in Villanueva de Valdegovia, waar hij het (opnieuw) haalde van Alejandro Valverde. 

2021 brengt nog méér en béter. Het begon met een dagzege en de tweede eindplaats in de Tour des Alpes Maritimes et du Var. In de Volta a Catalunya greep hij op Port Ainé net naast de dagzege. Een dramatische tijdrit (65ste met 1’43” meer dan Rohan Dennis) verdreef hem naar de elfde eindplaats. Na een zware val in de derde rit van het Baskenland kon hij, gekneusd aan linkerhand en -schouder, niet meer verder. De Amstel, tien dagen later, kwam nog te vroeg maar in ‘zijn’ Waalse tweeluik was hij helemaal terug: vierde in Huy en vijfde in Liège.

En dan kwam de Tour de Romandie, de eerste rittenkoers van de World Tour waarin hij het eindpodium besteeg. Hij kon het oplijsten met de voorlaatste dagzege annex leiderstrui.’s Anderendaags kon de stimulans van de leiderstrui hem niet helpen: hij werd in de afsluitende tijdrit pas 28ste met 1’11” dan Rémi Cavagna. Daardoor viel hij in de eindstand terug naar rang vijf. Nu mag hij herstellen en zich heropladen voor de Tour, waarin hij in 2019 32ste werd, en waarin een dagzege en een top tien wel zijn hoogste goed zullen zijn. Ik denk dat Israel Start-Up Nation daar bij voorbaat wil voor tekenen als troost voor de neergang van hun golddigger Chris Froome, die over de 584 km. een vol uur meer deed dan zijn gewezen kompaan Geraint Thomas. 

Michael Woods heeft Canada teruggezet op de wielerkaart, waarop ze uitgeteld leken in de najaren van Steve Bauer en Ryder Hesjedal. Bauer werd tweede (na Alexi Grewal) in de Olympische wegrit van Los Angeles 1984, drie weken na zijn derde plaats op het wereldkampioenschap in Montjuic, waar Claude Criquielion won en die door Bauer vier jaar later in Ronse op crapuleuze wijze  in het canvas gekwakt werd. Bauer pleegde die wandaad een dikke maand nadat hij knap vierde was geworden in de Tour, waarin hij de openingsrit had gewonnen. In de Tour van 1990 droeg hij negen dagen lang le maillot jaune, drie en een halve maanden nadat hij in Paris-Roubaix de millimeterspurt had verloren van Eddy Planckaert.

Hesjedal was een kwarteeuw na Bauer veel minder turbulent. Hij won de Giro 2012, waarin Thomas De Gendt zijn megastunt naar de top van de Stelvio voor mekaar bracht. Ryder was geen absolute topper maar al evenmin een ééndagsvlieg want in ‘zijn’ Giro werd hij achteraf nog negende en vijfde. In de Amstel Gold Race 2010 haalde hij het podium. In de G.P. Montréal  van 2010 en 2013 was hij bijna sant in eigen land.

Indien Michael Woods er vroeger aan begonnen was, dan had hij beide illustere landgenoten naar de kroon kunnen steken maar dat zal hem allicht worst wezen.