Gianni MOSCON

de surprise van chef Patrick

 

 

Zeg wel: Gianni Moscon, de voorlopig laatste aangeworvene van Soudal-Quick.Step en dat na een seizoen waarin de Italiaan op de uci-kalender 78 koersdagen bestreek en dat vooral omdat hij zowel de Giro als de Tour anoniem uitreed, met een 31ste plaats als beste daguitslag nochtans zonder dat hij zich voor een kansrijkere kompaan moest uitsloven.

 

Moscon was bij het palliatieve Astana niemands knecht / niemands meester en toch voelde Lefevere zich geroepen om het notoire woelwater een éénjarig contract te geven. 

 

Gianni Moscon is een boerenzoon uit Val di Non met als bijsluiter de … tractor. Een vijf jaar jongere versie van Tim Declercq, die een lucratief laatste contract mocht naamtekenen bij Lidl-Trek? Ik denk niet dat deze aanwerving louter daarop gericht was.

 

 

Gianni deed een eerste keer van zich spreken toen hij op 4 oktober 2014 de Piccolo di Lombardia won van zijn medevluchter Dylan Teuns. Zijn treintje leek vertrokken en het denderde in 2015 verder: 2de (na Alex Edmundson) in de Ronde van Vlaanderen, kampioen van Italië, 4de op het wereldkampioenschap in Richmond, …

 

Moscon was bij Team Sky de voorbestemde opvolger van de ook al controversiële Filippo Pozzato. Hij stond er meteen met ereplaatsen in Nokere Koerse, de Settimana Coppi & Bartali, de beide kampioenschappen van Italië, Montréal en een dag- en de eindzege in de Arctic Race of Norway, … 

In 2017 trok hij de fraaie lijn door: 5de in Paris-Roubaix, bijna een dagzege in zowel de Route du Sud, Burgos als de Vuelta en bovenal (ingeleid door ereplaatsen in Emilia en Varese) derde in de Giro di Lombardia.

 

Daarna stokte het. Gianni haalde nog enkel pejoratief het nieuws: racistisch gedrag ten opzichte van de donkere Fransman Kévin Reza, opzettelijk ten val brengen van Sébastien Reichenbach, uitsluiting op het WK wegens een te langdurige bidon collé. Dat allemaal in 2017, maar nog was zijn wangedrag niet op. Zo werd hij in de 15de rit van de Tour 2018 uitgesloten en vijf weken geschorst voor rake klappen aan Elie Gesbert. 

Ook in 2020 hield de bad boy in hem zich niet in. Na een valpartij tijdens Kuurne-Brussel-Kuurne gooide hij een fiets naar Jens Debusschere en werd uitgesloten. 

Tussen al die miscasts door werd hij tweemaal op een rij kampioen van Italië tijdrijden, titels die hij valoriseerde met een zesde plaats op het WK in Bergen 2017 en een vierde in Innsbruck 2018. Dat wijst, net als (herhaling) zijn derde plaats in Il Lombardia, op een enorm potentieel.

 

2018 bracht zijn beste campagne me, behalve verre ereplaatsen in het voorjaar, overwinningen in de Coppa Agostoni en de Giro della Toscana, een dag- en de eindzege in de Tour of Guangxi (manche van de World Tour).

De 24-jarige Moscon kwam almaar dichter bij de zon maar smolt er in 2019 meteen weer van weg. Een vierde plaats op het WK in Harrogate was het enige resultaat om mee uit te pakken. In 2020 ging het van kwaad naar nòg erger.

 

Goed dat hij bij Sky -> Ineos een doorlopend contract had, al had Dave Brailsford hem om dringende redenen kunnen ontslaan. Dat hij het niet deed, had te maken met zijn volgehouden geloof in de woelige Trentijn.

 

2021 kondigde zich beter aan maar de opstoot liet langdurig op zich wachten tot begin oktober toen Moscon op weg leek naar een eclatante triomf in de verlate Paris-Roubaix tot een lekke band en een valpartij ervoor zorgden dat hij op Carrefour de l’Arbre gepasseerd werd door Sonny Colbrelli, Mathieu van der Poel en Florian Vermeersch.

 

2022 en 2023 werden bij Astana de magerste jaren zonder overwinningen noch ereplaatsen in de koersen waarin hij verwacht werd. Hij leek op zijn 29ste op de weg naar de uitgang tot Patrick Lefevere hem begin november de boei van de laatste kans toewierp en die zie ik Moscon nog grijpen ook.