Niet slim van Bradley Wiggins
Bradley Wiggins heeft in een interview in L'Equipe laten weten dat de Tour nood heeft aan een geloofwaardige triomfator. Alsof de goegemeente dat nog niet wist. Niet slim van de Brit om deze open deur in te trappen. Hij is wel vermetel genoeg om Cadel Evans een fantastische ambassadeur van zijn sport te noemen. Hij hoedt zich dus om op het terrein vijanden te kweken.

Het zou overigens niet de eerste keer zijn dat dergelijke quote de inleiding is van een eigen ontsporing. Heeft een zekere Floyd Landis, de godfather van alle aangebranden, dat ook niet gezegd in de aanloop naar zijn clandestien succes in 2006 en zie waartoe dat leidde?!

Overigens, wie zou durven stellen dat een betrapte coureur altijd debet is aan een positieve controle? De coureur is onderworpen aan de medische begeleiding dat zijn team hem oplegt. Deze kan ontsporen buiten het weten van de coureur, die andere besognes heeft maar altijd moet opdraaien voor het vergrijp? Het kan overigens bezwaarlijk anders, maar het bevestigt dat je maar beter voorzichtig kunt zijn in je uitspraken.   

Laat dit duidelijk zijn: Bradley Wiggins is tot nader order een cleane coureur die een opmerkelijke ontwikkeling doormaakte: een notoire baancoureur, die in grote rondes amper de top-100 haalde, schoolde zich om tot een potentiële winnaar van de Tour en die in de editie van 2009 vierde werd en derde in de Vuelta van 2011.

Met afgestofte eindzeges in loodzware rittenkoersen als Paris-Nice en de Tour de Romandie profileert de inmiddels 32-jarige geboren Gentenaar zich steeds meer als een belangrijke kandidaat voor de hoogste trede van het Parijse eindpodium. Dat zou dan moeten staan voor een geloofwaardige laureaat. Bradley verdient alle respect voor zijn inzet en vastberadenheid. Dat sommigen hem verdacht vinden, deert hem hoegenaamd niet. En dan maakt hij een nieuwe uitschuiver: ik ben niemand verantwoording verschuldigd! Als het hem kan troosten: ook niemand aan hem! 

Op gebied van schoonmenselijkheid is het niet aan Bradley Wiggins om te doceren. De manier waarop hij (helemaal kansloos) zijn argeloze want onervaren ploegmaat Chris Froome in de Vuelta van 2011 liet oprotten ten voordele van Juan Jose Cobo was allesbehalve stichtend. En eigenaardig toch dat hij in zijn betoog opmerkingen maakt over Alberto Contador maar niet over Juan Jose Cobo. Selectieve