Waarom geen stewards in het wielrennen?
Een medeinrichter van een wielerwedstrijd, die het regionale niveau overstijgt, heeft en onderhoudt in zijn dagelijkse leven als politieofficier nauwe contacten met nog meer organisatoren. Hij wenst er de nadruk op te leggen dat de Wielerbond niet in het minst serieus te kort schiet in het bijstaan van de organisatoren, inzonderheid naar seingevers toe. Ter verduidelijking is het de burgemeester die bepaalt waar en hoeveel seingevers er dienen te worden ingezet.  Voor de organisatoren van wedstrijden "van stad naar stad" is het een huzarenstuk om er voldoende op hun plaats te krijgen.  Dan heb je er al gauw tweehonderd nodig en zo'n wedstrijd durft wel eens samen te vallen met een soortgelijke of nog grotere koers in dezelfde contreien. Naast de kwantiteit is er ook de kwaliteit voor het dragen van deze niet-geringe verantwoordelijkheid. Het staat vast dat de gemiddelde leeftijd van alle seingevers in het land vèr boven de 50 jaar uitkomt en dat betekent een kwetsbaar tot uitstervend ras, dat jaar na jaar uitdunt. Over tien jaar...
De Wielerbond kent, herkent en erkent de problematiek maar blijft passief en schouderophalend toekijken. Het inzetten van stewards zoals in het voetbal kan soelaas bieden. Die werking is volledig gereglementeerd, de opleiding ervan inbegrepen. De overheid zal toch dezelfde bereidschap betonen voor de ene (voetbal) als voor de andere sport (wielrennen) of indien toch niet dan is het de verdomde plicht van de Wielerbond om deze discriminatie aan de kaak te stellen? Voor één keer zullen ze door velen bijgetreden en zelfs bijgesprongen worden.