Statements over geprovoceerde pech 

en karaktermoorden

De verbale heisa rond de brute pech van Cadel Evans en enkele anderen (zelfs Bradley Wiggins ontsnapte er niet aan) begint de spuigaten uit te lopen. Moesten de anderen, zoals de meesten deden, op hen wachten? Jà, omdat het om geprovoceerde pech (gestrooide duimspijkers) ging en geen onvoorziene pech waaraan iederéén is blootgesteld. Hoe onnozel dat iemand in een lezersbrief in Het Laatste Nieuws van maandag poneert dat de bandenprikkers gestrooid werden door lieden die vonden dat de zogenaamd oersaaie Tour best wat calamiteiten kon hebben. Indien Evans of een andere goed geklasseerde een onvoorziene tegenslag had gekend (lekke band, aflopende ketting,...) dan moesten de anderen niet gewacht hebben omdat het hen ook kon overkomen. Stel dat Wiggins door brute pech langdurig wordt opgehouden tijdens de tijdrit van komende zaterdag tussen Bonneval naar Chartres (53,5 km.) dan zullen de anderen al evenmin in de remmen gaan om zijn averij te beperken. Er is dus een aanzienlijk verschil tussen natuurlijke en georchestreerde pech. Bij dat laatste bestaat een soortement gentlemen's agreement om daar geen garen van te spinnen. 

En dan is er de afgewende maar blijvend wenkende karaktermoord tussen Bradley Wiggins en Chris Froome. Was het wijs van Froome om reeds in de Alpen zijn frère-ennemi te schoffelen? Néén, omdat hij daarmee zijn Sky Team destabiliseerde en als eventuele nieuwe geletruidrager zijn eigen slaagkansen hypothekeerde. Stel dat er met de uitbrekende Froome enkele andere kanshebbers meeschoven van wie er naderhand eentje beter bleek tijdens de derde week, zou Chris dan op de goodwill hebben mogen rekenen van Wiggins? Ik dacht het niet, néén!   

Natuurlijk moet Chris Froome alsnog vrank en vrij zijn kans kunnen gaan maar nooit ten koste van het hem vorstelijk verlonende Sky-collectief. Een frontale aanval in de Pyreneeën zou, zeker op de tweede dag, minder riskant en onomkeerbaar zijn tenzij dat Bradley Wiggins twee dagen later terugslaat in de tijdrit en zijn klassement recht te zetten. Want, wees daar maar zeker van: na de cols is de staat van fysieke en mentale paraatheid anders dan aan de voet van het hooggebergte. Het mooiste zou zijn dat Froome in Brive-la-Gaillarde (eindpunt van de ultieme Pyreneeënrit) de gele trui van Bradley Wiggins overneemt maar dat die laatste in de afsluitende tijdrit orde op zaken stelt.

Toch zie ik, indien het ooit tot deze stand van zaken komt, Froome niet meer van zijn sokkel gestoten worden. In de lange (47 km.) tijdrit rond Salamanca van de Vuelta 2011 deed Christopher 59" onder voor de in die dagen vliegende Tony Martin (die op het WK zelfs Fabian Cancellara zou overtreffen) maar 23" beter dan - inderdaad - Bradley Wiggins.