Het WK veldrijden voor de tiende keer in Vlaanderen

Zes op negen keer draaide het 

uit op een sant in eigen land

Het WK veldrijden strijkt voor de tiende keer neer in Vlaanderen, dit keer op een atypische locatie: Oostende, waarbij het strand en de hippodroom door een brug verbonden worden. Bij ontstentenis van publiek zal het er nòg desolater aan toegaan. 

De negen vorige WK’s kregen een meer iconische pleisterplek.

 

EDELARE (Oudenaarde) had op 24 februari 1957 het eerste genoegen. Met héél vélen kwamen ze naar de steile flanken van Kerselare om André Dufraisse zijn vierde opeenvolgende titel te zien behalen. Jammer voor local hero Firmin Van Kerrebroeckdie the very best of the rest was, onder wie René De Rey (vijfde) en de … 18-jarige Rolf Wolfshohl (zevende).

 

OVERBOELARE, een deelgemeente van Geraardsbergen, was op 16 februari 1964 het tweede Vlaamse WK - rendez-vous. Opnieuw kon de grote favoriet het waarmaken. Renato Longo veroverde zijn derde van vijf regenboogtruien. Net als in Edelare was een Vlaming zijn voornaamste accessiet, Roger (de oom van Mario) De Clercq die op ruim honderd seconden tweede werd. Ook Albert Van Damme (vijfde) behaalde er zijn tot dan toe beste uitslag in een WK en good old René De Rey (33) werd zevende. Eric De Vlaeminck (18) maakte zijn wk-debuut met de negentiende plaats.

 

ZOLDER 22 februari 1970 draaide uit op een Vlaams hoogfeest met een centimeterspurt tussen de tenoren Eric De Vlaeminck en Albert Van Damme, die Rolf Wolfshohl in de slotfase achterlieten. Roger De Vlaeminck wurmde zich nog tussen de Duitser en de Italiaanse grootmeester, Renato Longo. Julien Vanden Haesevelde, de virtuele wereldkampioen bij de amateurs in 1967, eindigde net achter dat illustere vijftal. 

 

LEMBEEK bracht op 26 januari 1986 de donkerste bladzijde van het WK-veldrijden, dat als het WK … slijklopen gecatalogeerd werd en een kolfje naar de hand was van de Zwitser Albert Zweifel. Titelverdediger Klaus-Peter Thaler wilde niet eens starten en werd tv-commentator. Roland Liboton, de viervoudige wereldkampioen, gaf in zijn provincie al na twee ronden op. Van hem bevrijd moest ook Hennie Stamsnijder passen. Voor zijn vijfde regenboogtrui, zeven jaar na de vierde, moest Albert Zweifel enkel beducht zijn voor zijn vijftien jaar jongere landgenoot (en aanstaande Olympische kampioen) Pascal Richard, die hem in eigen land vijftien keer had geklopt. Op dit onmogelijke parcours haalde maturiteit het van jeugdige onbezonnenheid. De Vlaamse crossers maakten er hun minst goede beurt in jaren met Paul De Brauwer op de zesde plaats als enige in de top tien.

 

KOKSIJDE bracht op 30 januari 1994 een delirium teweeg. Reeds jaren van tevoren had mijn vroegere klasgenoot Cyriel Bert Folens (Saxon) aan al wie het horen wilde verkondigd dat zijn poulain de duinen van Koksijde op hun kop zou zetten. Het was hem ingefluisterd zdoor Paul zelf die op die zonovergoten namiddag woord hield om alles en iedereen uit te dagen. Ik vond het er wat over zoals hij Richard Groenendaal bij het voorbijsteken met een schouderklopje kleineerde en hem in de ultieme rechte lijn molenwiekend jende om hem te kloppen. Erwin Vervecken maakte het podium nog wat Vlaamser. Ook Marc Janssens (8ste) en Danny De Bie eindigden in de top tien.

 

ZOLDER op 3 februari 2002 werd nòg extremer met een compleet Vlaams podium met Mario De Clercq, Tom Vannoppen en Sven Nys. Het was de aanzet van de absolute Vlaamse overmacht waartegen enkel Nederland nog wat zou inbrengen. De eerste acht eindigden binnen de halve minuut wat geen referentie was voor de selectiviteit van de omloop. Ook Bart Wellens en Ben Berden stonden in de top tien. 

 

HOOGLEDE-GITS was op 28 januari 2007 een nog closer game met zowaar zeven verschillende naties in de top tien. Het verloop was chaotisch door de vele valpartijen die vooral Sven Nys en Bart Wellens (toch nog vierde), de twee topfavorieten, fataal werden. Erwin Vervecken bleef op het glibberige traject wel pal overeind en greep zijn derde regenboogtrui vòòr de ééndagsvliegen Jonathan Page (V.St.) en Enzoi Franzoi (It.). Kevin Pauwels vervolledigde de top vijf.

 

Op 29 januari 2012 was het, achttien jaar later, opnieuw aan KOKSIJDE. Enkel in een kampioenschap van België (lees Vlaanderen) konden er evenveel Vlamingen in de top zeven eindigen. Niels Albert veroverde er drie jaar later zijn derde regenboogtrui met Rob Peeters en Kevin Pauwels als niet verwachte gezellen op het podium. Sven Nys werd er zowaar de Vlaamse hekkensluiter. Wie toen voorspeld had dat Niels anderhalf jaar later met hartproblemen al op zijn 28ste zou moeten stoppen zou gek verklaard zijn.

 

Op de laatste dag van januari 2016 was ook HEUSDEN-ZOLDER (veertien jaar later) aan zijn tweede WK toe. Het werd geen Vlaams maar een Lage Landen onderonsje dat de volledige top acht innam met het eerste luik van Wout Van Aerts hattrick. Het was op een weinig selectief parcours een dubbeltje op zijn kant met Lars van der Haar die zich op zijn strafste dag tot op het laatst héél dicht in zijn buurt kon handhaven.

 

Op de laatste (zon)dag van januari 2021 in OOSTENDE zal de samenstelling van de top tien sterk gelijken op die van Dübendorf 2020: zeven of acht Vlamingen, één of twee Nederlanders en Tom Pidcock als vreemde eend in de bijt. Enkel de volgorde staat (en gelukkig maar) niet bij voorbaat vast.