Olympische wielerspelen zijn 

voor mij enkel besteed aan jonge 

nièt voltijdse contractrenners

 

Velen van ons zullen zich nog herinneren wat ze op die zonovergoten zaterdagnamiddag van 6 augustus 2016 aan het doen waren terwijl Greg Van Avermaet in Rio de Olympische wegrit won. Omdat hij ons chauvinisme aaide … Pascal Richard (Atlanta 1996), Jan Ullrich (Sydney 2000), Paolo Bettini (Athene 2004), Samuel Sanchez (Peking 2008) en Alexandre Vinokoerov (Londen 2012) gingen hem als contractrenners voor op die erelijst maar zijn ons veel minder bijgebleven dan het brons van Axel Merckx in Athene 2004. 

De Olympische Spelen spreken mij vooral aan voor atletiek en zwemmen, de twee polyvalente sporten bij uitstek. Mijn schuchtere kennismaking met de Olympiade dateert van Rome 1960. Die werden zowaar met … vensteraffiches aangekondigd. Als 11-jarige vroeg ik mij af wat dat precies inhield. Met acht jaar vertraging kwam ik er achter dat André Noyelle in Helsinki (vòòr Robert Grondelaers, Lucien Victor werd vierde) Olympisch wegkampioen werd, gevolgd door metronoom Ercole Baldini in Melbourne 1956 en Viktor Kapitanov in Rome 1960 (waar Willy Vanden Berghen brons pakte en Benoni Beheyt zevende werd). Tastbaarder werd het voor mij vanaf 1964 in … Tokio, waar Vlaanderens rijkste lichting ooit opstond: Patrick Sercu won de kilometer, Walter Godefroot pakte zilver in de wegrit (wereldkampioen Eddy Merckx werd elfde). Behalve de Russische staatsamateur Kapitanov waren het allemaal jonge twintigers al of niet op de drempel van een professionele loopbaan. 

Remco Evenepoel zou ruim een halve eeuw later ideaal in dat rijtje gepast hebben ware het niet dat hij reeds een topper is in de beroepscategorie. Toch wil hij er alsnog naartoe net als onder anderen Wout Van Aert en Mathieu van der Poel, die zelfs zo ver gaat dat hij een Olympische titel in het mountainbiken prefereert boven drie dagzeges in de Tour.

Ach de moderne (roggen)brood en spelen, ik word niet warm van hun moderne, overgecommercialiseerde versie. Moet het onderbetaalde professionele wielrennen daarin meegaan? Het overbetaalde topvoetbal houdt zich wel afzijdig. 

Zoals de zaken er op dit moment voorstaan zitten de Tour (die eindigt op 18 juli) en de Olympische wielerspelen (24-28 juli) niet in mekaars vaarwater. 

Ideale timing, denk je dan, ware het niet dat Japan vasthoudt aan het principe dat de deelnemende atleten na hun aankomst in Tokio eerst voor veertien dagen in quarantaine moeten. Dat maakt de combinatie Tour - Tokio dus onmogelijk.

De Geilige Graal (een cashmachine die miljarden euro’s produceert -> die van 2012 leverden de Britse economie ruim elf miljard op, wat zou de brexit daarvan gevonden hebben?) moèt plaatsvinden, schrik niet dat men de quarantaineplicht versoepelt. Niet gezondheid maar de wilsbeschikkingen van het oppermachtige IOC overrulen alles en iedereen. Van de Tour hebben ze allerminst schrik, het ASO zal zich wel schikken en zijn data aanpassen.

Straf dat het door de corona afgevoerde Spelen zomaar naar goeddunken kunnen bepalen wanneer hun uitgestelde 32ste editie doorgaat. Wees er maar zeker van dat het zo zal blijven. Tegen de almacht van het IOC wil zelfs de ASO (als partner in crime) niet optornen. Zo zat het WK tijdrijden in 2020 gebeiteld op de slotdag van de Tour. Het mocht niet van datum wisselen met de mixed team relay op woensdag. De gemengde ploegentijdrit godbetert, het heruitgevonden warm water van het IOC dat als een koekoeksjong in het UCI-nest gedropt werd terwijl de oneindig interessantere ploegentijdrit werd afgevoerd, begrijpe wie kan.

 

En wat een onnozel orakel dat baron Pierre de Coubertin, de geestelijke vader van de moderne(re) Olympische Spelen, een eeuw geleden zou verkondigd hebben: "deelnemen is belangrijker dan winnen". Zo kan hij dat nooit gezegd hebben, het is de misvormde interpretatie van “het belangrijke in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen maar om goed te hebben gestreden”. Laten wij het dus houden bij "deelnemen is essentiëler dan winnen".