Virtueel op weg naar de Tourzege in 1968 

André POPPE

verdienstelijk coureur maar nièt 

de Vlaamse Roger WALKOWIAK

 

André Poppe: bij hoe weinigen doet hij een belletje rinkelen?

 

Twaalf jaar na het one hit wonder met Roger Walkowiak was ook in de Tour van 1968 een coup-de-théâtre in de maak. Het voltrok zich evenwel niet in de beginfase maar wel aan de vooravond van de afsluitende tijdrit toen het klassement al in een min of meer beslissende plooi lag. 

Tussen Besançon en Auxerre was er een échappée-bidon met Jean-Pierre Ducasse, Jean Dumont, Eric Leman, Vicente Lopez Carril André Poppe en Michael Wright. De Antwerpenaar stond (op 12’58” van zijn kopman Herman Vanspringel) het best geklasseerd. De voorsprong van de zes vluchters liep op een bepaald ogenblik hoger op dan de achterstand van André, die de virtuele geletruidrager werd en bij uitbreiding de winnaar van de 55ste Tour. De heren Goddet en Lévitan zagen de bui hangen, Ducasse en Dumont werden aangemaand om niet meer op kop te rijden terwijl het peloton het tempo optrok om de gigantische kloof naar acht minuten te reduceren. Eric Leman werd ritwinnaar en het klassement wijzigde nauwelijks.

Zoiets is vandaag de dag niet meer indenkbaar. De tijdsverschillen worden GPS-gewijs minutieus opgevolgd en het alarm zou meteen afgaan.

 

Er zijn er die dat jammer vinden maar zou de wielersport gebaat zijn een derdeklasser als winnaar van de Tour de France? Ik dacht het niet en de vergelijking met Roger Walkowiak in 1956 raakt kant noch wal(ko). De exPool had voldoende andere prestaties neergezet om tot de subtop gerekend te worden. 

André Poppe had het overigens de grap van de eeuw gevonden indien hij op de 55ste Tour de France had gewonnen. Hij werd ter elfder ure opgeroepen als vervanger van de abdicerende Rik Van Looy in de Belgische A ploeg. André had tijdens de Ronde van Limburg begin maart een sleutelbeen gebroken. Hij hervatte in mei en reed half juni een degelijke Tour de Suisse (16de een halfuur na Louis Pfenninger).

Die Tour werd een buitengewone ervaring. In Vorst werd de ploegentijdrit gewonnen en Herman Vanspringel kwam in het bezit van de gele trui die hij gauw weer afstond om te heroveren bij het uitrijden van de Alpen.

De Tour de Suisse was de rittenkoers waarin André Poppe het meest gedijde. Die van 1971 had hij naar kunnen winnen indien hij zijn lekgereden kopman Georges Pintens niet had gedepanneerd. Dat deed hij ootmoedig omdat Jommeke een betere tijdrijder was en waarmee hij zelfs Roger De Vlaeminck kon afhouden. Poppe werd in zijn afscheidsjaar 1972 nog twintigste en derde in het Kampioenschap van Zürich.

Ook niet te veronachtzamen zijn achtste plaats in de Giro di Lombardia 1969 en zijn negentiende in de Vuelta.

In de kermiskoersen van Boom 1971 en van Sint-Kwintens-Lennik 1972 behaalde Dré zijn enige overwinningen.

 

En dan is er nog dit merkwaardig randverhaal. André Poppe woonde een tijdje in Blankenberge. Hij had er een een (in november 2012 overleden) naamgenoot, een patissier met identiek dezelfde geboortedatum. Dat schiep enkele administratieve ongemakken.