Wout VAN AERT

de onweerlegbare numero uno

 

Indien het wielrennen een vijfkamp was zoals het zou moeten zijn dan zou Wout Van Aert er de primus inter pares van zijn.

 

Wout is een alleskunner op twee wielen: sprinter, tijdrijder, klimmer, én toch ook teamplayer. Hij kan àlle ééndagskoersen (jammer dat Il Lombardia samenviel met het het Critérium du Dauphiné) aan en wie zou hélemaal durven uitsluiten dat hij de Giro, de Tour en/of de Vuelta kan winnen? Wie de gevestigde waarde Nairo Quintana en titelverdediger Egan Bernal op Le Grand Colombier kan verstikken mag illusies koesteren.

Waarom zou hij van de grote ronden een vooropgesteld doel maken, al sluit hij het niet uit. Zijn weg naar het fortuin kan directer én aangenamer via klassieke overwinningen en dagzeges. Tijdens de winter kan hij zich - bevrijd van de obsessie om ook daar constant de beste te zijn - amuseren in het veldrijden.

 

Om al deze redenen is het nòg méér te verhopen dat hij op zondag 27 september in Imola wereldkampioen wordt. Indien de vorm en de omstandigheden van de dag hem niet in de steek laten dan komt dat zo goed als zeker in orde. In dat geval zal hij nièt à la Mads Pedersen de kampioen van de wereld van één namiddag zijn maar van het héle (gebalde) seizoen.

 

Indien Wout een voetballer was dan zou hij een 10 zijn: kwistig doelrijpe voorzetten strooien naar maats in een kansrijkere positie en - indien de mogelijkheid zich ideaal aandient - zèlf scoren.

 

Voor mij gelijkt Wout Van Aert het meest op Roger De Vlaeminck: hij is er de altruïstische versie van zijn en zou hem als klassementsrenner naar de kroon steken. Roger schitterde vooral in de Giro met 22 dagzeges, drie definitieve paarse truien van de de puntenstand plus zevende (1972), elfde (1973 en 1974) en vierde (1975) plaatsen in het tijdklassement. Daarenboven won hij Tirreno-Adriatico zesmaal op een rij vanaf 1972, de Tour de Suisse in 1975. In die wedstrijden zal Wout wel niet op dezelfde kwantiteit uitkomen maar in de Tour doet hij nu al beter inzake dagzeges (3-1).

 

Op hetzelfde ogenblik laat Mathieu van der Poel, die gisteren nochtans een eclatante dagzege behaalde in Tirreno-Adriateco, dat het WK in Imola hem (bijna 5000 hoogtemeters) te zwaar. Hij opteert voor een stage in Livigno in de aanloop naar de klassiekers. Het lijkt mij de vlucht vooruit want het één hoefde het ander niet uit te sluiten. Het zegt veel over de inschatting van zichzelf. Papie Raymond Poulidor had het niet mogen weten.