Waarbij hij zich een hoedje schrok ... 

Vrijbuiter Wilfriet WESEMAEL 

won de Tour de Suisse 1979

“Wilfried Wesemael wint de Ronde van Zwitserland”: het had iets van een contradictio in terminis. Of was de Tour de Suisse een vlakke ééndagskoers misschien? Néén, een heuse rittenkoers van tien dagen bezwangerd met niet weinig hoogtemeters, die Wilfried dus bedwong. In de openingsrit van Zürich naar Wildhaus reed hij met Jos Jacobs (dagwinnaar), Fridolin Keller en Roland Salm drie minuten weg van het peloton en werd leider. Na de tijdrit van 20 km. in Obersiggenthal nam Gerrie Knetemann, zijn Raleigh-kompaan, het voortouw over. Wesemael werd in die tijdrit knap zesde en heroverde in Locarno de leiding die hij niet meer zou afstaan. In de afsluitende tijdrit werd hij puik derde in dezelfde seconde als Michel Pollentier en werd daardoor ook winnaar op punten.

Wilfried Wesemael had zijn mooiste overwinning dus geenszins ‘gestolen’. Iemand van zijn ‘kaliber’ verwacht je eerder in Milano-Sanremo, waarin hij in 1977 inderdaad derde werd na Jan Raas en Roger De Vlaeminck maar vòòr Rik Van Linden, Freddy Maertens, Pierino Gavazzi, Walter Planckaert en Patrick Sercu. Hij reed dat jaar bij Frisol-Gazelle-Thirion maar stapte het jaar daarop over na het grote TI-Raleigh om de slapie te worden van Jan Raas. De Zeeuw is behalve een krijger ook een gever. Toen Gerrie Knetemann, mede door een val van Wilfried Wesemael, leider werd na de derde dag wilde Peter Post vol inzetten op de regérende wereldkampioen én cultfiguur. Jan Raas wilde het anders en herinnerde Peter Post aan de stelregel ‘vincere insieme’ met eender wie als bevoordeelde en in het voorkomend geval moest dat dus Wilfried Wesemael zijn. Raas deed dat zo overtuigend dat Post capituleerde. Wilfried greep de kans met de beide benen en werd daarna nog gedrevener als ploegspeler. Hij onderscheidde zich bovenal in de ploegentijdrit die hij in 1978 hielp winnen. Dat wilde hij herhalen in 1979 maar een nogal zware val in de koninginnenrit der Pyreneeënrit van Luchon naar Pau belette het hem. Die val had aanslepende gevolgen en luidde al op zijn 29ste het begin van het einde in, zelfs al mocht hij zich nog twee seizoenen koesteren in de comfortzone van TI-Raleigh, waarna hij uitbolde bij Safir-Ludo na 1982, het jaar te veel.

Wilfried Wesemael was een adept van de piste, die als tiener niet al te vaak won: tien keer als nieuweling, viermaal als junior, negen keer als liefhebber. Het volstond voor een profdebuut bij M.I.C. - Ludo - de Gribaldy, waarvoor hij sensationeel uit de startblokken schoot met winst in zijn allereerste koers, Kuurne-Brussel-Kuurne, waarin hij het haalde van Eddy Verstraeten, Eric Leman, Cyrille Guimard en Freddy Maertens. Zijn seizoen kon dan al niet meer stuk maar er kwam nog aardig wat bij en vooral een tiende plaats in de Ronde van Vlaanderen. Hij werd nergens weggereden zelfs niet in Liège-Bastogne-Liège (23ste). Het leverde hem een selectie op voor de Tour, die hij rimpelloos uitreed na zeven keer top tien in de daguitslag. De toon was gezet met een gunstig gevolg: een dagzege in de Vuelta 1975 op de openingsdag in Marbella. In de aanloop naar zijn eclatante Tour de Suisse behaalde hij ook een dagzege op de slotdag in het Critérium du Dauphiné.   

Met één en ander kreeg Wilfried Wesemael niet al zijn schaapjes op het droge. Hij opende een frituur in zijn thuishaven Gijzegem en later in Aalst, op de Hopmarkt niet onder een naam die verwijst naar zijn exploten als coureur maar gewoon Wilfriet, een héérlijke woordspeling. Dat zong hij met zijn Anita (Goense) uit tot in 2015.