Een schonere Jean ROBIC

 

Eli ISERBYT, de pragmatische 

wereldkampioen van Hoogerheide

 

 

Eli Iserbyt begon uitmuntend aan het seizoen. Hij veroverde Amerika, won vervolgens ook in Tsjechië en dichter bij huis in Ruddervoorde. Ook in de andere crossen die ertoe deden haalde hij steevast het podium. 

perempic@rchief.be - foto Peter REMMERIE

Hij was dé veldrijder van de herfst maar tijdens het begin van de winter keerde het tij. Sluimerende ischialgie (zenuwwortelpijn in de onderrug) speelde hem parten en haalde zijn resultatencurve naar beneden. In een worst-case scenario overwoog hij zelfs om zijn seizoen vervroegd af te breken tot hij zich vermande zich zoals enkel een … pitbull dat kan om tijdens de jaarwende vanaf Diegem (4de) helemaal terug van weggeweest te zijn en op Nieuwjaarsdag in Baal twee maanden later ook nog eens te winnen. Dit zette de toon voor een revival in 2023. Enkel op het BK in Lokeren (4de) rateerde hij nog het podium. 

Zijn foute generale repetitie in Besançon (10de) was de voorbode van een perfecte opvoering in Hoogerheide, waar hij verrassend de beste was van de niet buitenaardse stervelingen op een crossfiets.

Eli’s seizoen zou wel eens en majeur kunnen eindigen zoals het begon met overwegend hoge noteringen die hij nu al bekleedt in de Wereldbeker (3de eindplaats), X²O Badkamers Trofee (waarin hij leidt met 2’35” boni op Lars van der Haar), de SuperPrestige (waarin hij nog van de derde naar de tweede plaats kan opschuiven).

Het seizoen 2022-2023 zal als een grand cru classé in Eli’s annalen worden opgeslagen. Op zijn 25ste heeft hij zijn volle wasdom nog niet bereikt en houdt hij zijn absolute oogstjaren (waaraan de 28-jarige Mathieu en de 28,5-jarige Wout volop bezig zijn) nog tegoed. Of hij die twee buitenaardsen ooit aankan, dat ziet hij dan nog wel maar ook zonder dat zal hij een zware voetafdruk hebben op het veldrijden van de 21ste eeuw en er één der best verloonden van zijn, wat toch de essentie is. 

In de uci-ranking, waarvan hij de titelverdediger was, viel hij door een mindere december (met vooral een crash en een geteisterde linkerknie in de sneeuw van Val di Sole als dieptepunt) terug naar rang vier maar zijn derde plaats in het WK maakt veel goed.

 

Eli Iserbyt gelijkt een beetje op Jean Robic, de allereerste wereldkampioen veldrijden in Paris 1950, die drie jaar eerder de eerste naoorlogse Tour de France had gewonnen. Eli werd wereldkampioen in 2016 en in 2018 bij de beloften maar in de Tour zal hij zelfs nooit aanzetten want de wegcompetitie spreekt hem weinig aan.

Eli is ook een beetje le mal-aimé van het wereldje omdat hij wel eens ongezouten zijn mening durft te verkondigen. Ook dat maakt hem tot wie hij is én moét blijven. Iserbytje, voor mij kan hij weinig verkeerd doen.