50 jaar geleden: de dag waarop …

Michele DANCELLI won 

en Berno THOMA stierf

19 maart 1970 op de dagorde: de 61ste Milano-Sanremo. Het was al zeventien jaar geleden dat Loretto Petrucci de Primavera in eigen land had gehouden. Michele Dancelli brak die ban maar het werd bijzonder weinig in beeld gebracht, waaruit men afleidde dat men op die manier kon camoufleren hoe intens hij zich in het zog van de motards mocht koesteren. Dancelli was van nature een sprinter die op dé genadedag van zijn carrière na een solo van zeventig (!) kilometer met honderd seconden voorsprong won. Gerben Karstens en Eric Leman, zijn eerste achtervolgers, werden meer in beeld gebracht dan hun overwinnaar. Laat er evenwel geen twijfel over bestaan: Dancelli was een waardige winnaar van de Primavera, waarin hij al vierde was geworden in 1966, het jaar dat hij La Flèche Wallonne won. Michele was een typisch Italiaanse coureur, die elf dagzeges behaalde in de Giro tegenover één in de Tour. Toch werd er van hem nòg méér verwacht van de Bresciaan, die op zijn 21ste (na Jo de Roo en Adriano Durante) derde werd in de Giro di Lombardia. Die laagste podiumplaats veroverde hij eveneens op het wereldkampioenschap in Imola 1968 en in Zolder 1969.

Enkele uren na de ontknoping van Milano-Sanremo overleed in Ledegem de jonge beroepsrenner Berno Thoma aan een hartaderbreuk, hij was zes maanden eerder met Claudette Degryse in het huwelijk getreden. Berno had alles om om zijn papa Emmanuel te overtreffen. Die had nochtans kort na de Tweede Wereldoorlog tientallen overwinningen behaald met als highlights Nokere Koerse 1946, het Kampioenschap van Vlaanderen in Koolskamp 1948, de Omloop Mandel-Leie-Schelde - Meulebeke 1951. Manil miste van een niet nog twee grotere overwinningen als tweede in Paris-Brussel 1949 (na truiketrek van de Franse winnaar Maurice Diot) en als derde (na Lode Anthonis en Ward Peeters) in het kampioenschap van België in Quaregnon. Emmanuel Thoma stond bovenal bekend als een levensgenieter die niet alles voor zijn sport over had. Hij ontbeerde de mentale veerkracht maar bleef de koersfiets tot zijn laatste dagen trouw want op zijn 85ste werd hij bij zijn terugkeer van een koers in Lendelede door een lichte bestelwagen aangereden, hij overleed enkele uren later aan zijn zware verwondingen, ruim 32 jaar na zijn zoon.                            

Berno was niet begonnen aan een tweede seizoen als beroepsrenner na een door talrijke valpartijen vergald debuutjaar dat nochtans uitstekend begon met een dertiende plaats in Kuurne-Brussel-Kuurne, een vijfde in de Omloop der Vlaamse Ardennen te Ichtegem en een vierde in Hulste-Ingelmunster. Insiders waren vof lof over zijn energieke manier van koersen maar enkele zware valpartijen deden hem op doktersadvies stoppen met koersen. Hij broedde op een wederoptreden.

Berno Thoma was een veelwinnaar bij de jeugd. Zo behaalde hij in 1963 als onderbeginneling (nu aspiranten) 60 overwinningen en het jaar daarop 47 als nieuweling. In 1965 won hij eerst zevenmaal als junior en aansluitend 13 keer als neo-liefhebber. In die dagen bestond er geen limiet op het aantal deelnames aan koersen. Zijn militaire dienstplicht in de loop van 1966 drukte zijn zegecijfer maar in 1968 nam hij die draad herop met 17 successen die volstonden voor een profdebuut bij Flandria - De Clerck – Krüger, waar hij zich enkel in de lente kon bewijzen.

Het schielijk overlijden van de 23-jarige Berno Thoma sloeg in zijn woonplaats Ledegem in als een bom. Voor zijn zus Marijke was dit lang niet de enige beproeving. Ook haar zus Berenice en haar mama Marcella Vangheluwe stierven op relatief jonge leeftijd. Marijke verloor ook nog een ongeboren kindje na zeven maanden zwangerschap.