Vandaag exact vijftig jaar geleden ...

Ward SELS wint in Knokke 

een dot van een nochtans 
verzopen kermiskoers

... uit het foto-archief van Hugo Gouweloose

24 maart 1970: Knokke opende de in die tijd de lange rij van nog florerende kermiskoersen. It was raining cats and dogs. De neerslag werd almaar ijziger en ging bij valavond zelfs over in sneeuw. En toch was de bezetting zowel kwantitatief (83 deelnemers) als kwalitatief meer dan oké. Omwille van de vroeg invallende duisternis werd de race ingekort naar 134 km. Het had de finale van een klassieker kunnen zijn. In de eerste nadagen van Milano-Sanremo (vrijdag), de E3 Harelbeke (zaterdag), de Brabantse Pijl - Alsemberg en Dwars door België - Waregem werd er ongeremd gekoerst. De Flandriens wilden het competieritme verder opvoeren want de volgende koers was pas op zaterdag (de G.P. Bank van Roeselare). De Driedaagse van De Panne - Koksijde (vanaf 1977) moest nog in het leven worden geroepen. Onder een al bij al nog ruime publieke opkomst voerde vooral Belgisch kampioen Roger De Vlaeminck, met de snijdende noord-ooster als natuurlijke bondgenoot, de forcing. Hij dunde de gelederen uit tot een kopgroep van acht waarin vooral ook Ronald Dewitte, Roger Rosiers en Ward Sels, die zich - hoewel intrinsiek de snelste - toch uit de voeten maakte. Rik Van Looy hield zich gedeisd in het krimpende peloton en ledigde de kelk tot op de bittere bodem voor een 23ste plaats. Voor de nog geen 29-jarige Ward Sels was het de allerlaatste overwinning. Vele valpartijen noopten hem reeds vòòr zijn 29ste verjaardag de handdoek te gooien.

Ook de kermiskoers van Knokke is door de tand des tijds inmiddels van de kalender gehaald. Hij werd in de jaren dertig van vorige eeuw al sporadisch georganiseerd met Leo De Ryck (1934) en Richard Depoorter (1938) als winnaars. Dan volgde een sterke periode van 1956 tot en met 1962 met een pleiade van winnende ronkende namen: regérend wereldkampioen Stan Ockers (op 9 augustus 1956, minder dan twee maanden vòòr hij in het Sportpaleis van Antwerpen verongelukte), Raymond Impanis (1957), regérend wereldkampioen Rik Van Steenbergen (1958 en 1961), Rik Van Looy (1959), Emile Daems (1960) en Frans De Mulder (1961). In 1969 (met Jos van der Vleuten als winnaar) werd ononderbroken hervat. Eddy Merckx (dertiende in de uitslag) was zowaar één van de 84 deelnemers. Hij was met de maats op oefenkamp in De Haan. Hij zou vier dagen later in de Ronde van Vlaanderen één van zijn meest heroïsche prestaties neerzetten: na een solo van 70 km., met 5’36” voorsprong op Felice Gimondi en met 8’08” op Marino Basso winnen. Eddy stond dus aan de wieg van de wedergeboorte van het geesteskind van W.S.C. Knokke Sportief en de mondaine badplaats was dus mede de uitvalsbasis voor zijn weergaloze triomf.
Ook de 23 volgende edities leverden klinkende laureaten op: Ward Sels (1970), Rik Van Linden (1972 en 1977), Guido Reybrouck (1973), Dirk Baert (1975), Frans Van Looy (1976), Herman Vanspringel (1980), Bert Oosterbosch (1985), Danny De Bie (1987), Eddy Planckaert (1988) en Jan Bogaert (1990). Lorenzo Lapage, thans ploegleider bij Astana, werd in 1992 de afsluitende winnaar.  

Knokke-Heist verzette als ambitieuze fusiegemeente de bakens en fungeert de jongste jaren als aankomstplaats van een rit in de Ronde van België. 

Bovenal werd in 2008 het kampioenschap van België georganiseerd: in 1998 met Tom Steels als verwachte en in 2008 met  de piepjonge Jürgen Roelandts als verrassende winnaar. Er is ook nog steeds de Kustpijl, waarvan het mij spijt te moeten stellen dat deze koers de jongste jaren helemaal verwaterd is. In deze dient zich een herbronning aan.