36-jarige wacht al 16 maanden op 90ste zege

 

Elia VIVIANI als surprise du chef 

(indien HEULOT nog dé chef is)

 

Begin januari liet ik mij een quote ontvallen die men niet meteen van mij had verwacht: Lotto tout court heeft, alle omstandigheden in acht genomen, een goed team tout court want een squadra met (nòg) meer toekomst dan heden. Ik was een beetje blij met mijn inschatting.

General manager Stéphane Heulot was er against all odds in geslaagd om Arnaud De Lie en Lennert Van Eetvelt aan boord te houden. Vernoem er in één adem ook maar Jenno Berckmoes bij. Goed dat Heulot hem tot en met 2027 vastlegde.

 

Uit de eigen piramide diepte het Steffen De Schuyteneer, Robin Orins, Alec Segaert en Lorenz Van de Wynkele op vanaf dit seizoen en Milan Donie en Jarno Widar vanaf 2026 (bij gelegenheid al inzetbaar op het hoogste vlak). 

Op weinig andere teams leek er meer rek te zitten als op Lotto, de langdurigste wielersponsor die aan zijn 41ste campagne begon en er een rijke geschiedenis op nahoudt maar de jongste jaren in de verdrukking kwam door het foute beleid van een omkadering die almaar meer van een Spaanse herberg had. Wie aan de deur werd gezet of de vlucht vooruitnam, mocht zich als het ware veréérd voelen, de meesten die in hun plaats werden ingehaald waren dikbetaalde handpoppen. 

In dat verband liet ene Jannie Haek, de toenmalige ceo van de Nationale Loterij en dus ook de baas van de wielerploeg Lotto-Soudal zich bij het aanstellen van John Lelangue als algemeen manager van de wielerploeg in Het Laatste Nieuws van donderdag 27 februari 2020 ontvallen: “Lelangue is onze Lefevere, mét een goed karakter.”

Wat een miscast want voor het wielerteam van de Nationale Loterij braken geenszins de roaring twenties aan. En dat zal ook in de tweede helft van dit decennium niet gebeuren al leek er duidelijk beterschap in zicht die men nu kennelijk weer ongedaan wil maken.

Stéphane Heulot, een behoorlijke Franse ex-renner die eind 2022 als een Messias werd ingehaald, en bovenal de hondstrouwe en hyperbekwame Kurt Van de Wouwer deden hun stinkende best om er weer (wel)vaart in te krijgen. Inmiddels verkwanselden ze wel Dstny als co-sponsor. De tekst en de uitleg die ceo Daan De Wever daaromtrent in Het Laatste Nieuws van 21 december 2024 gaf, was allesbehalve om vrolijk van te worden en draaide onder meer (hoe raad je het?) rond machtsspelletjes. Daan trok eind juli 2024 zijn conclusies want hij wilde niet op een schip blijven waar hij enkel als een popje in de mast bengelde.

Veertien dagen geleden werd Elia Viviani 36 jaar. Zijn 90ste zege op de uci-kalender laat al sedert 12 oktober 2023 op zich wachten: de openingsrit van de Tour of Guangxi, een mooie weliswaar want in Beihai haalde hij het na 136 km. van onder anderen van Jonathan Milan, Sam Bennett, Arnaud De Lie en Olav Kooij.

In 2024 hield Viviani het bij tweede plaatsen (na Sam Welford) in de derde rit van Tour Down Under en (na Biniam Girmay) in de Surf Coast Classic. Dat was al in januari. Sindsdien bleef hij almaar verder uit de buurt van het podium. Zijn driejarig lucratief contract bij Ineos was uitgediend. Voor 2025 kwam hij logisch zonder uitvalsbasis te zitten, hij zou toch stoppen. Zijn afscheidstournee afgelopen winter op de piste stelde ook bitter weinig voor. Zijn abdicatie voelde dus meer aan als een bevrijding dan een pijnlijk moment.  

Niettemin voelde Lotto zich geroepen om hem alsnog een reddingsboei toe te werpen. Ik veronderstel dat hij één of andere sponsor meebrengt om zijn pittig contract te valoriseren. Elia zegt er zelf over dat hij klaar is om zijn nieuwe rol op te nemen en zijn teamgenoten, of ze nu sprinters zijn of niet, tips (en tricks?) te geven en te helpen groeien. Op zijn 36ste beweert Viviani nog steeds erg gemotiveerd te zijn. 

Dat had Elia desgevallend ook vanaf de zijlijn kunnen doen maar hij heeft natuurlijk groot gelijk dat hij voor zijn (sic) leefloon meer wil doen. Hij beklemtoonde evenwel: allereerst wil ik blijven sprinten voor de overwinning. Arnaud De Lie en Steffen De Schuyteneer zullen het (sic) graag vernomen hebben. En nu serieus: Viviani zal wel nog steeds een peperdure vogel zijn terwijl er onvoldoende geld was om er uit het rijtje Victor Campenaerts, Pascal Eenkhoorn, Andreas Kron, Maxim Van Gils, Florian Vermeersch, … enkele over te houden. 

Ziedaar een miscast van jewelste waarbij ik mij moeilijk kan voorstellen dat dit de unieke strategie is van general manager Stéphane Heulot die het ofwel niet meer voor het zeggen heeft of de voorbije tijd op een andere planeet vertoefde. Met de komst van de gedateerde Italiaan zet Lotto zijn klokken terug op wintertijd en heropent zijn Spaanse herberg.

António MORGADO alsnog een 

Portugees voor de klassiekers?

 

 

Portugal en de klassiekers, dat heeft zelden gematcht. Acacio Da Silva was de eerste uitzondering, die vooral vijfde werd in Liège-Bastogne-Liège 1984 en in de Giro di Lombardia 1986; Rui Costa de tweede witte merel die zowel in de Giro di Lombardia 2015 als in Liège-Bastogne-Liège 2016 derde werd nadat hij in 2011 de GP de Montréal won. Bovenal werd hij WK in Firenze 2013. Joaquim Agostinho haalde de neus op voor het ééndagswerk en João Almeida doet het hem na.

 

Tien jaar later heeft er zich een nieuwe mohikaan gemeld. António Morgado is nog maar net 21 jaar geworden en is toch, ook als contractrenner, reeds spraakmakend geweest. Drie weken na de GP Castellon (Sp., 1.1) won hij de Figueira Champions Classic (1.Pro), de voornaamste Portugese ééndagskoers waarin hij Remco Evenepoel navolgt op de ultrakorte erelijst.

 

De Figueira Champions Classic dus, what’s in a name?! Mooie koers, dat wel, die evenwel nog maar drie edities telt maar zich al meteen de epitheta champions en classic toeëigent, totaal misplaatst als was het een monumentale klassieker. Hoe arrogant moet je wel zijn om je prille geesteskind met zo’n naam op te fokken?

António Morgado zal de laatste zijn om dat erg te vinden. Hij is aan een steile opmars bezig. De vice-WK u19 in Wollongong 2022 (in de sprint geklopt door Emil Herzog) en van de u23 in Glasgow 2023 (verrast werd door de pientere Axel Laurance). António onderscheidt zich daarin van Matej Mohorič die in Valkenburg 2012 en Firenze 2013 die beide regenboogtruien wel veroverde en intussen een fabuleus palmares als contractrenner opstartte.

Morgado werd zelfs al vijfde in de Ronde van Vlaanderen 2024, hij was nog maar 20 jaar en twee maanden. Aan hem zal er, net als aan Matej Mohorič, geen klassementsrenner verloren gaan. Hoe jammer voor de spankracht van de koersen dat ook hij deel uitmaakt van het UAE Team Emirates waar zijn (fel verbeterd) contract inmiddels tot eind 2027 werd verlengd.

Morgado bedankte met een uitmuntend seizoenbegin 2025. In vier van zijn acht koersen stond hij op het podium. Twee daarvan won hij. Drie weken na de GP Castellón (1.1) palmde hij de zelfverklaarde Champions Classic (1.Pro) in. In en rond Figueira da Foz moest hij daarvoor op de ultieme beklimming van de lastige Rua Parque Florestal afrekenen met Filippo Ganna en zich meteen uit de voeten maken voor de Franse runner up, de nog drie maanden jongere Franse vluggerd Paul Magnier. Dat deed António met zoveel panache dat er druk over werd nagepraat. Vanaf vandaag mag hij bevestigen in de Volta ao Algarve, waarin hij met de nog een half jaar jongere Zwitser Jan Christen op jacht mag voor dagzeges en João Almeida voor de eindzege, waarvoor hij te maken krijgt met onder anderen Romain Bardet, Primož Roglič en Jonas Vingegaard.

Milan FRETIN

zijn ontbolstering is begonnen

Ik heb: 

… Jean-Pierre gekend, hij hield het bij het regionale circuit, er was nauwelijks meer en anders;

… Steve gekend, hij maakte deel uit van het keurkorps der Eddy Merckx Boys;

… Milan gekend, ik zag hem beginnen als aspirant en van meet af aan schitteren en dat is nooit gestopt.

 

Milan kwam vanaf 2022 bij Sport Vlaanderen - Baloise uitstekend terecht. Hij mocht er het pad der geleidelijkheid bewandelen. Zijn opmars verliep vlotter dan hij zich in zijn realisme had voorgesteld want vanaf 2024 mocht hij voor vier campagnes naamtekenen bij Cofidis (foto Gino Coghe), waar hij dus gebeiteld zit en waar ze al meteen rendement van verkregen met een zege in de openingsrit van de 4 Jours de Dunkerque en ruim drie maanden later in de tweede etappe van de Tour Poitou-Charentes en Nouvelle Aquitaine (vòòr Arnaud Demare). Beide precieuze successen werden verbonden door een rist ereplaatsen, die hem in de top 100 brachten van de betrouwbare cqranking.com waarmee hij voor Cofidis tweede werd na (de intussen naar Visma l Lease a Bike vertrokken) Axel Zingle. Meer moest dat niet zijn voor de dan nog 23-jarige Genkenaar maar het mocht vanaf 2025.

 

Milan liet het niet koud worden maar warmde het vorige zondag extra op met een majestueuze sprintzege in de Clasica de Almeria (een manche van de 1.ProSeries, goed voor 200 uci-punten) vòòr Max Kanter, Emilien Jeannière en Arnaud De Lie.

Vanaf woensdag mag Milan zijn vormpeil sublimeren in de Volta ao Algarve opdat hij spic & span zal zijn voor zijn mooie Vlaamse lente die loopt via Kuurne, de Monseré, Nokere, Brugge - De Panne, Wevelgem, de Scheldeprijs en Roubaix. Daarop volgt wellicht de Giro.

Milano-Sanremo is voorlopig niet aan de orde, de klassieker waaraan hij als het ware een beetje schatplichtig is want geboren op 19 maart hetzij Sint-Jozefsdag, de vroegere steevaste dagtekening van de eerste monumentale klassieker, nu kiest men voor de zaterdag die daar het dichtst bij aanleunt. Of de via Roma ooit spek voor de bek van Milan zal zijn valt nog te bezien maar indien niet dan zijn er nog genoeg andere koersen waarin hij zich wel kan waarmaken.  

 

Zijn tienertijd was een recital, doorspekt met highlights inzonderheid Limburgse, Vlaamse en Belgische titels. 

Zo werd hij als 13- en als 14-jarige aspirant kampioen van België tijdrijden maar na de middag geraakte hij telkens net niet op de hoogste trede van het podium der wegrit. 

Uitgesteld was evenwel niet verloren want als neo-nieuweling werd hij in Grandglise (waar hij het jaar voordien nog geklopt werd door Jarne Van Dyck) wèl wegkampioen van België. En als tweedejaarsnieuweling won hij de Topcompetitie nadat hij vroeg op het jaar aan de Blaarmeersen een reeks baantitels verzamelde die hij als junior voortzette. 

Dat bracht met zich dat hij voor de nationale baanselectie opgevorderd werd, wat zijn actieradius als wegrenner drastisch beknotte maar zijn algemene ontwikkeling ten goede kwam en meteen een stek voor opleverde bij Sport Vlaanderen - Baloise. Ook op de weg maakte hij zich waar met de voorlaatste dagzege in de Ronde van Oost-Vlaanderen als enige overwinning die ertoe deed. Hij was ook duurzaam aanwezig in buitenlandse rittenkoersen als in de Etoile d’Or (Fr.), de Okolo Jiznich Czech, de Tour de Bretagne en het afsluitend Zeeuws Beloften Weekend, waar hij telkens dicht bij een dagzege kwam. Als teamplayer was hij een stichtend voorbeeld, zijn goede vriend Arnaud De Lie kan ons daar veel meer over vertellen. 

Gerechtigheid geschiedde: Milan, die via la mamma Angie Chiaverini ook Italiaans bloed in de aderen heeft, trad reeds als 21-jarige tot de beroepscategorie toe. In de vele jaren dat ik hem meemaakte, liet hij zich zelden op een stemverheffing betrappen. Hij is de man van de daad niet van het woord en dat zal niet gauw veranderen, waarom zou het?!

Zijn opa Jean-Pierre is een goede vriend van Steven Buyse, de wielerfanaat van Hippo 12 in Bredene, die in het verleden al een fanclub voor Frank Vandenbroucke en Peter Sagan in het leven riep. 

Victor VERCOUILLIE deed er nog een ferme schep bovenop

De zondagse woorden over hem waren nog niet koud of hij deed er al een volgende schep bovenop. Ook in de Clasica de Almeria schoof Victor Vercouillie (foto Gino Coghe) mee in de vroege ontsnapping en hield het daarin, als laatste overlever, 165 km. vol. Hij haalde nog net de uitzending van Eurosport 1 en volgens die beelden oogde hij niet eens stikkapot. Tegen een ijlend peloton ben je evenwel kansloos, dat besefte Vic ook wel en dus liet het in de laatste kilometers lopen om onnodige crashes te vermijden. Indien er een premie van de strijdlust voorzien was dan zal die andermaal voor hem geweest zijn. 

Er is evenwel meer: de 165 offensieve km. van gisteren voeren hem met een totaal van 517 km. naar de pole position van de ranking most attack kilometres van procyclingstats.com waarin hij vorig jaar 32ste eindigde met 994 km. Nu zit hij dus al over de helft en ziet het er sterk naar uit dat hij dat totaal van 2024 fluitend zal overtreffen, of het zou moeten zijn dat hij zich almaar vaker gedeisd houdt om van de beslissende ontsnapping deel uit te maken. Nu mag Victor twaalf dagen competitief uitblazen in de aanloop naar de Omloop van zaterdag 1 maart, waar hij eveneens hoopt deel uit te maken van de vroege uitval die langdurig in beeld wordt gebracht door de diverse tv-kanalen.    

Victor VERCOUILLIE

aanvaller par excellence 

als opstap naar hoger

 

Ha die Victor Vercouillie; je had het hem luttele jaren geleden nooit aangegeven dat hij als coureur op een welslagen zou afgaan indien hij niet de zoon van Kristof was en dus … een aardje naar zijn vaartje.

Kristof kreeg indertijd willens nillens ook het traject met de meeste weerstand opgedrongen: werken voor zijn eerste koersfiets die hij pas als twintiger kon kopen om te beginnen in de nevenbonden en als 23-jarige bij de BWB. Hij maakte er alsnog het beste van met vooral het volmaken van de Giro della Valle d’Aosta - Mont Blanc, derde worden in de Tour de Namur, de interclub van Geluwe winnen en de tijdrit van de Spar Arden Challenge gewonnen (vòòr onder anderen Bauke Mollema). Om er nog veel meer uit te halen was het te laat. Als vijftiger springt hij nu frequent bij als ploegleider. 

 

Kristof was meedogender voor zoon Victor, die twee seizoenen alles op alles mocht zetten en die kans met de beide benen aan het grijpen is. Eerst voetbalde hij nog bij SK Beveren-Leie als tweevoetige spits tot hij op zijn zestiende andere prikkels gewaar werd. 

Bij de nieuwelingen telde Vic als beginnende tweedejaars in 2018 nauwelijks mee met toch al een zesde plaats in Wakken. Als junior werd het nog heikeler maar Vic volhardde en werd op 23 juli 2020 in Gistel beloond met een allereerste overwinning. 

De paranoia van de beloftencategorie loerde dan reeds om de hoek, evenwel niet voor Vic die het incasseren gewend was en het cool aanpakte met de aanval als de beste verdediging. Een vierde plaats in Bredene liet hem weten dat hij niet zinloos bezig was, tien dagen nadat hij knap zesde was geworden in de Memorial Igor Decraene, een nog meer dierbare inspiratiebron. 

In 2022 was er een meervoud aan ereplaatsen en bovenal een plek op het podium van de Memorial Igor Decraene waarop hij glunderde naast Alec Segaert en Thibaut Bernard.

Dat beloofde voor 2023 met een doorstoot naar de subtop met een rist fraaie ereplaatsen en vooral de tweede in de Memorial Igor Decraene met amper negen tellen meer dan de snelbloeier William Lecerf. Op dat ogenblik had hij al geoogst in Wakken (vanwaar zijn recentelijk overleden opa afkomstig was en op de verjaardag van zijn oma) en in Ardooie. Het was evenwel vooral zijn insmijter op 6 mei 2023 die kon tellen: winst in de tijdrit van het Zeeuwse Beloften Weekend waarin hij zelfs de alomge-prezen Huub Artz achter zich hield. 

Het was géén volslagen verrassing want in meer andere tijdritten maakte Victor zich waar ook in die van de Flanders Tomorrow Tour in Wulpen, waar hij als tweede werd in dezelfde seconde als de Zweedse eindwinnaar Jakob Söderqvist, die het jaar daarop in Zürich vice-WK u23 werd.

 

Het tijdrijden was Victor’s cliffhanger om incontournable te zijn voor de beroepscategorie. Flanders-Baloise hapte evenwel pas in 2024 toe en zal daar inzake zijn prestaties annex visibiliteit geen spijt van hebben. Wie sprinter noch klimmer is moet iets anders verzinnen om geen grijze muis te zijn.

Victor reed in 2024 bijna duizend km. in de aanval en in 2025 wordt dat niet anders want de offensieve teller staat na één week alweer op 352 km. met de bergprijs van de Etoile de Bessèges als vergelding.       

 

Zijn limieten steeds verder voor zich uitschuivend om zichzelf te verbeteren als coureur; allemaal mooi en wel, maar waarnaar moet dat op termijn leiden? Vraag het aan Tim Declercq en Julien Vermote hoe vèr ze daarmee kwamen. Fred Vandervennet is zijn dierbare gids die hem stelselmatig gerichter zal doen koersen. De drievoudige nationale marathonkampioen (1982, 1983 en 1985) heeft zijn poulain verder gerustgesteld: Vic staat meer dan vaag op de radar van enkele hogere ploegen. Dat geeft de burger moed om ongebreideld voort te doen. 

 

Victor werkt dit weekend een Spaans triumviraat af. Zijn eerste optreden in eigen land is voorzien op dinsdag 4 maart met de Ename Samyn Classic. Zowel voor de Omloop als voor Kuurne is hij - begrijpe wie kan – voorlopig slechts als invaller weerhouden. Dat soort extra prikkels zal hij ook niet nodig hebben voor zijn thuiskoers Dwars door Vlaanderen in Waregem op 2 april, vier dagen vòòr de Ronde van Vlaanderen. Het laat zich nu al raden wat hij van plan is indien hij er daar mag bij zijn.

 

Tenslotte is er nog dit: op 26 mei 2024 werd Cériel Vercouillie geboren. Victor (21,5) is jonge papa geworden, denk je dan. Toch niet, wel grote broer want Kristof (50) is de gedateerde papa, waarmee hij zich andermaal waarmaakte als late roeping.

Aurélien én Valentin PARET-PEINTRE 

hebben een onwaarschijnlijk BMI

 

Eerst was er Aurélien Paret-Peintre, die in 2020 op zijn 24ste zestiende werd in zijn eerste Giro en het jaar daarop vijftiende in zijn eerste Tour. Verbeten aanklampend leken het de stijloefeningen van een aanstaande klassementsrenner tot hij in de Tour van vorig jaar met Covid-19 na de tweede rustdag uit de Tour stapte met dan al ruim een uur meer op Jonas Vingegaard maar wellicht remde het virus hem dan al af. 

Hem in het algemeen afschrijven was voortvarend want hij verbaasde in 2024 met een vijfde plaats in Liège-Bastogne-Liège na meer andere dichte ereplaatsen in mooie voorjaarskoersen. Als klassementsrenner moest hij wijken voor Ben O’Connor, die tweede werd in de Vuelta maar inmiddels is overgestapt naar Jayco-AlUla zodat de bestaande pikorde misschien wordt herzien. 

Van Aurélien werd al langer verteld dat hij er een vijf jaar jonger broertje Valentin op nahield die nog meer in zijn mars zou hebben. Vlugger beweerd dan bewezen maar intussen zijn er de feiten die vooral spraken uit zijn resultaten in de Giro (waarin hij als 16de eindigde na winst op Cusano Mutri en bijna ook in Bassano del Grappa). Veel kwam er dat jaar niet meer bij, hij had zijn lotsverbetering al afgedwongen met een lucratieve overstap naar Soudal - Quick-Step, dat hem niet meteen het statuut van helper in de Tour voor Remco oplegt maar een derde opeenvolgende deelname gunt aan de Giro, waarin hij op Mikel Landa zal kunnen rekenen om zijn grenzen af te tasten. 

Het meest merkwaardige aan Valentin is zijn schriele lichaamsbouw. Hij weegt amper 52 kilo, die hij uitsmeert over een lengte van 1,78m wat (indien de cijfers kloppen) neerkomt op een onwaarschijnlijke BMI* van 16,41 (wat medisch staat voor ernstig ondergewicht). 

Zijn broer Aurélien (64 kilo gestrekt over 1,84m) komt uit op 18,90 en Jonas Vingegaard  op 18,94. Tadej Pogačar verrast met een relatief hoge 21,31 en Remco Evenepoel met 20,86. Zij zijn vrolijke allrounders.

*BodyMassIndex = gewicht gedeeld door het kwadraat van de gestalte.

Valentin Paret-Peintre beweert dat hij Adam Yates in de Tour of Oman van de eindzege zou gehouden hebben indien hem niet opgedragen was om zijn uitval tot de laatste anderhalve hectometer uit te stellen in functie van de dagzege. Daar ben ik nog niet zo zeker van want Yates is een ervaringsdeskundige die, naast ereplaatsen in de drie grote ronden, acht kortere rittenkoersen op zijn palmares inschreef. In deze Tour of Oman was Yates trouwens titelverdediger, een mandaat dat hij verlengde als zijn 30ste zege op de uci-kalender. Valentin behaalde op Green Mountain pas zijn tweede overwinning. Het was al heel wat dat hij daar Yates, in tegenstelling tot David Gaudu, kon bijhouden.

Laakbare maar niet toxische aanmaning

 

Teken nù bij Team Pogačar of je geraakt er nooit meer bij

 

Daarmee gepast omspringen is de boodschap!  

 

Het Laatste Nieuws wijdde een interessante vierdelige reeks aan NEXTGen, aanstormend Belgisch wielertalent, wat een respectabel aantal opmerkelijke issues aan het licht bracht.

 

“Teken nù bij Team Pogačar of je geraakt er nooit meer bij”, zo zou de verbale aanmaning luiden die enkele uitgenodigde tieners te horen kregen wanneer ze bij hun kennismaking met het Team UAE Emiraties niet onmiddellijk toehapten op hun zelfverklaard aanlokkelijk voorstel van die ploeg. 

A&J All Sports, het makelaarskantoor van Alex Carera (de manager van Tadej Pogačar, Biniam Girmay, Jasper Philipsen en meer anderen), voelde zich geviseerd en ontkende het in alle toonaarden en dus is het zijn woord tegen dat van die anonieme tieners.

 

Was het evenwel niet Carera die eind 2023 de toen 20-jarige en nog onder contract liggende Cian Uijtdebroeks als het ware weglokte bij Bora-hansgrohe om voor een verbeterd contract naar Visma l Lease a Bike over te stappen, wat binnen de kortste keren ook gebeurde maar wat de coureur, behoudens het financiële, vooralsnog niet al teveel baat bijbracht.  

De eventuele handelwijze van het UAE Team Emirates is slechts zo verbijsterend als men er wenst mee om te gaan. De jacht op aanstormend wielertalent is de jongste jaren een klopjacht geworden. Groeidiamanten worden op almaar jongere leeftijd getest en volgens hun gedetecteerde waarden opgevrijd met zogezegd an offer they can’t refuse om zich aan één of ander team te binden. Elk topteam dat zichzelf respecteert heeft een Devo Team, waarin ze de pril aangeworven talenten opslaan. 

Op zich is daar niets fout aan indien er met de ouders of met andere vertrouwenspersonen correcte afspraken gemaakt worden. De meeste wielertalenten zijn gelijk ook prima studenten die uit zichzelf wijs genoeg zijn om hun prioriteiten op de juiste orde te houden en er, hoe het ook afloopt met de koers, geen blijvende gevolgschade aan overhouden.  

Een halve eeuw geleden waren er seizoenen dat er vele tientallen amateurs een dure proflicentie betaalden en van wie de meesten er een broek, een trui, eventueel een fiets en een minimaal handgeld bijkregen terwijl hun vrouw of partner uit werken moest opdat manlief coureur zou kunnen blijven. Die toestand opende de poort voor allerlei excessen ter overlevering. Dat was andere-tijden-koers die, voor zover ik wil weten, niet meer bestaat.

Elke jonge coureur en meestal ook zijn gevolg is terecht geflatteerd door de ongeveinsde interesse van een grote wielerploeg, hoe zouden wij zelf zijn?! Wie als papa of mama zijn veto stelt riskeert het dat, indien hun telg die er langs de meer gebruikelijke weg niet in slaagt om als coureur door te breken, dat zij eeuwig en één dag moeten aanhoren dat het daardoor is dat zoonlief geen coureur is geworden.

 

Wie wel de unieke kans grijpt zonder zijn studies te versmaden betreedt ook de universiteit van het leven. Wie op een hoog niveau gekoerst heeft, al was het maar gedurende een beperkte tijd, komt er als jonge algemene mens sterker uit omdat hij weet dat elk ander vak minder opofferingen vergt en meer slaagkansen biedt. Nog een reden om ’koersen’ niet platweg als verloren tijd te beschouwen.

 

En er is, behalve op de hoogste verdieping, ook nog koers op de etages daaronder bij de elite individueel en de elite 2. Ook daar wordt er gevlamd op een ongekend hoog niveau aan duizelingwekkende uurgemiddelden. En er zijn altijd late roepingen die zich als gedragen twintiger alsnog waarmaken omdat ze traagbloeiers zijn of er in hun jongere jaren niet genoeg voor deden. 

 

De klopjacht op piepjong wielertalent heeft ook goede kanten. Tieners, die zichzelf hoger inschatten dan ze in werkelijkheid zijn, worden via testen op hun realiteit gewezen en zo tegen hun illusies beschermd. Totaal anders dan lang geleden toen elke jongere die meer dan vijf koersen had gewonnen de hemel werd ingeprezen en een lucratief bestaan als beroepsrenner werd voorgespiegeld. En indien hen dat niet lukte dan benutten sommigen hun verworven regionale populariteit om een café te beginnen. Niet weinigen van hen kwamen daar verder mee dan hen als arbeider of als bediende zou zijn te beurt gevallen.

 

Eigenlijk kan men met het hedendaagse wielrennen, indien men er juist mee omgaat door het te combineren met duurzame studies, niets fout doen. Een bedachtzame indeling maakt de combinatie haalbaar. Tijdens de donkere maanden ligt de klemtoon op studeren met trainen als een  zodat men tijdens de klaarste maanden naar hartelust koersen indien men voorafgaandelijk voldoende punten heeft opgenomen in plaats van herexamens. Hoeveel masters, bachelors en andere hoger opgeleiden zouden de actuele pelotons niet tellen?

Wielrennen is véél méér dan koers! Het is een levensopvatting met behalve de coureurs een veelvoud van andere betrokkenen. Toen Patrick Lefevere rond de jaarwende op zijn 70ste verjaardag als ceo afscheid nam telde zijn collectief 56 renners (30 in de WT, 17 in het Devo Team en 9 junioren) voor wie er bijna honderd begeleiders en medewerkers klaarstaan. 1,7 miljoen volgers maken het geheel nog véél zinvoller.

Meer andere teams hebben eveneens een adembenemende bezetting die een respectabel aantal (droom)jobs oplevert. 

 

De UCI gaat te veel te weinig mee in dit mooie verhaal. Vaak ontkom je niet aan de indruk dat ze het louter als een lonende bedrijvigheid koesteren met coureurs als vervélende bijwerking. In 2025 lijkt dat allesbehalve anders te zullen zijn, jammer maar helaas! Vive le Velo!!!

Baptiste PLANCKAERT

is nog niet klaar met de koers

Baptiste Planckaert, de kleinzoon van Willy Truye (de tweede van de Ronde van Vlaanderen 1958) die een jaar geleden op bijna 90-jarige leeftijd overleed, werd eind september 36 jaar en nam kort daarop afscheid van de WorldTour en van Intermarché-Wanty. Alhoewel hij het allemaal ‘gehad en gezien’ heeft, zet er (nog) geen point final achter maar doet er liever nog een jaartje bovenop met Van Rysel Roubaix, een omgeving waaraan hij uit 2014 en 2015 goede herinneringen aan bewaart en vice versa. Hij was dus geen vragende maar biedende partij voor de perfecte rol van wegkapitein die ook ruimte schept voor zijn eigen ding en om zichzelf op een mooier afscheid te trakteren dan bij Intermarché-Wanty kreeg.

2024 bracht Baptiste geen goednieuwsshow. Bij Intermarché-Wanty kon hij zich nog steeds vinden in de goede groepssfeer maar bepaalde fricties, die niet aan hem lagen, kon hij niet zomaar over zich heen laten gaan. Overleg kwam er nooit aan te pas en dus besefte Baptiste maar goed wat er op hem afkwam, al duurde het tot 30 september om 20u eer hij het document onder ogen kreeg. 

Werd Intermarché-Wanty tot op het laatst door twijfel overmand of wilden ze er cynisch een last minute van maken? Whatever maar op die manier neem je geen afscheid van een discipel die vier jaar het beste van zichzelf heeft gegeven. Zijn vijftiende campagne als contractrenner eindigde dus op een valse noot. Toch volgt er een zestiende, niet om gracieus uit te bollen, maar om het als gebruikelijk goed te doen én nog te verrassen, anders zou hij er niet aan beginnen, zo ken ik hem. En daarna zal hij, als 37-jarige, vanaf 2026 andere pijlen op zijn boog spannen om arbeids- en dus levensvreugde te genereren.

Een supertalent was Baptiste niet maar wat hij vermocht voor kansrijkere kompanen was vakwerk. Dat bracht ook met zich dat hij niet veel maar ook niet weinig overwinningen behaalde. Hoe vaak heeft José De Cauwer al niet opgeworpen: probeer het maar om één koers te winnen?! Baptiste won er meerdere op de uci-kalender nog wel, vooral in Frankrijk in 2016: een dag- en de eindzege in de Tour de Normandie, de Tour de Finistère, La Poly Normande en ter afwisseling een dagzege in de Czech Tour. Drie jaar later behaalde hij in de Rund um Köln wellicht de mooiste, runner up Nils Politt was daar één van de geklopten. Toch zal Baptiste in 2013 al even graag dichter bij huis in Westrozebeke gewonnen hebben. En sluit bij voorbaat maar niet helemaal uit dat er in 2025 nog ééntje bijkomt. 

Baptiste heeft nog twee jongere broers Edward (°1995), die aan zijn vijfde campagne begint bij Alpecin-Deceuninck, en Emiel (°1996), die na 2020 in bijzonder wrange omstandigheden wandelen werd gestuurd door Sport Vlaanderen - Baloise. Daarmee vergeleken voelt Baptiste zich een bofkont die er dan ook nog graag een epiloog aan breit bij het continentale Van Rysel Roubaix waarvoor hij toffere en minder gecontroleerde koersen zal kunnen rijden en waarin hij kan verrassen. Hij kent het huis van in 2014 en 2015 en enkele mensen die er nog steeds zijn en borg staan voor een goede organisatie en dito sfeer.

Misschien wordt 2025 een stijloefening voor een nieuw gevolg met zich. Gravelen zal in geen geval aan de inwoner van Luingne besteed zijn, out of competition zal letterlijk te nemen zijn, al zal hij voor de wenkende tweewieler nooit de neus ophalen. Het is duidelijk dat Baptiste het wielrennen niet zomaar zal loslaten en je weet waartoe dat nog leidt.

Baptiste, Edward noch Emiel waren véélwinnaars zoals hun papa Ignace dat wel was, bij de jeugd weliswaar want hij werd nooit contractrenner, niet omwille van te weinig geloof in eigen kunnen maar wegens een aversie om uithuizig te zijn.

Voor Louis VERVAEKE is

 uitblinken essentiëler dan winnen

 

De steeds wijze quotes van José De Cauwer hebben een duurzame weerklank zoals bijvoorbeeld: probeer maar eens één koers te winnen, één koers!

De inmiddels 31-jarige Ronsenaar Louis Vervaeke (géén c) deed er tien en een half jaar over maar dat lag niet aan hem en doet ook niets af van zijn verdiensten, verre van zelfs. Als er één coureur véél béter is dan de perceptie wil laten uitschijnen, dan is hij het wel zeker. Hij reed tien grote ronden (vijf Giro’s, één Tour en vier Vuelta’s) waarin hij slechts de helft van de keren het einde haalde. Ook dat lag niet aan hem maar aan de brute pech die zijn paden kruiste maar hij kwam er telkens sterker uit.

Zijn langverbeide eerste overwinning op de uci-kalender was trouwens een hoogstandje. In de tweede rit van de Tour of Oman (2.Pro) holde hij al op 140 km. van de finish de vroege ontsnapping van de dag achterna, met naderhand de 26-jarige Xabier Mikel Azparren van Q36.5 als welkome gezèl om een kloof van ruim vijf minuten te dichten en als de sterkste nipt te winnen op Yitti Hills. Louis kreeg ook de leiderstrui over de frele schouders getrokken maar hij wilde al meteen beseffen dat zijn zeven jaar jongere kompaan Valentin Paret-Peintre meer kans maakt op de eindzege en voor wie hij zich graag uit de naad zal rijden. 

Louis Vervaeke was als belofte minstens de evenknie van zijn goede vriend Tim Wellens, wiens talent een andere dimensie had en meer tijd nodig om te ontbolsteren.

Louis won in 2014 de Ronde de l’Isard, de Tour de Pays de Savoie en op La Toussiere de afsluitende kroonrit van de Tour de l’Avenir (vijfde in het eindklassement). Die laatste overwinning dateert van 30 augustus 2014. Op 21 juli 2018 won Louis in Sint-Truiden weliswaar de GP Tim Wellens maar Louis zal er zelf niet op aandringen om die als een zege die ertoe doet mee te tellen.

Louis Vervaeke legde een parcours af, bezaaid met nogal wat moeilijke passages. Eerst moest hij zich in het labyrint een weg zoeken die liep langs vier jaar Lotto, twee jaar Sunweb en twee jaar Alpecin-Fenix tot de bevrijdende overstap in 2022 naar het Soudal - Quick-Step van Patrick Lefevere als de meestergast van Remco Evenepoel, die hij al meteen de Vuelta hielp winnen. 

Louis wilde hetzelfde doen voor Remco's derde eindplaats na Tadej Pogačar en Jonas Vingegaard in de Tour van 2024. Het was hem evenwel niet gegund. Tijdens zijn opwarming voor de Tour de Suisse viel hij zwaar, miste er zelfs de ploegenvoorstelling maar kon de zaterdag daarop toch beginnen aan de Tour. Zijn wonden waren nog niet helemaal gelikt of hij werd ook nog ziek zodat hij tenslotte tijdens de veertiende rit in de aanloop naar de col d’Adet moest afstappen. 

Zonde dat Louis op 21 juli 2024 Remco's grote hulde (ook als beste jongere) op de Promenade des Anglais in Nice niet ter plekke kon meemaken. Misschien moet dat dan maar bij een volgende nog betere keer op de Champs Elysées.

Remco zal gisteren ongeveer even blij geweest zijn met Vervaeke’s openingszege als Louis zelf. Hij was alvast één van de eersten om hem te feliciteren. Volgens Louis zou zich dat de volgende dagen niet gauw herhalen. Zijn voorsprong (zes à twaalf sconden) is te gering en dus ziet hij betere kansen weggelegd voor Valentin Paret-Peintre om voor de vijfde zege 2025 van The Wolfpack in te staan. Louis (vandaag 55ste op bijna vier minuten) werd al meteen door de feiten in het gelijk gesteld want op Estern Mountain sloeg David Gaudu een mooie slag. Paret-Peintre (+13") is niet uitgeteld voor een fraaie eindnotering terwijl ook de herbronde Cian Uijtdebroeks (+16") een vrij goede beurt maakte.

Santiago BUITRAGO misschien 

de nieuwe aanvoerder van het Colombiaanse wielrennen

 

De 25-jarige Santiago Buitrago heeft zijn eerste rittenkoers gewonnen. In de Volta a la Comunitat Valenciana was hij met twee dagzeges soeverein de beste. Hij moest nochtans een fikse inhaalbeweging uitvoeren want in de ploegentijdrit verloor hij met Bahrain-Victorious, aan nochtans bijna 51 km./u., behoorlijk wat tijd op vijf ploegen die ook een klassementsrenner aan boord hadden. Die kloof had hij na de gewonnen tweede rit al bijna helemaal gedicht maar João Almeida was een taaie klant. Buitrago kon evenwel op good old Pello Bilbao rekenen om op de vierde dag een dubbelslag te slaan.

In 2022 en 2023 reed de jonge Buitrago zowel de Giro als de Vuelta. In de Giro behaalde hij telkens een dagzege (in Lavarone 2022 en in 2023 op de iconische Tre Cime di Lavaredo) waarvoor hij afstand deed van een mooi klassement, al eindigde hij alsnog nog 12de respectievelijk 13de. In de Vuelta van 2023 werd hij tiende zonder dagzege. 

Santiago Buitrago maakte vorig jaar zijn debuut in de Tour maar rateerde zijn start. Op de tweede dag naar Bologna verloor hij 50” op de favorieten. Een matige tijdrit zette hem nog verder weg zodat hij de eerste rustdag inging als vijftiende in de tussenstand op bijna zes minuten van Tadej Pogačar maar de top tien was niet weg. Vanaf de tiende dag begon hij ook daar aan een fraaie inhaalbeweging die hij vooral in de Pyreneeën gestalte gaf zodat hij als elfde in de tussenstand (met uitzicht op de achtste eindplaats) begon aan de zware afsluitende 33,7 km. tijdrit van Monaco naar Nice. Als achtste eindigen was te hooggegrepen maar voor de tiende eindplaats kon hij alsnog Giulio Ciccone passeren. Dat beloofde voor zijn toekomst.

Santiago Buitrago is méér dan een notoir klassementsrenner die zich in 2023 ook profileerde in Liège-Bastogne-Liège, waarin hij het een dikke minuut na de winnende Remco Evenepoel in de spurt voor de tweede plaats enkel moest afleggen tegen Tom Pidcock zodat hij als de eerste Colombiaan op een uniek podium mocht postvatten. In 2024 werd hij vijfde in La Flèche Wallonne.

Santiago Buitrago kon wel eens de nieuwe forward van het Colombiaanse wielrennen zijn. De remontada van Egan Bernal blijft ook na zijn dubbele titel van de jongste dagen twijfelachtig en de 29-jarige Daniel Felipe Martinez kent intussen zijn limieten en heeft bij RedBull-Bora-Hansgrohe eieren voor zijn geld gekozen door dienstbetoon aan Primož Roglič. 

Als winnaar van een grote ronde hoef je Buitrago niet meteen te verwachten, daarvoor is hij te wisselvallig in het hooggebergte en te matig in het tijdrijden maar als smaakmaker zal hij steeds paraat staan wat meer niet uitsluit. Laat er hem maar vrijblijvend tussenrijden zodat hij af en toe kan uithalen (ook in de zware klassiekers) zoals hij de voorbije jaren deed en we zien wel waar hij aanmeert.

 Iván ROMEO, Spanje’s hoop in almaar bangere dagen

 

 

Hij had het daags al voordien geprobeerd maar hij strandde in Benifato (Font de Partegat) op de tiende plaats in het spoor van zijn Franse generatiegenoot Lenny Martinez op 39” van de Colombiaanse dagwinnaar Santiago Buitrago. 

Iván Romero (geboren in Valladolid) kreeg daar al applaus voor op alle banken maar dat was hem kennelijk niet genoeg. Hij probeerde het opnieuw en hield op de slotklim naar Alpuente wel stand. Toch bleef hij in de tussenstand steken op 33” en lijkt hij uitgeteld voor de eindzege. Voor de slechts 21-jarige Romeo is de 76ste Volta a la Comunitat Valenciana geen mustwin. Voor een dagzege annex dichte eindplaats had hij bij voorbaat willen tekenen. Of er in hem een klassementsrenner schuilt, valt trouwens nog te bezien.

Iván Romeo is hoe dan ook geen gewone smurf. In het coronajaar 2021 werd hij als junior zowel in de tijd- als in de wegrit kampioen van Spanje, titels die hij niet onaardig uitdroeg met een elfde plaats in de tijdrit van het EK en een dertiende in die van het WK.

Als neo-belofte kwam hij (deel uitmakend van Axel Merckx’ Hagens Berman Axeon) in 2022 bij ons piepen (foto) in de Flanders Tomorrow Tour van Bert Pattyn. Hij kwam er best aardig uit de hoek met twee zevende plaatsen in de daguitslag en de negende in het eindklassement. Misschien was het daardoor dat hij in 2023 werd weerhouden voor het Vlaamse voorjaar met de vermelding DNF als rode draad.

 

In 2023 debuteerde hij op zijn 19de bij Movistar en behaalde in de Tour de l'Avenir vooral een mooie dagzege aan de Lac d’Aiguebelette. Een maand later behaalde hij ei zo na een medaille in de beide EK’s u23 in Nederland: vierde in de tijdrit van Emmen op bijna een minuut van Alec Segaert en tweede (na Henrik Pedersen) in de wegrit die aankwam op de col du Vlam. 

2024 leek een matig jaar te zijn tot hij op 23 september in het WK tijdrijden u23 te Zürich, de hoger ingeschatte Jakob Söderqvist (+32”), Jan Christen (+41”), Alec Segaert (+53”), Robin Orins (+58”), … overrulde door als de sterkste het parcours gedoseerder af te werken.  

 

Spanje in het algemeen en Movistar meer in het bijzonder zullen Iván Romeo graag verwelkomen om hun respectieve lift up gestalte te geven. Voor hun land lijken Juan Ayuso en Carlos Rodriguez (net als eerder al Enric Mas) te plafonneren. Mikel Landa en Pello Bilbao zijn gerijpte dertigers. Iván Romeo zal ook een godsgeschenk zijn voor de kersverse bondscoach Alejandro Valverde. 

België léés Vlaanderen is ’s werelds strafste wielernederzetting met een sterk beveiligde toekomst

 

In mijn vorig stuk over de “Wildcards zijn een voorrecht, géén recht” wilde ik vooral beklemtonen dat de toekomst van de koers meer is dan die van Wagner Bazin WB, het team van Christophe Brandt waarop weliswaar aardig wat rek zit. Ik verbaasde mij dan een beetje moeite met zijn inschatting dat ook de binnenlandse koersen voor junioren steeds minder Belgen aan de start zien. Voor wat betreft de uci-koersen (2.1 en 1.1) is het toch de normaalste zaak van de wereld dat 17 van de 25 deelnemende ploegen van buitenlandse origine zijn? 

Dat betekent volgens Christophe minder kansen voor Belgische tieners en meer voor de buitenlandse om zich op ons grondgebied te ontwikkelen. Het ontgaat Brandt kennelijk dat er ruim voldoende nationale interclubs (2.14 en 1.14) plus de overwegend sterkbezette regionale koersen resten om onze 17- en 18-jarigen te laten ontwikkelen in eigen land en van daaruit door te stromen naar de uci-koersen, dit seizoen bij gelegenheid reeds als gastrenner.

En het dus ook nog eens over hebben de toestand van de koers in de andere landen? Nederland (zelfs al zou er half oktober een Tour of Holland bijkomen) heeft amper nog koersen, Italië geen squadra’s meer en amper nog toprenners. België doet het op beide vlakken uitstekend. Het telt 72 vertegenwoordigers op 521 in de WorldTeams en 59 op 404 in de ProTeams. Dit zijn er globaal 131 op 925 of ruim 14%.

Enkel het 22 keer grotere en bijna zesmaal meer inwoners tellende Frankrijk (81 in de WT en 45 in de PT) benadert België waarmee we voor 85% Vlaanderen bedoelen. 

Vlaanderen is dus, zowaar als deelstaat, ontegensprekelijk ’s werelds eerste wielernederzetting. En aan de instroom van nieuwe talenten komt hoegenaamd geen einde, wel integendeel: die zwengelt verder aan. Slovenia heeft aan de absolute top inderdaad (nòg) méér te bieden maar na Tadej Pogačar, Primož Roglič, Matej Mohorič en Jan Tratnik gaapt de absolute leegte. Hun toekomst is lelijk in het gedrang.