Laakbare maar niet toxische aanmaning

 

Teken nù bij Team Pogačar of je geraakt er nooit meer bij

 

Daarmee gepast omspringen is de boodschap!  

 

Het Laatste Nieuws wijdde een interessante vierdelige reeks aan NEXTGen, aanstormend Belgisch wielertalent, wat een respectabel aantal opmerkelijke issues aan het licht bracht.

 

“Teken nù bij Team Pogačar of je geraakt er nooit meer bij”, zo zou de verbale aanmaning luiden die enkele uitgenodigde tieners te horen kregen wanneer ze bij hun kennismaking met het Team UAE Emiraties niet onmiddellijk toehapten op hun zelfverklaard aanlokkelijk voorstel van die ploeg. 

A&J All Sports, het makelaarskantoor van Alex Carera (de manager van Tadej Pogačar, Biniam Girmay, Jasper Philipsen en meer anderen), voelde zich geviseerd en ontkende het in alle toonaarden en dus is het zijn woord tegen dat van die anonieme tieners.

 

Was het evenwel niet Carera die eind 2023 de toen 20-jarige en nog onder contract liggende Cian Uijtdebroeks als het ware weglokte bij Bora-hansgrohe om voor een verbeterd contract naar Visma l Lease a Bike over te stappen, wat binnen de kortste keren ook gebeurde maar wat de coureur, behoudens het financiële, vooralsnog niet al teveel baat bijbracht.  

De eventuele handelwijze van het UAE Team Emirates is slechts zo verbijsterend als men er wenst mee om te gaan. De jacht op aanstormend wielertalent is de jongste jaren een klopjacht geworden. Groeidiamanten worden op almaar jongere leeftijd getest en volgens hun gedetecteerde waarden opgevrijd met zogezegd an offer they can’t refuse om zich aan één of ander team te binden. Elk topteam dat zichzelf respecteert heeft een Devo Team, waarin ze de pril aangeworven talenten opslaan. 

Op zich is daar niets fout aan indien er met de ouders of met andere vertrouwenspersonen correcte afspraken gemaakt worden. De meeste wielertalenten zijn gelijk ook prima studenten die uit zichzelf wijs genoeg zijn om hun prioriteiten op de juiste orde te houden en er, hoe het ook afloopt met de koers, geen blijvende gevolgschade aan overhouden.  

Een halve eeuw geleden waren er seizoenen dat er vele tientallen amateurs een dure proflicentie betaalden en van wie de meesten er een broek, een trui, eventueel een fiets en een minimaal handgeld bijkregen terwijl hun vrouw of partner uit werken moest opdat manlief coureur zou kunnen blijven. Die toestand opende de poort voor allerlei excessen ter overlevering. Dat was andere-tijden-koers die, voor zover ik wil weten, niet meer bestaat.

Elke jonge coureur en meestal ook zijn gevolg is terecht geflatteerd door de ongeveinsde interesse van een grote wielerploeg, hoe zouden wij zelf zijn?! Wie als papa of mama zijn veto stelt riskeert het dat, indien hun telg die er langs de meer gebruikelijke weg niet in slaagt om als coureur door te breken, dat zij eeuwig en één dag moeten aanhoren dat het daardoor is dat zoonlief geen coureur is geworden.

 

Wie wel de unieke kans grijpt zonder zijn studies te versmaden betreedt ook de universiteit van het leven. Wie op een hoog niveau gekoerst heeft, al was het maar gedurende een beperkte tijd, komt er als jonge algemene mens sterker uit omdat hij weet dat elk ander vak minder opofferingen vergt en meer slaagkansen biedt. Nog een reden om ’koersen’ niet platweg als verloren tijd te beschouwen.

 

En er is, behalve op de hoogste verdieping, ook nog koers op de etages daaronder bij de elite individueel en de elite 2. Ook daar wordt er gevlamd op een ongekend hoog niveau aan duizelingwekkende uurgemiddelden. En er zijn altijd late roepingen die zich als gedragen twintiger alsnog waarmaken omdat ze traagbloeiers zijn of er in hun jongere jaren niet genoeg voor deden. 

 

De klopjacht op piepjong wielertalent heeft ook goede kanten. Tieners, die zichzelf hoger inschatten dan ze in werkelijkheid zijn, worden via testen op hun realiteit gewezen en zo tegen hun illusies beschermd. Totaal anders dan lang geleden toen elke jongere die meer dan vijf koersen had gewonnen de hemel werd ingeprezen en een lucratief bestaan als beroepsrenner werd voorgespiegeld. En indien hen dat niet lukte dan benutten sommigen hun verworven regionale populariteit om een café te beginnen. Niet weinigen van hen kwamen daar verder mee dan hen als arbeider of als bediende zou zijn te beurt gevallen.

 

Eigenlijk kan men met het hedendaagse wielrennen, indien men er juist mee omgaat door het te combineren met duurzame studies, niets fout doen. Een bedachtzame indeling maakt de combinatie haalbaar. Tijdens de donkere maanden ligt de klemtoon op studeren met trainen als een  zodat men tijdens de klaarste maanden naar hartelust koersen indien men voorafgaandelijk voldoende punten heeft opgenomen in plaats van herexamens. Hoeveel masters, bachelors en andere hoger opgeleiden zouden de actuele pelotons niet tellen?

Wielrennen is véél méér dan koers! Het is een levensopvatting met behalve de coureurs een veelvoud van andere betrokkenen. Toen Patrick Lefevere rond de jaarwende op zijn 70ste verjaardag als ceo afscheid nam telde zijn collectief 56 renners (30 in de WT, 17 in het Devo Team en 9 junioren) voor wie er bijna honderd begeleiders en medewerkers klaarstaan. 1,7 miljoen volgers maken het geheel nog véél zinvoller.

Meer andere teams hebben eveneens een adembenemende bezetting die een respectabel aantal (droom)jobs oplevert. 

 

De UCI gaat te veel te weinig mee in dit mooie verhaal. Vaak ontkom je niet aan de indruk dat ze het louter als een lonende bedrijvigheid koesteren met coureurs als vervélende bijwerking. In 2025 lijkt dat allesbehalve anders te zullen zijn, jammer maar helaas! Vive le Velo!!!