Baptiste PLANCKAERT

is nog niet klaar met de koers

Baptiste Planckaert, de kleinzoon van Willy Truye (de tweede van de Ronde van Vlaanderen 1958) die een jaar geleden op bijna 90-jarige leeftijd overleed, werd eind september 36 jaar en nam kort daarop afscheid van de WorldTour en van Intermarché-Wanty. Alhoewel hij het allemaal ‘gehad en gezien’ heeft, zet er (nog) geen point final achter maar doet er liever nog een jaartje bovenop met Van Rysel Roubaix, een omgeving waaraan hij uit 2014 en 2015 goede herinneringen aan bewaart en vice versa. Hij was dus geen vragende maar biedende partij voor de perfecte rol van wegkapitein die ook ruimte schept voor zijn eigen ding en om zichzelf op een mooier afscheid te trakteren dan bij Intermarché-Wanty kreeg.

2024 bracht Baptiste geen goednieuwsshow. Bij Intermarché-Wanty kon hij zich nog steeds vinden in de goede groepssfeer maar bepaalde fricties, die niet aan hem lagen, kon hij niet zomaar over zich heen laten gaan. Overleg kwam er nooit aan te pas en dus besefte Baptiste maar goed wat er op hem afkwam, al duurde het tot 30 september om 20u eer hij het document onder ogen kreeg. 

Werd Intermarché-Wanty tot op het laatst door twijfel overmand of wilden ze er cynisch een last minute van maken? Whatever maar op die manier neem je geen afscheid van een discipel die vier jaar het beste van zichzelf heeft gegeven. Zijn vijftiende campagne als contractrenner eindigde dus op een valse noot. Toch volgt er een zestiende, niet om gracieus uit te bollen, maar om het als gebruikelijk goed te doen én nog te verrassen, anders zou hij er niet aan beginnen, zo ken ik hem. En daarna zal hij, als 37-jarige, vanaf 2026 andere pijlen op zijn boog spannen om arbeids- en dus levensvreugde te genereren.

Een supertalent was Baptiste niet maar wat hij vermocht voor kansrijkere kompanen was vakwerk. Dat bracht ook met zich dat hij niet veel maar ook niet weinig overwinningen behaalde. Hoe vaak heeft José De Cauwer al niet opgeworpen: probeer het maar om één koers te winnen?! Baptiste won er meerdere op de uci-kalender nog wel, vooral in Frankrijk in 2016: een dag- en de eindzege in de Tour de Normandie, de Tour de Finistère, La Poly Normande en ter afwisseling een dagzege in de Czech Tour. Drie jaar later behaalde hij in de Rund um Köln wellicht de mooiste, runner up Nils Politt was daar één van de geklopten. Toch zal Baptiste in 2013 al even graag dichter bij huis in Westrozebeke gewonnen hebben. En sluit bij voorbaat maar niet helemaal uit dat er in 2025 nog ééntje bijkomt. 

Baptiste heeft nog twee jongere broers Edward (°1995), die aan zijn vijfde campagne begint bij Alpecin-Deceuninck, en Emiel (°1996), die na 2020 in bijzonder wrange omstandigheden wandelen werd gestuurd door Sport Vlaanderen - Baloise. Daarmee vergeleken voelt Baptiste zich een bofkont die er dan ook nog graag een epiloog aan breit bij het continentale Van Rysel Roubaix waarvoor hij toffere en minder gecontroleerde koersen zal kunnen rijden en waarin hij kan verrassen. Hij kent het huis van in 2014 en 2015 en enkele mensen die er nog steeds zijn en borg staan voor een goede organisatie en dito sfeer.

Misschien wordt 2025 een stijloefening voor een nieuw gevolg met zich. Gravelen zal in geen geval aan de inwoner van Luingne besteed zijn, out of competition zal letterlijk te nemen zijn, al zal hij voor de wenkende tweewieler nooit de neus ophalen. Het is duidelijk dat Baptiste het wielrennen niet zomaar zal loslaten en je weet waartoe dat nog leidt.

Baptiste, Edward noch Emiel waren véélwinnaars zoals hun papa Ignace dat wel was, bij de jeugd weliswaar want hij werd nooit contractrenner, niet omwille van te weinig geloof in eigen kunnen maar wegens een aversie om uithuizig te zijn.