Zoveelste ereplaats brengt dat weer wat dichterbij

 

Arne MARIT kan nog steeds de 

Vlaamse primeur van 2025 worden

 

Dichter bij een dagzege in de World Tour kun je niet komen dan Arne Marit vandaag in Tanuna (Tour Down Under) deed. Daags na je 26ste verjaardag de voornaamste accessiet worden van de recidiverende grootmeester Sam Welsford mag een beetje de smaak van de overwinning hebben.

Arne uit Vollezele begon al aan zijn vijfde campagne als contractrenner. Na twee met Sport Vlaanderen - Baloise is hij aan de derde toe voor Intermarché-Wanty. Men mag er geredelijkerwijs van uitgaan dat dit de beste van de drie wordt.

Ook verleden jaar was Arne er vroeg bij om een dichtste ereplaats in de wacht te slepen: na Jonathan Milan in de derde rit van de Volta a la Comunitat Valenciana en na Marijn van den Berg in vierde van de Volta a Catalunya.

Zegevieren was in 2023 noch in 2024 niet aan de orde, zoals wel in 2021 met de razendsnelle (bijna 46 km./u.) GP du Morbihan (Fr., 1.PS), waar hij Bryan Coquard en Elia Viviani over de knie legde. Dat leek toen al het eerste schaap dat over de dam geraakte en waarop andere overwinningen op de uci-kalender gewillig zouden volgen. Niet dus, al won Arne nationaal wel in 2022 de GP Raf Jonckheere in Westrozebeke en de Sluitingsprijs in Putte-Kapellen. Een koers winnen, ga er vandaag de dag maar eens aan staan. Het dogma "enkel winnen telt" mag stilaan uit de wereld worden geholpen, ik hou het liever bij "uitblinken is essentiëler dan winnen".

Over hun goedlachse Oost-Vlaming zijn ze bij Intermarché-Wanty ruim tevreden, anders had algemeen manager Jean-François Bourlart hem ook in 2026 niet bij zich gehouden.

Arne reed de Giro 2023 (vierde in de tweede rit naar San Salvo) en de Vuelta 2024 (vierde in de derde rit naar Castelo Branco) feilloos uit. Misschien is dit jaar de Tour aan de orde om zijn Eritrese kompaan Biniam Girmay aan volgende dagzeges te helpen en zo hoog mogelijk te laten eindigen in de groene puntenstand.     

 

Arne Marit is geen coureur zoals je er dertien in een dozijn aantreft maar een even kostbare als dankbare jonge mens, die veel beter verdient dan wat hij in 2024 doormaakte. Een zware valpartij in de Scheldeprijs met een gebroken enkel voor gevolg zette hem ruim twee maanden aan de kant. Hij maakte een moeilijke periode door, maar Bourlart en het hele team stelden hem op zijn gemak. Na zijn geslaagde Vuelta wenkte een vruchtbare herfst, het jaargetijde waarin hij altijd op zijn best is, en dat zou in 2024 niet anders zijn geweest ware het niet dat hij in de GP d’Isbergues opnieuw zwaar viel en met een complexe drievoudige sleutelbeenbreuk werd opgeraapt. 

Voor de ietwat lookalike van Jasper Stuyven mag het in 2025 wat rimpellozer verlopen. De aanhef is alvast veelbelovend en Arne kan één dezer dagen nog altijd de eerste Vlaamse winnaar worden.

Sam Welsford zal daar evenwel geen boodschap aan hebben. De heuvels van de volgende dagen zullen Arne wat moeten bijspringen om Sam af te botten maar hij wordt met de jaren almaar taaier.