Eergisteren overleden op bijna 87-jarige leeftijd …

Michel VAN AERDE werd

òòk een topper in het 
hiernàmaalsvan de koers

Michel Van Aerde is niet meer. Hij was al een tijdje ziek en overleed, omringd door zijn familie, thuis in Burst. Hij zou op 2 oktober 87 jaar geworden zijn.

In 1953 maakte hij deel uit van een sterke lichting Vlaamse liefhebbers waarin ook André Noyelle (regérend Olympisch kampioen van Helsinki), Emile Van Cauter (die het jaar daarop in Solingen wereldkampioen zou worden) en Rik Van Looy (regérend kampioen van België). Die vier werden geselecteerd voor het wereldkampioenschap in Lugano, waar ze het moesten afleggen tegen de thuisrenners Riccardo Filippi (die er daarna niets meer van bakte) en Gastone Nencini (die in 1956 de Giro en in 1960 de Tour zou winnen). De twee gastrenners werden langdurig op sleeptouw genomen door motards en dat net iets te lang zodat zijn als santen in eigen land het goud en het zilver konden verdelen. Rik pakte het brons vòòr Michel en Emile, maar weigerde aan de cérémonie protocolaire deel te nemen. Goed dat hij niet won want als wereldkampioen zou hij ook in 1954 bij de amateurs moeten uitkomen.

Michel Van Aerde bleef nog twee seizoenen amateur, ook al omdat hij zijn militaire dienstplicht nog moest vervullen. Hij reed een geweldige Ronde van België, eindigde in vijf van de acht ritten op de dichtste ereplaatsen maar werd slechts zesde in de eindstand op respectabele afstand van de onbekend gebleven Maurice Vanden Daele. Belangrijker voor zijn comfortzoene als milicien was dat hij een twee kleine maanden later in Brussel militair kampioen werd. In 1955 zette hij de volgende stappen met weer een prima Ronde van België, waarin hij tweede werd na Norbert ‘Schotje’ Kerckhove. 

Het was opvallend dat winnen niet echt aan hem besteed was en dat verklaart misschien waarom hij geen grof wild was voor de kortzichtige Belgische teams. Hij belandde in de Vlaamse enclave van Mercier-BP-Hutchinson, waarin Jan Adriaensens, Fred De Bruyne, Bernard Gauthier, … de sterkhouders waren. Michel beperkte zich in 1956 tot het winnen van vijf Oost-Vlaamse kermiskoersen. In 1957 zette hij enorme stappen met meer overwinningen waarin veel kwaliteit: Paris-Valenciennes, de Drielandentrofee, een dagzege in de Tour de l’Ouest, en vooral twee in het Criterium du Dauphiné, Begrijpe wie kan maar dat volstond niet voor een selectie voor de Tour. Ook de klassiekers leken vooralsnog te hooggegrepen tot hij op 19 oktober in de zwaarste, de Giro di Lombardia, zeven seconden na Nino Defilippis en Miguel Poblet de groepsspurt voor de derde plaats won. Dat was de opsteker die zijn geloof in eigen kunnen verder oplijstte. De klassiekers leken te vroeg op het jaar te komen, al werd hij tweemaal vijfde in Milano-Sanremo. Michel was iemand voor het warmere midseizoen en voor zijn langverbeide caps in de Tour in 1960 en in 1961 bedankte hij telkens met een dagzege. De Tour lag hem veel beter dan velen vermoedden. Zelfs in het hooggebergte werd hij niet weggereden, getuige daarvan zijn opeenvolgende 22ste, 24ste en zelfs 13de plaatsen. Zoveel precieuzer waren zijn dagzeges: in Gap 1960 en Aix-en-Provence 1961.

In die jaren werd het kampioenschap van België nà de Tour verreden zodat Michel zijn bloedvorm kon verzilveren. In Ertvelde maakte hij deel uit van de vroege beslissende ontsnapping. Marcel Ongenae en Gustaaf Van Vaerenbergh leken gewonnen spel te hebben maar werden op de valreep bijgehaald. In een spurt met achttien was de Waal Arnould Flécy, intrinsiek de snelste maar Michel Van Aerde had een alliantie aangegaan met de kansloze Willy Schroeders (deel uitmakend van de rode Faema-garde) die hem als een volleerd pistier lanceerde. Van Aerde stoof Flécy als een bolide voorbij en won onbedreigd. De klacht van Flécy werd geseponeerd. De Belgische kampioen was een dikke maand later incontournable voor het wereldkampioenschap in Bern, waar hij zich ongebreideld uitsloofde voor Rik Van Looy die zijn tweede regenboogtrui op een rij veroverde.  

Een half jaar later waren de wereldkampioen en de kampioen van België opnieuw partners in crime in Gent-Wevelgem en in de Ronde van Vlaanderen. Rik heerste over het peloton en het was niet aan de geïsoleerde Michel om daar tegen in te gaan. De wereldkampioen voerde in de Ronde van Vlaanderen de forcing op de Oude Kwaremont met de trawanten Noël Foré en Jef Planckaert aan zijn zijde. Ook ‘Schotje’ Kerckhove, Tom Simpson en Michel Van Aerde konden aanpikken. De Britse titelverdediger probeerde te ontkomen maar bezweek onder de rode overmacht. Toen Van Looy op anderhalve kilometer van de finish versnelde, bougeerde niemand. Michel Van Aerde was de snelste voor de tweede plaats. 

Hij stapte eind 1962 over naar het Solo - Terrot - Van Steenbergen van de inmiddels 38-jarige Rik I. Michel was nog goed aan zet in ‘zijn’ koersen: zevende in de Ronde van Vlaanderen en met Benoni Beheyt en Tom Simpson op het podium van Gent-Wevelgem. Toch had hij op zijn 29ste het beste gehad, al koerste hij nog drie jaar voor Solo-Superia, waar Rik Van Looy zijn intrede had gemaakt. Michel kwam er in de klassiekers niet meer aan te pas. Wel reed hij de Tour nog tweemaal uit in nadrukkelijke dienst van Ward Sels (vier dagzeges in 1964) en Rik Van Looy (twee in 1965). In 1965 zette Michel er, meer dan voldaan, een punt achter om aan zijn duurzaamste levensdroom te beginnen.

Michel Van Aerde droeg bescheidenheid hoog in het vaandel en was er zich van bewust dat het echte leven pas na de rennerscarrière begint. Ook dan ontpopte hij zich tot een overgeslaagd iemand als de créateur-fondateur van Meubelen Van Aerde, die zijn zoon Jan voortzette en die hij nog langdurig bijsprong.

Michel Van Aerde’s uitvaartplechtigheid verloopt op vrijdag 14 augustus om 10u30 in de Sint-Martinuskerk van Burst.