Tour 2020 moét (althans volgens mij) véél béter dan die van 2019

Thibaut PINOT kan voor Egan Bernal en Primoz Roglic 

‘de derde hond’ worden

Zelfs al sta ik met mijn mening geïsoleerd dan nog blijf ik mij de Tour van 2019 herinneren als héél teleurstellend, waarin voor elke definitieve leiderstrui amper gebikkeld werd. 

Egan Bernal, Peter Sagan en Romain Bardet kregen hun respectief kleinood als het ware ’in de schoot geworpen’. Even recapituleren …

Peter Sagan won de groene trui in de … tussenspurten, die opnieuw zwaar zullen wegen. Indien de Slowaak de Tour uitrijdt (wat ik erg onwaarschijnlijk acht) dan zal een achtste groene trui in negen jaar niet vèr wèg zijn tenzij hij nog verder weggedeemsterd is.

Men moest de groene trui toekennen op basis van optelling plaatsen (één plaats voor de eerste, …, vijftig plaatsen voor de vijftigste) opdat (zoals elke seconde voor het tijdklassement) elke plaats tèlt. In dat geval verovert Julian Alaphilippe de groene trui zoals Sean Kelly het hem (zes keer) voordeed.

Romain Bardet won de bergprijs met dank aan de brute pech van Thibaut Pinot. De bolletjestrui moet men toekennen op basis van de gerealiseerde tijden van de voet naar de top van elke col. Met de beschikking over transponders is dat poepsimpel en het zou een opdeling in categorieën overbodig maken. En bovenal komaf maken met accidentele winnaars van de bergprijs als Bernard Vallet (1982), Thierry Claveyrolat (1980), Christophe Rineiro (1998), Franco Pellizotti (2009), Anthony Charteau (2010), ...

…..

Voor Egan Bernal volstond één demarrage voor de definitieve gele trui. Voor- en nadien kon hij zich koesteren in de comfortzone van Ineos, Jumbo (met een kwikzilveren Laurens De Plus) en voorafgaandelijk van Deceuninck-Quick.Step. 

Julian Alaphilippe was de absolute smaakmaker. Jà, hij had de Tour van 2019 zelfs kunnen winnen indien hij zijn krachten beter gedoseerd had en indien men de voorlaatste Alpenrit niet had moeten inkorten. Na de col de l’Iseran had hij als betere daler zijn pole position kunnen verstevigen.

Egan Bernal vertrekt in de Tour van 2020 als titelverdediger. Net als zijn challenger Primoz Roglic is hij optimaal omringd en inzake parcours wordt hij op zijn wenken bediend met een tsunami van hoogtemeters en amper één tijdrit, die er eigenlijk géén is want die klimt naar La Planche des Belles Filles. 

Toch zie ik Thibaut Pinot als de derde hond met de eindzege aan de haal gaan. Veronachtzaam de outsiders Miguel Angel Lopez (Astana) en Daniel Felipe Martinez (Education First) toch ook maar niet. 

Ik geloofde sterk in Nairo Quintana (want eindelijk bevrijd van het juk-Valverde) maar zijn zware val op training begin juli in zijn thuisland bleek in het Critérium du Dauphiné zijn elan te hebben gebroken. 

Ook Emanuel Buchmann, die in 2019 op 25” strandde van het Parijse eindpodium, viel nogal zwaar tijdens de Dauphiné. Hij recupereert behalve zichzelf ook zijn kompaan Maximilian Schachmann, die nochtans een sleutelbeen brak in de slotkilometers van de Giro di Lombardia. 

Voor Tadej Pogacar en Pavel Sivakov zullen de druiven wel nog te groen zijn toch?! Al dacht ik dat vorig jaar ook van Egan Bernal.

In Mikel Landa geloof ik al totaal niet meer, het is altijd iets met hem en zelfs herbronning bij Bahrain-McLaren (b)lijkt hem niet te kunnen helpen.

De Tour van 2020 telt teveel en vooral te zware ritten. Dat zal eerder de vervéling dan de spankracht in de hand werken. In bepaalde ritten zal het peloton het laten lopen, in één of meer zwaarste ritten zal een niet-aanvalspact gerespecteerd worden. Drie blokken van vijf in plaats van zeven dagen had dit kunnen anticiperen. Ook de Giro en de Vuelta volharden in deze boosheid. Na de veiligheid moet de menselijkheid het volgende agendapunt zijn voor de sterkste World Tour Teams die zich eindelijk groeperen als partners in crime.

Positief aan de Tour van 2020 is wel dat er slechts één rit (de 12de van Chauvigny naar Sarran) de kaap van 200 km. overschrijdt, vorig jaar waren er dat nog acht.