Eigen schuld, dikke bult …

Ook de koersdagen van Dylan Groenewegen zullen geteld zijn!

Het mooiste ‘toegevoegd geluk’ wat er voor velen van ons bestaat: dé koers!

We smachtten zo naar de heropstart en hielden gelijk ons hart vast dat het opnieuw gelockdownd kon worden. 1 augustus bracht een opsteker van jewelste met het hoogstandje van Wout Van Aert die samenviel met de eindzege van Remco Evenepoel in de Vuelta a Burgos. De toon leek gezet voor een geweldige nazomer en herfst met een Vlaamse klemtoon. De herdenking van Bjorg Lambrecht op de openingsdag in Polen zou de rangen nog wat hechter sluiten. Helaas geraakte dit piëteitsvol moment helemaal ondergesneeuwd door de horrorcrash tussen Dylan Groenewegen en Fabio Jakobsen. Hier geldt geen enkele verzachtende omstandigheid voor de dader, die heel goed wist wat de gevolgen konden zijn voor zijn collega in één van de vreselijkste crashes uit de geschiedenis van het wielrennen .

Jà, wees er maar zeker van: òòk Dylan Groenewegen waadt nu door een hel, waarvoor hij helaas zelfs gekozen heeft. Hij was niet aan zijn proefstuk, vraag het maar na bij Oliver Naesen.

“De deur dichtdoen” is een weinig stichtende maar toegelaten geplogenheid die dan (voor zover mogelijk) wel correct moet uitgevoerd worden. Soms is het ook het slachtoffer dat zijn lijf en leden in gevaar brengt maar zeker niet dit keer. Jakobsens voorwiel bevond zich al helemaal naast het achterwiel van Groenewegen; die zijn landgenoot de vrije baan moest laten maar dat niet deed omdat het hem de wenkende overwinning zou kosten en dat kon hij niet hebben. Hij trok aan de noodrem en bracht het leven van zijn collega in gevaar. Hij heeft al een voorafname van zijn zware straf gehad. De adrenaline, die aan zijn misdaad voorafging, is intussen opgedroogd en vervangen door het besef van wat hij heeft aangericht. Ook zijn koersdagen zullen geteld zijn want zelfs indien hij na zijn langdurige schorsing terugkeert dan mag je er vrijwel zeker van zijn dat hij door het peloton uitgespuwd wordt, misschien zelfs door zijn eigen klinisch team. 

Ook met het rugnummer 75 zal in de Tour de Pologne nooit meer te zien zijn. Murphy is in the Polish house, wat wordt de volgende rampspoed?

Hoe flauw om er de nadarhekken bij te betrekken, zelfs al waren die op verre na niet koosjer. Oorzaak en gevolg wegen niet tegen mekaar op. Wel is er dit: een spurt in dalende lijn die de snelheden naar ongekende hoogten opvoert, dat is om miserie vragen. Maar zelfs een perfecte spurtbaan is al te vaak Russische roulette. Je zou de laatste honderden meter in vertikale stroken kunnen opdelen waarvan elke sprinter er één moet kiezen en behoudenmaar in dat geval zal het gedrum zich naar het begin van die stroken verplaatsen. Een sluitende gedragscode is zo moeilijk op te stellen, de coureurs moeten intuïtief onderling respect opbrengen.

Dààr staan wedan op twee dagen van de uitgestelde Milano-Sanremo, waarin een massaspurt tot de reëlle mogelijkheden behoort. Spurten en crashen, het is en zal van àlle tijden zijn. Eén horrorcrash in een massaspurt die ik minstens even erg vond maar met minder kwalijke gevolgen voltrok zich op 26 april 1994 aan het eind van de tweede rit van de Vuelta in Salamanca. Frappant: Adriano Baffi en Mario Cipollini waren op dat moment ... teamgenoten bij Mercatone Uno. Cipollini vloog even hoog de lucht in als Jakobsen gisteren maar liep niet al bij al niet te veel averij op. Baffi werd uitgesloten maar bij mijn weten nièt verder gesanctioneerd. Zo goedkoop zal Dylan Groenewegen niet ontkomen en maar goed ook.