Kampioenen van een land in één namiddag

De irrelevantie van kampioenschappen 
in het wielrennen

Voilà, daar zijn ze dan toch met zowat twee maanden vertraging de nationale wielerkampioenschappen.

“Kam-pioen-schap-pen”, ik heb blijvende moeite met het verwarring scheppende begrip en zal er dus verder over zagen. Men kan in het wielrennen op één namiddag “kampioen van zijn land” worden en ervoor beloond worden met een trui waarmee men een heel jaar mag pronken en waarvoor men extra startvergoedingen opstrijkt. Het s betrokkenen van harte gegund, dat wel! 

Indien dat ook zo in het voetbal zou zijn dan zou de winnaar van één bepaalde match de landskampioen aanduiden. Te gek voor woorden en toch wordtdeze utopie blijft in het wielrennen gehandhaafd.

Dat de decennialange traditie daarin meespeelt is eerder een drogreden dan een argument om “die vlag die de lading nièt dekt” vol te houden.

Ook het “kampioenschap van de wereld van één namiddag” bestaat al van 1927 en sedert 2016 zijn er ook de Europese kampioenschappen. Waarop (sic) wacht men om ook een “kampioenschap van de lage landen” in het leven geroepen? Zou toch (sic) leuk zijn met het rood als verbindende kleur? Als ik Belgian Cycling en de KNWU nu maar niet op ideeën heb gebracht ...

Het zijn tradities die vooral de financiële belangen van de wielerbonden dienen. Een kampioen van een land moet niet de beste zijn van één enkele namiddag maar van een héél seizoen = de optelling van de grootste gemene delers van het kalenderjaar. Tot overmaat van onkunde wordt zo’n ersatz-koers niet altijd op een selectief parcours betwist, want wie er waar en hoe won, is een bijzaak die hen geen moer schelen. Dat leidde wel eens tot knotsgekke uitkomsten zoals met Harm Ottenbros in Zolder 1969. De laagvliegende ’Adelaar van Hoogerheide’ was de kampioen van de wereld, hij voelde er zich meer dan wat ongelukkig gevoel aan over en leek er precies een onnodig schuldgevoel aan over te houden en werd er dus niet onverdeeld gelukkig van.

Maar goed, ze zijn er en ze blijven er, de nationale kampioenschappen en er gaat - omwille van de er aan vastzittende trui - een bepaalde magie van uit.

Zouden alle World Tour Teams er even blij mee zijn want een nationale truiuit een niet traditioneel wielerland maskeert wel eens voor welk team een coureur uitkomt.