Dylan TEUNS

you ain’t seen everything yet

 

 

In de opleidingsreeksen (als nieuweling bij het DCM van Bob De Cnodder, als junior bij Rik Devoogdt en als belofte bij het Jong Vlaanderen van Freddy Missotten) leidde hij een zorgeloos bestaan, gepimpt met mooie (inter)nationale overwinningen. 

In de nazomer van 2014 verlengde hij zijn stage in 2014 bij BMC in een effectief contract.

Na twee zegeloze verkenningsjaren metamorfeerde hij in 2017 plots naar een notoire winnaar met tussen 24 juli en 13 augustus acht (!) successen (dagzeges en de eindoverwinning in de Tour de Wallonie, de Tour de Pologne en de Arctic Race of Norway). Het viel hem te beurt na een eerste seizoenshelft, waarin hij enkel met een derde plaats (na Alejandro Valverde en Dan Martin) in La Flèche Wallonne van zich had doen spreken.

Bizar dat Dylan in 2018 géén enkele keer won. En toch werd het zijn seizoen van de bevestiging want hij handhaafde zich in alle mogelijke rankings. Meer zelfs: zijn rennerswaarde steeg en het leverde hem, na vier lonende seizoenen BMC, een nòg lucratiever tweejarig contract op bij het Bahrain-Merida met Vincenzo Nibali als uitgesproken kopman en Rik Verbrugghe als eerste ploegleider. Ook teammanager Brent Copeland was bijzonder gecharmeerd door Teuns’ aanzienlijke potentieel. Zijn ereplaatsen (vooral 6de in Paris-Nice, 7de in de Brabantse Pijl, 5de in de Tour de Pologne, vijfmaal top vijf in de Vuelta, 3de in Emilia en in Lombardia) waren minstens evenveel waard dan zijn meer in het oog springende overwinningen in 2017. 

Een toekomst als klassementsrenner was toch niet aan hem besteed, hij is zoveel liever een ‘soortgenoot’ van Thomas De Gendt en Tim Wellens om op het juiste moment toe te slaan. En dat deed hij na één keer in het Critérium du Dauphiné cum laude op twee iconisch wordende plaatsen in de Tour: op La Planche des Belles Filles en in Le Grand-Bornand.

Misschien had het aan dagzeges in de Tour een ‘drie op een rij’ kunnen worden maar hij werd voor die van 2020 niet geselecteerd omdat hij bij Bahrain nog niet had bijgetekend, wat hij naderhand toch deed.

Het gaf hem aanvankelijk geen vleugels voor een eclatant 2021 want zijn lente verliep teleurstellend met een zuinige zevende plaats in de Brabantse Pijl als bescheiden lichtpunt. In drieluik Amstel - Flèche - Doyenne haalde hij niet eens de top dertig. Hij leek op zijn 29ste al op zijn retour maar Dylan liet het niet zo, al leek het ook in de Tour niet meteen anders te worden. Er kwam opnieuw een emotionele rollercoaster aan te pas. Na La Planche des Belles Filles vroeg hij zijn vriendin ten huwelijk. Zijn raid naar Le Grand-Bornand stond van tevoren in het teken van het afsterven van zijn opa, misschien wel zijn grootste fan, die overleed én begraven werd tijdens en waarvoor Dylan niet terugkeerde uit het Critérium du Dauphiné. Zijn opa zou het niet anders gewild hebben dat Dylan hem eerde met een tweede triomf in de Tour. 

Dylan Teuns is behalve een momentencoureur in de Tour ook een podiumkandidaat voor de zwaarste klassiekers. Anderhalf jaar na La Flèche Wallonne 2017 haalde hij eveneens het podium van de Giro di Lombardia, de allerzwaarste klassieker, waarin hij enkel Thibaut Pinot en Vincenzo Nibali moest laten voorgaan. 

En jà, Dylan Teuns was ten nadele van Tiesj Benoot of Greg Van Avermaet, op zijn plaats geweest in de Olympische wegrit met 5000 hoogtemeters in Tokio. Viseer daarvoor niet de bondscoaches Sven Vanthourenhout en Serge Pauwels maar Belgian Cycling dat onder druk van het International Olympic Committee zijn vijftal al vòòr de Tour moest samenstellen, waarom verzint men zoiets ?

Ook zonder Tokio blijft Dylan Teuns een vat vol verrassingen waaruit hij, na haring en sardien, nu ook tonijn en zalm opdiept. Kaviaar is dan weer te hooggegrepen maar misschien lust Dylan dat niet.