Olympische Spelen spreken 

vooral het patriottisme aan

 

Velen van ons zullen zich nog herinneren wat ze op die zonovergoten zaterdagnamiddag van 6 augustus 2016 aan het doen waren terwijl Greg Van Avermaet in Rio de Olympische wegrit won. 

Omdat het hun chauvinisme streelde … Pascal Richard (Atlanta 1996), Jan Ullrich (Sydney 2000), Paolo Bettini (Athene 2004), Samuel Sanchez (Peking 2008) en Alexandre Vinokoerov (Londen 2012) gingen hem als contractrenners voor op die erelijst maar zij zijn veel minder bijgebleven dan het brons van Axel Merckx in Athene 2004. 

De Olympische Spelen spraken mij vooral aan voor atletiek en zwemmen, de polyvalente sporten bij uitstek. Mijn schuchtere kennismaking dateert van Rome 1960. Die werd zowaar met … vensteraffiches aangekondigd, ik dacht aan een jamboree van jeugdverenigingen. 

Als 11-jarige vroeg ik mij af wat dat precies inhield. Met acht jaar vertraging kwam ik er achter dat André Noyelle in Helsinki (vòòr Robert Grondelaers, Lucien Victor werd vierde) Olympisch wegkampioen werd, gevolgd door Ercole Baldini in Melbourne 1956 en Viktor Kapitanov in Rome 1960 (waar Willy Vanden Berghen brons pakte en Benoni Beheyt zevende werd). Tastbaarder werd het voor mij vanaf 1964 in … Tokio, waar Vlaanderens rijkste lichting ooit opstond: Patrick Sercu won de kilometer, Walter Godefroot pakte zilver in de wegrit (wereldkampioen Eddy Merckx werd elfde). Behalve de Russische staatsamateur Kapitanov waren het jonge twintigers op de drempel van een professionele loopbaan. Remco Evenepoel zou ruim een halve eeuw later ideaal in dat rijtje gepast hebben ware het niet dat hij reeds een topper is in de beroepscategorie. Toch wil hij er alsnog naartoe net als onder anderen Wout Van Aert en Mathieu van der Poel, die zelfs zo ver gaat dat hij een Olympische titel in het mountainbiken hem precieuzer zou zijn dan drie dagzeges in de Tour. Tja ...

Ach de moderne (roggen)brood en spelen, ik word niet warm van hun moderne, overgecommercialiseerde versie. Moet het onderbetaalde professionele wielrennen daarin meegaan? Wat levert hetde coureurs en hun team op aan kijkgelden? Significant dat het overbetaalde topvoetbal zich wijselijk afzijdig houdt. 

De Geilige Graal (een cashmachine die miljarden euro’s produceert -> die van 2012 leverden de Britse economie ruim elf miljard op, wat zou de Brexit daarvan gevonden hebben?). Niet de gezondheid maar de wilsbeschikkingen van het oppermachtige IOC overrulen alles. Tegen die almacht wil zelfs de ASO (want partner in crime) niet optornen, ze zullen wel overvloedige compensaties aan vastzitten, vandaar dat de Tourrenners vanop de Champs-Elysées halsoverkop het vliegtuig richting Tokio moesten om ter plekke aan een tsunami van controles te worden onderworpen.

En wat een onnozel orakel dat baron Pierre de Coubertin, de geestelijke vader van de moderne(re) Olympische Spelen zou verkondigd hebben: "deelnemen is belangrijker dan winnen". Zo kan hij dat nooit gezegd hebben, het is de misvormde interpretatie van “het belangrijke in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen maar om goed te hebben gestreden” en dan nog. Laten wij het dus maar houden bij "deelnemen is essentiëler dan winnen".