Nils POLITT:

is zijn symfonie herbegonnen?

 

Twee dagen na zijn 24ste verjaardag liet hij zich in Paris-Nice pijnlijk ringeloren door one hit wonder Jérôme Cousin. Dat zette hij een kleine vijf maanden recht in de Deutschland Tour, waarin hij Matej Mohoric wel van de laatste dagzege maar niet van de eindoverwinning kon houden in de Deutschland Tour.   

Toen de net 25 jaar geworden Kölner de lente daarop eerst zesde werd in de E3 Harelbeke, vervolgens vijfde in de Ronde van Vlaanderen en tenslotte tweede (na Philippe Gilbert) in Paris-Roubaix leek hem een lucratieve toekomst weggelegd in de vlakke voorjaarsklassiekers maar het jaar van de bevestiging weerlegde dat. Zijn overstap naar Israel Start- Up Nation schonk hem géén vleugels. Vanaf 2021 leek het bij Bora-Hansgrohe niet anders te worden, ook niet in de Tour, die hij al voor de vijfde keer op een rij aansneed. Niemand die er wat van merkte want in de daguitslagen eindigde hij slechts één keer bij de eerste vijftig: 31ste in Tignes. 

Hij greep de tweede helft van de Tour meteen aan. Deel uitmakend van de ontsnapping van de dag leek hij het te moeten afleggen tegen de beter op dreef lijkende medevluchters Julian Alaphilippe, Stefan Küng, Edward Theuns en Brent Van Moer (die bovendien Harrison Sweeny in steun had). Het was evenwel Nils Politt die ze allemaal overvleugelde met een krachtige demarrage op 12 km. van de finish in Nîmes. Niemand die hem nog in verlegenheid kon brengen.

Het viel Nils te beurt op de dag dat zijn notoire kopman eruitstapte, goed dat Peter Sagan dat deed, anders moest de Duitser misschien weer bij de Slowaak blijven. 

Nils’ triomf wint nog aan waarde omdat de dertien koplopers er, met aardig wat wind mee, een ijlend tempo onderhielden en een moyenne haalden van 47,3 km./u.

Voor Politt kan dit het nieuwe begin van zijn symfonie zijn, die hij ook in 2022 en 2023 mag uitzingen bij het vorstelijk verlonende Bora-Hansgrohe. Is dat motiverend of demotiverend?