Matej MOHORIC vervolledigt 

het Sloveense triumviraat

 

 

In 2012 werd hij, zes dagen nadat hij in de tijdrit 7” meer deed dan de onbekend gebleven Zweed Oskar Svendsen, in Valkenburg (vòòr …. Caleb Ewan in de massaspurt) de kampioen van de wereld van één namiddag en dat herhaalde hij het jaar daarop als neo-belofte in Firenze, waar hij vooral Louis Meintjes en andermaal Caleb Ewan afhield.

Beide titels werden versterkt door andere spraakmakende overwinningen (Oberösterrech, Lunigiana en een walk-over in de Basilicata) die Matej toelieten om al op zijn 19de over te stappen naar de beroepscategorie. 

Zijn eerste campagnes liepen niet van een leien dakje en hij leek eerder een meteoordan een rijzende ster. Zijn mutatie naar UAE Team Emirates zorgde voor een stroomverselling nen toch keerde hij na één seizoen terug naar Merida dat zich aan Bahrain gelinkt had. 

Matej werd gaandeweg de coureur die men in hem zag en die een dagzege behaalde in de langste ritten van de Vuelta 2017 en de Giro 2018. En de rit die hij gisteren in de Tour won, is de langste rit in de Tour der 21ste eeuw. 

Het was een fameus werkstuk dat hij in Le Creusot afleverde: aangejaagd door revelatie Brent Van Moer om 80 km. van de finish de jacht op de bolletjestrui in te zetten en te verlengen in een spraakmakende dagzege, waarmee hij de 105de renner is die er in elk van de drie grote ronden minstens één behaalde.

In de tussenstand had hij, in weerwil van een zwakke tijdrit, nog net geen vijf minuten toegegeven zodat hij aan de voet van de Alpen vierde staat vòòr alle klassementsrenners tenzij je het trio van der Poel - Van Aert - Asgreen als dusdanig aanziet. Tijdens het weekend in de Alpen wacht hem de lakmoesproef die duidelijk maakt of hij ook als klassementsrenner een toekomst heeft. 

In 2018 won hij alvast de BinckBank en de Deutschland Tour. Met concurrentie in eigen rangen hoeft hij in deze Tour alvast geen rekening te houden want Damiano Caruso (tweede in de Giro), Mikel Landa en Gino Mäder (dagwinnaar in diezelfde Giro) werden niet geselecteerd en Jack Haig werd door een zware val uitgeschakeld zoals Mohoric in de Giro. Tijdens de afdaling van de Passo Godi sukkelde zijn voorwiel in een put met een salto mortale voor gevolg. Met een hersenschudding kon hij niet verder wat hem alsnog in de Tourselectie bracht. Afdalen is nochtans zijn ding want hij had een patent op de supertuck (roekeloos afdalen met de kont van het zadel en de neus op het stuur).

Benieuwd dus of hij zich vanaf vandaag profileert als klassementsrenner, ik denk eerder van niet en dat is – zoals in het geval Mathieu van der Poel – jammer indien hij het niet eens zou proberen of wordt hij liever een bondgenoot van zijn vriend-landgenoot Tadej Pogačar?

In de ééndagskoersen heeft Matej zich al aardig bewezen: 5de in Milano-Sanremo en 9de in Gent-Wevelgem in 2019, 4de in Liège-Bastogne-Liège 2020, 9de in de Amstel Gold Race van dit jaar, … De gewonnen Tourrit vertoonde nogal wat gelijkenissen met La Doyenne, vandaar.

Er zit in elk geval nog aardig wat rek op de ‘derde’ Sloveen die na dit seizoen nog maar 27 jaar wordt.