Waarom verlost men GREG niet uit zijn lijden, al kan hij (tip ?) ook de eer aan zichzelf houden ?! 

Alle respect voor (de naar mijn gevoelen ideale) bondscoach Sven Vanthourenhout maar dat hij against all odds vasthoudt aan zijn oorspronkelijke selectie voor de Olympische wegrit mèt de zwalpende Greg Van Avermaet (die vandaag als 137ste in het laatste ‘busje’ arriveerde, ruim 34 minuten na Tadej Pogacar) gaat er bij mij en vele anderen niet in.

Na zijn (naar eigen zeggen) slechtste Tour uit het rijtje van negen zal Greg op de Champs-Elysées aan hoogdringende decompressie toe zijn en naar huis snakken, maar néén in plaats daarvan wordt hij, zoals een maand geleden voorzien, op het vliegtuig richting Tokio gezet. Het heeft iets van een strafexpeditie. Of wacht men tot Greg smeekt om de eer aan zichzelf te mogen houden? Dit zie ik ook nog gebeuren, het kan bijna niet anders.

Welke dienst bewijst men hem door hem sine qua non naar Tokio mee te nemen? Wat indien hij er, zoals te vrezen, afgaat als een gieter en al in de beginfase de rol moest lossen? Hij zal ermee zitten en het zal ook de bondscoach langdurig achtervolgen als een eerste miscast van jewelste. Of is Sven onder druk gezet door externe invloeden? Zo ken ik hem alvast niet.  

Argument om Dylan Teuns toch niet op te roepen is dat hij aan de vooravond van de Tour nog geen deuk in een pakje boter had geduwd. Dat klopt maar waarom heeft men Dylan dan als eerste invaller aangeduid? En wat weegt er zwaarder door? De conditie van het moment of die van maanden geleden? 

Ander ronduit onnozel argument om Van Avermaet te handhaven is het ... op voorhand wennen aan de hitte van Japan. Hoe kan Greg dat meer en beter dan Dylan? Ze maken, op respectabele afstand van mekaar, samen de slotdagen van de Tour door.