Afscheid via de grote poort van de Champs-Elysées?

Mark CAVENDISH

de Gerd Müller van de koers 

 

Mark Cavendish klom vrijdag in Carcassone, inzake dagsuccessen, op gelijke hoogte met Eddy Merckx. 

Matematisch klopt het en er komt met een aan grenzende waarschijnlijkheid nog minstens ééntje bij. Zelfs dan zal het niet minder noch niet meer zijn dan een cijfermatig curiosum maar toch één met historische waarde want Cav’s eindcijfer wordt nooit ofte nimmer nog overtroffen. 34-34, 34-35 of 34-36: er zal een blijvend verschil in ‘munteenheid’ zijn.

En om de vergelijking nog meer ‘op een ander’ te zoeken beriep ik mij zowaar op de terminologie van het voetbal. Ik zie Mark Cavendish als de Gerd Müller (de Duitse pocketspits, die in de Bundesliga 401 en voor de Mannshaft 68 doelpunten scoorde) van de koers. In het voorkomende geval is de Deen Michael Mørkøv de assistkoning maar the whole Wolfpack is very part of the deal.

Het is een retorische vraag of de eind 2020 totaal ontredderde Mark Cavendish zonder Patrick Lefevere nu nog coureur zou geweest zijn. Hij werd niet, zoals in de parabel van de verloren zoon die na een mislukt avontuur terugkeerde, door de vader omhelsd en op een groot feest getrakteerd. 

Néén, Cav moest hemel en aarde bewegen om op het ‘oude nest’ te mogen terugkeren. Lefevere liet hem langdurig sudderen in zijn tranen tot die van lieverlede met eigen sponsors kwam aandraven om Patrick van zijn ware intenties te overtuigen. De ceo liet zich tenslotte vermurwen voor een minimumcontract, opgelijst met gigantische bonussen. 

Lefevere had soortgelijke oefening al gedaan met Philippe Gilbert die in 2017 de Ronde van Vlaanderen en in 2019 Paris-Roubaix won maar in 2020 geen contractverlenging kreeg. 

Ik zou niet van verbazing omvervallen indien Cavendish na dit jaar geen contractverlenging krijgt aangeboden, meer zelfs dat hij er al op de Champs-Elysées een punt achterzet. Veel zal er toch niet meer bij komen en dus kan hij maar beter in absolute schoonheid eindigen. Patrick zal geen zin hebben in een uitbolscenario, dat zou hij zelfs voor eigen zonen niet kunnen opbrengen.

Tom Boonen werd in de lente van 2017, ook op zijn 36ste, op dezelfde manier behoed voor ‘het jaar teveel’. Hij mocht van Lefevere nog het voorjaar afwerken en een ultieme keer (tevergeefs) proberen om het zegerecord van Roger De Vlaeminck in Paris-Roubaix te verbeteren. 

In de nazomer van 2001 rehabiliteerde Patrick Lefevere ook al Richard Virenque, een adept van Festina die een schorsing van negen maanden had uitgezeten. Hij bedankte meteen met een triomf in Paris-Tours, keerde het jaar daarop terug in de Tour, won op de Mont-Ventoux en veroverde een zesde en een zevende keer de bolletjestrui.  

Peter Sagan zal er hemelse spijt van krijgen dat hij niet ingespeeld heeft op de potentiële interesse van Patrick Lefevere om zijn carrière nieuw leven in te blazen. Sagan wilde liever het Paard van Troje zijn die elf mensen uit zijn vorige manege meebracht: zijn jongere broer Juraj, Erik Baska, Maciej Bodnar, Daniel Oss, twee mecaniciens, twee verzorgers, een ploegleider, een persman en een hospitality manager. Niet dusd, want het zou The Wolfpack tot een Spaanse herberg gedegradeerd hebben.