Dries Verstrepen had al niet meer gewonnen sedert 1 april (Zoutleeuw). Was hij aan een teleurstellend seizoen als neo-junior bezig? Hoegenaamd niet! Hij maakt deel uit van het brede Balense collectief en in dat geheel kan en hoeft het niet altijd dezelfde te zijn die het winnende doelpunt scoort. Uitblinken is essentiëler dan winnen! Winnen is een onderneming die je onvermijdelijk deelt met anderen, behalve in een tijdrit. Vincere insieme, weet je wel, de bijsluiter in het logo van het roemruchte Mapei. Kan het nog duidelijker?
Dries is als junior meer tot rust gekomen en maar goed ook. In de nazomer en herfst van 2011 liep zijn nervositeit de spuigaten uit. In hem herkende ik niet langer de vrolijke tiener van weleer. Indien hij zo voortdeed dan zou hij op zijn lange weg zichzelf in de wielen rijden. Na de Ster der Vlaamse Ardennen stak die dreiging weer de kop op. Als best omringde kandidaat gleed een wenkende eindzege hem toch nog door de handen. Het was te flagrant om het daarbij te laten. Balen stak de koppen bijeen en hersloot de rangen.
In het kampioenschap van België hebben de anderen dat geweten. Balen B.C. monopliseerde in Heusden-Zolder het gebeuren. In een vroege ontsnapping, die op een welslagen leek af te gaan, hadden de blauw-gelen de numerieke meerderheid. Dries Verstrepen was niet mee maar maakte zich nuttig als stoorzender bij de achtervolgers, inzonderheid bij Nathan Van Hooydonck. Toch kwam alles opnieuw samen, eventjes toch. Tot Balen zijn volgende coryfee in stelling bracht, Dries Van Gestel, tot bij wie zelfs Nathan Van Hooydonck tenslotte net niet meer geraakte. Dat had onder meer te maken met het voorafgaande irriterende afstoppingswerk van Dries Verstrepen.
Eén week na Heusden-Zolder was Dries Verstrepen aan de beurt als spits met dagdienst. In Bonheiden-Rijmenam ging het niet om zijn (vierde) regionale zege, wel om een nationale kanjer, de vierde manche in de Beker van België. Zoals de meeste andere koersen werd het ook de Klein-Brabant Classic een vluchtkoers. Tijdens het eerste uur werden liefst 47 km. afgelegd. Je uit de voeten maken op het biljartvlakke traject was geen optie. Dries zei na afloop dat hij in de finale zowat tussen zijn kader hing. Hij zal wel lang niet de enige geweest zijn. Bovendien incasseerde hij in volle spurt ook nog eens kwak, zodat hij opnieuw moest aanzetten. Dat hij toch nog won, zegt veel over zijn verregaande staat van paraatheid. Zo kan hij in volle gemoedsrust uitzien naar de zomervakantie, waarin hem ongetwijfeld nog één en ander zal weggelegd zijn.
Verlies daarbij ook vooral niet uit het oog dat Dries Verstrepen, net als de nog een half jaar jongere Nathan Van Hooydonck, eerstejaars is zodat een selectie voor het wereldkampioenschap in Valkenburg wel al een may maar nog geen must is. Ik verwacht beiden eerder halfweg augustus, in de tijd- en/of de wegrit, op de Europese kampioenschappen in datzelfde Nederland maar nog niet helemaal zeker in Valkenburg, waar veertien dagen later wel de wereldkampioenschappen plaatsvinden.
In het kampioenschap van België hebben de anderen dat geweten. Balen B.C. monopliseerde in Heusden-Zolder het gebeuren. In een vroege ontsnapping, die op een welslagen leek af te gaan, hadden de blauw-gelen de numerieke meerderheid. Dries Verstrepen was niet mee maar maakte zich nuttig als stoorzender bij de achtervolgers, inzonderheid bij Nathan Van Hooydonck. Toch kwam alles opnieuw samen, eventjes toch. Tot Balen zijn volgende coryfee in stelling bracht, Dries Van Gestel, tot bij wie zelfs Nathan Van Hooydonck tenslotte net niet meer geraakte. Dat had onder meer te maken met het voorafgaande irriterende afstoppingswerk van Dries Verstrepen.
Eén week na Heusden-Zolder was Dries Verstrepen aan de beurt als spits met dagdienst. In Bonheiden-Rijmenam ging het niet om zijn (vierde) regionale zege, wel om een nationale kanjer, de vierde manche in de Beker van België. Zoals de meeste andere koersen werd het ook de Klein-Brabant Classic een vluchtkoers. Tijdens het eerste uur werden liefst 47 km. afgelegd. Je uit de voeten maken op het biljartvlakke traject was geen optie. Dries zei na afloop dat hij in de finale zowat tussen zijn kader hing. Hij zal wel lang niet de enige geweest zijn. Bovendien incasseerde hij in volle spurt ook nog eens kwak, zodat hij opnieuw moest aanzetten. Dat hij toch nog won, zegt veel over zijn verregaande staat van paraatheid. Zo kan hij in volle gemoedsrust uitzien naar de zomervakantie, waarin hem ongetwijfeld nog één en ander zal weggelegd zijn.
Verlies daarbij ook vooral niet uit het oog dat Dries Verstrepen, net als de nog een half jaar jongere Nathan Van Hooydonck, eerstejaars is zodat een selectie voor het wereldkampioenschap in Valkenburg wel al een may maar nog geen must is. Ik verwacht beiden eerder halfweg augustus, in de tijd- en/of de wegrit, op de Europese kampioenschappen in datzelfde Nederland maar nog niet helemaal zeker in Valkenburg, waar veertien dagen later wel de wereldkampioenschappen plaatsvinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten