Steve Bekaert 43 jaar na Lucien Van Impe
Steve Bekaert stond voor het vleesgeworden "alles of niets". Kommer en kwel liepen als een rode draad door zijn eerste drie campagnes als belofte. Toch kon hij keer op keer met enkele gevatte flitsen het geloof in eigen kunnen herstellen en versterken. Een eerste beklijvend moment bracht hij reeds als neo-belofte in 2009 toen hij tijdens de Ronde de l' Isard d'Ariège als zevende het Plateau de Beille overschreed. Het mondde uit in de dertiende eindplaats, goed voor de nominatie van beste jongere vòòr Romain Bardet, die inmiddels als neo-prof bij AG2R - La Mondiale al enkele strepen verdiend heeft. Steve's voornaamste dada is evenwel de Giro della Valle d'Aosta, die hij in 2010 kleurde met een spraakmakend optreden in de koninginnenrit die hem ook de zesde eindplaats opleverde amper vijf seconden na Bart De Clercq, die het jaar daarop in zijn eerste Giro al meteen een dagzege behaalde. In 2011 leek het voor Bekaert in Aosta een maat voor niets te worden. In de eerste twee ritten verloor hij negentien minuten. Foetsie mooi klassement. Hij moest dus iets anders verzinnen om van zich te doen spreken. Dat realiseerde hij in de derde rit tussen La Salle en Valgrisenche waarin hij in een mum van tijd de 3'30" overbrugde die hem scheidden van enkele vroege vluchters. Naderhand werd hij nog gepasseerd door de beter doserende Fransman Antoine Levieu (Cofidis) en de Amerikaan Joseph Dombrowski (Trek-Livestrong) maar zelfs dat kon de uitzinnige vreugde om zijn knalprestatie niet temperen. Zoals tijdens de eerste ontbeerde hij ook tijdens de laatste dagen bestendigheid zodat hij in de eindstand bleef steken op de 25ste plaats maar de bolletjestrui van de bergprijs bleef in zijn bezit.
Tijdens zijn ultieme campagne als belofte wilde Steve één en ander bijstellen. Toch leek de vertwijfeling ook in de lente van 2012 de bovenhand te halen. Zo moest hij na een goed begin in Toscana onderkoeld opgeven in de voorlaatste rit. Het was geen plantrekkerij maar het lot van nog vijftig anderen. Daarna bleef het te lang stil rond Steve tot 1 juni zelfs. Die dag won hij de koninginnenrit der Vuelta a Navarra en in de eindzege verlengen.
Eén zwaluw maakt ook zijn lente niet maar geeft hem wel de boost die hij o zo nodig had. De Vuelta a Navarra is niet zomaar een Spaans rittenkoersje maar wel een kanjer die Lucien Van Impe in 1969 won en waarna de bewonderend toekijkende Federico Bahamontes de kleine Belg aanspoorde om meteen door te stomen de Tour, wat hij 41 dagen later met goed gevolg ook deed. Steve Bekaert zal het Van Impe 43 jaar later niet nadoen, het is zelfs heel onwaarschijnlijk dat hij dit jaar nog contractrenner wordt. Hij zal nog wat meer adelbrieven moeten verzamelen en die zoekt hij de komende maanden onder meer in de Haute-Savoie, (een vierde keer) in de Giro della Valle d'Aosta en/of (een eerste keer) in de Tour de l'Avenir.