Robbe Casier sloeg twee mooie "vliegen" in één klap
Niemand die meer recht had op de zege in de dertiende Grote Prijs Brouwerij Houtsaegher dan Robbe Casier. Dat hij met de onmiskenbare hulp van zijn sterke Kortrijkse maats kon vooropblijven doet weinig af van zijn knalprestatie. Eerder in de namiddag trok hij al eens stevig door, waarna hij zich wijselijk wat recuperatie gunde om in de finale ongenadig toe te slaan en iedereen uit zijn spoor te drijven.
Een oververdiende zege, niet enkel om de dag zelf maar meer nog om het geheel van zijn seizoen waarin hij onafgebroken parkeerde in de hoogste regionen van de uitslag. Zo werd hij opeenvolgend: tweede in Staden, vierde in Bellegem, vierde in Ichtegem, vierde in Moerkerke, elfde in de Haspengouw Tour te Borlo, vierde in Wambeek, negende in Geluveld, vierde in Gistel, zesde in Ruddervoorde, elfde in het Kampioenschap van Vlaanderen te Maarke-Kerkem, tweede in Oostnieuwkerke en zesde in Steenhuize-Wijnhuize. Bij gelegenheid week hij nog eens uit naar zijn koerswieg, het Westhoekcriterium, waarin hij op 15 april een zege behaalde te Roesbrugge.
Robbe heeft het: de looks, de guts en het gabariet om van het (lichte) reliëf een natuurlijke bondgenoot te maken zoals hij nu deed op de Hoge Blekker en eerder ook in Borlo, Wambeek, Maarke-Kerkem en Steenhuize-Wijnhuize.
Hij lijdt een beetje aan zelfonderschatting (beter dan zelfoverschatting), een gevoel dat hij allicht opdeed bij de vaststelling dat zijn vijf jaar oudere broer Arne als jonge tiener zoveel mooiere resultaten boekte en het toch (nog) niet maakte bij de beloften. Wat moest er hem dan te wachten staan? Meer dan hij op dat ogenblik vermoedt want hij lijkt, althans op zijn leeftijd, iemand die op uitéénlopend terrein kan uitpakken wat dan onvermijdelijk ten koste gaat van zijn explosiviteit.
Robbe had zich in vertrouwelijke kring al enkele laten ontvallen dat hij toch zo graag eens een miss(kandidate) zou kussen. Aan de Westkust sloeg hij twee (mooie) "vliegen" in één klap: een eerste zege (mèt meerwaarde) bij de nieuwelingen en huldiging op het podium door Charlyne Lemaire, de Oostduinkerkse kandidate (rugnummer 16) voor Miss Coast 2012. Als dat hem geen vleugels geeft om dat de komende maanden te herhalen met als toetje de kussen van het lokale poppemieke.
Toch moet Robbe vooral beseffen dat winnen niets minder maar ook niets meer is dan een prettige maar vluchtige bijkomstigheid, waarbij je maar beter niet te lang stilstaat. Zijn broer Arne zal dat graag bevestigen. Robbe moet nog meer het gevecht met zichzelf aangaan. Dat er in het kampioenschap van West-Vlaanderen tijdrijden (de eerstejaars meegerekend) een dozijn anderen een betere tijd realiseerden als hij is onaanvaardbaar. Hij moet veel beter kunnen. Het kan niet anders of het zit ook bij hem meer tussen de oren dan in de benen. In Koksijde won hij zijn één tegen (vrijwel) allen, in Ruddervoorde faalde hij in een één tegen één. Eind augustus krijgt hij in Adinkerke de kans om dat recht te zetten. Indien hij dat tijdens de nazomer voor mekaar krijgt dan zal hij als neo-junior des te beter tegen een stootje kunnen want daardoor nog meer overtuigd van zijn mogelijkheden.