Greg LeMond, ge moet maar durven!
Greg LeMond, drievoudig (1986, 1989 en 1990) winnaar van de Tour, gooit een jerrycan olie op het Armstrong-vuur. Van het schoffelen van zijn opvolger heeft hij een favoriete bezigheid gemaakt. Hij verheugt er zich op dat the Case heropend werd en dus wil hij the boss verplichten to confess. LeMond wil dus dat de man die hem als "an American in Paris" verdrong met dubbel zoveel eindzeges in de Tour. Zou dat niet bepalend zijn geweest voor LeMond om Armstrong zo schuldig te verklaren als de pest?
Waar moeit LeMond zich eigenlijk mee? Hoe durft hij zich als moraalridder te profileren, hij die allicht zelf boter op zijn hoofd had? In zijn betoog drijft hij het toch wel erg ver. Hij neemt zijn derde zege in de Tour (1990) als referentiepunt. Daarna maakte de epo-generatie haar opwachting, laat hij aan duidelijkheid niets te wensen over. Zelf maakte hij er natuurlijk geen deel van uit, hij de zelfverklaarde cleane coureur. Hij is evenwel, zoals elke sterveling trouwens, een kind van zijn tijd. Een kind van de jaren tachtig die ook niet opvielen door de brandschoonheid van de troepen die tijdens dat decennium om ter snelst reden.
Maar eigenlijk is het mij daar niet om te doen, wel om de schoonmenselijke capaciteiten van de gekunstelde Californiër. Na zijn onverkwikkelijk jachtongeval, waarbij zijn schoonbroer hem voor een turkey hield die hij met een lading hagel probeerde neer te leggen - waar of onwaar - Greg LeMond geraakte als coureur aan lager wal en een terugkeer leek uitgesloten.
Tot José De Cauwer zich als een goeroe over hem ontfermdeen acht jaar na Lomme Driessens met Freddy Maertens zijn poulain uit de doden opwekte. José gebood Greg in de Giro aan te zetten om competitieritme op te doen. De eerste twee weken zag hij af als de beesten maar hij beet, door zijn goeroe aangemoedigd, kranig door. Voor de Tour, drie weken later, was hij nog niet klaar maar hij schoof gaandeweg op en in de slotdagen was hij zeker van een stek op het eindpodium. José De Cauwer wilde meer en bedacht een vernuftig zegeplan. In de nacht vòòr de afsluitende tijdrit kon hij de wedstrijdjury vermurwen om Lemond met een ... ossekopstuur te laten rijden. Dat bracht met zich dat LeMond de 50" achterstand, waarmee hij aan de waarheidsrit was begonnen, bijna letterlijk in een voorsprong van acht tellen omboog. Ruim een maand later werd LeMond in Chambéry wereldkampioen. De opgeraapte coureur was eensklaps de numero uno van de wereld. En dat heeft zijn redder geweten of juist niet.. Omdat de centen die hij van wijlen François Lambert (de créateur-fondateur van het schimmige ADR, tegoed hield) niet snel genoeg kwamen, vertrok hij met de Noorderzon naar de States om er enkel en alleen voor zichzelf andere en meer solvabele geldbronnen te genereren. Ploegleider José De Cauwer had persoonlijk in het ADR-project geïnvesteerd om de comeback van LeMond mogelijk te maken.
Greg Lemond zal tijdens zijn verblijf in de Lage Landen wel geen beleefdheidsbezoekje gebracht aan zijn goeroe José De Cauwer. Dat had ik alvast gedacht. Fout want José en Greg werden vrijdagavond samen gespot op een bijeenkomst van ex-renners. Het ging er daar bijzonder tof aan toe. Zo zie je andermaal dat rancune voor José De Cauwer geen optie is. Een voorbeeld van schoonmenselijkheid!