Costa Ricaan Andrey Amador, 
een verademing in deze catenaccio-Giro
Zowaar een Costa Ricaan die de dagzege behaalt in de Giro en een Canadees die de roze trui herovert, ziedaar de voornaamste uitkomsten van de eerste echte bergrit van de 96ste Giro.
Het eerste is een absolute primeur, die de sleur van het monotone verloop doorbreekt. Niemand die het de 25-jarige Andrey Amador zal misgunnen. Hij was ontegensprekelijk de beste survivor van de gebruikelijke langdurige ontsnapping, die door een alweer lanterfanterende groep met de favorieten niet ongedaan werd gemaakt. Het was vooral de Costa Ricaan die daar de verdienste mocht van opeisen. Hij versnelde in de ... afzink van de Col de Joux, achterhaalde en overstak de ontsnapte Jan Barta en begon met één minuut voorsprong aan de lange slotklim naar Cervinia. Andrey durfde tenminste zijn goed gevoel te volgen, een beetje te overmoedig want hij moest naderhand de terugkeer van eerst Alessandro De Marchi en tenslotte Jan Barta dulden. Andrey bleef evenwel rustig en kon in het gezelschap van die twee nog meer stervende zwanen recupereren zodat hij in de spurt nog relatief gemakkelijk won.
Het "tempo" dat de drie finaal ontwikkelden was zo laag dat de ontwakende groep met de favorieten nog zienderogen naderde. Ryder Hesjedal reed uit dat uitgedunde gezelschap nog als een valse trage weg en leek in zijn "erop en erover" alsnog te zullen slagen. Hij bleef op 18" steken. Het was hem vooral om de dagzege te doen, hij kreeg in de plaats de roze trui als vergiftigd geschenk.
Catenaccio in de koers, dat was het leidmotief van de eerste echte bergrit. Dat de laatste kilometers inzake spektakelwaarde nog veel goedmaakten? Inderdaad waar maar dat zou er nog aan gemankeerd hebben.
De twee gedoodverfde outsiders, Ryder Hesjedal en Joaquin Rodriguez, deden het hardst hun best om er de vlam in te krijgen. De Spanjaard kwam zichzelf tegen en boog (niet helemaal ongaarne) een beetje het hoofd voor de Canadees, die nu weer het volle koersgewicht op de schouders krijgt, een opdracht die hem - zo bleek een week geleden - niet zo goed ligt. De twee veronderstelde Italiaanse topfavorieten, Ivan Basso en Michele Scarponi, lieten - de eerste veel meer dan de tweede - hun helpers ijveren om de boel zo gesloten mogelijk te houden.
Pover Italiaans ciclismo, dat bovendien een jonge ancien definitief mag uitwuiven: de nog maar 30-jarige Damiano Cunego die acht jaar geleden één van de jongste winnaars ooit van de Giro werd. Ook tussen Cherasco en Cervinia probeerde hij daaraan te herinneren maar in plaats van terrein goed te maken arriveerde hij met honderd seconden achterstand en dat is eigenlijk (te) veel na zo'n fletse bergrit. Ook hij zal nu wel, zoals de meesten al veel langer, onomkeerbaar beseffen dat een tweede eindzege een utopie is. Hij is duss wel degelijk de Italiaanse versie van Evgueni Berzin, die in 1994 op ongeveer dezelfde leeftijd als hij de Giro won. En er is wel meer wat die twee verbindt, if you know what I mean.