Bijna 90-jarige Pino Cerami won 
52 jaar geleden La Flèche Wallonne
Pino Cerami won bijna 52 jaar geleden La Flèche Wallonne. Het viel hem te beurt op 9 mei 1960, elf dagen na zijn 38ste verjaardag. Het wil dus zeggen dat Pino over tien dagen zijn 90ste verjaardag viert. Ik had de eer en het genoegen tijdens de begrafenis van Briek Schotte naast hem te mogen plaatsnemen in de kerk van Kortrijk. Enkele jaren later zag ik hem terug als eregast op het podium van de G.P. Bati-Metallo te Pommeroeul. Ik kwam opnieuw onder de indruk van zijn vitaliteit én zijn luciditeit. De geboren Siciliaan is een kandidaat-eeuweling, zei Ferdinand Bracke mij tijdens één van de meetings afgelopen winter aan de Blaarmeersen.
Pino Cerami, Siciliaan van origine, werd op 16 maart 1956 genaturaliseerd tot Belg. Hij was inmiddels bijna vierendertig jaar. Die administratieve ingreep schonk hem niet enkel de Belgische nationaliteit maar bovenal vleugels voor een onwaarschijnlijke nazomer en herfst als coureur. Tot dan toe stelde zijn carrière niet al te veel voor, al had die vroeger kunnen ontluiken. In de Giro di Lombardia van 1953 reed hij in de aanval met onder anderen Angelo Conterno, Fiorenzo Magni, Pierre Molineris, Stan Ockers en vrijwel onbekende Bruno Landi. Die laatste maakte van de verwarring bij een rondpunt gebruik om een kleine voorsprong te nemen en te behouden. Indien Cerami daar gewonnen had in plaats van tweede te worden dan zou hij meteen de erkenning hebben verkregen, waarvan hij nog enkele jaren verstoken bleef.
Als rijpe dertiger voerde hij een merkwaardige inhaalbeweging uit die hem menig groot succes opleverde: de Ronde van België in 1957, Paris-Roubaix en La Flèche Wallonne in 1960 (en de hoeksteen aan Rik Van Looy's eerste wereldtitel in Leipzig), de Brabantse Pijl en Paris-Brussel in 1961. Cerami was er ook erg kort bij een (tweede) zege in La Flèche Wallonne van 1962 (waarin hij enkel voor het one hit wonder Henri Dewolf het hoofd moest buigen) en in Liège-Bastogne-Liège, waarin hij enkel de bijna twintig (!) jaar jongere Frans Melckenbeeck (die dus zijn zoon had kunnen zijn) hem voorbleef. Nog was het niet het ultieme hoogstandje van de inmiddels 41(!)-jarige Pino, die ruim twee maanden later zowaar een dagzege behaalde in de Tour te Pau, aan de voet van de Pyreneeën waarbij hij André Darrigade en Jean Graczyk de zegepas afsneed. Het was een onwaarschijnlijk slotakkoord ovan deze langbloeier die met zijn lang uitgesponnen carrière zijn gezondheid niet op het spel zette door overmatig dopinggebruik zoals wel eens te pas en te onpas werd gesuggereerd.
Pino Cerami werd vaak gevraagd naar het ware geheim van zijn uitgesponnen carrière.
- "Ik heb nooit ofte nimmer met een dertien gereden!", liet hij keer op keer horen.
Het scheelde maar weinig of Pino Cerami was nooit coureur gebleven. Zoals wel meer Sicilianen was het ook de bedoeling van zijn vader om naar de Verenigde Staten te emigreren maar omdat zijn papieren niet in orde waren, haperde de familie Cerami in Le Havre. Van lieverlede belandde men in België, het andere land van belofte voor buitenlandse arbeiders. Papa Cerami werd tewerkgesteld in de hoogovens van Montignies-sur-Sambre. Zo kon zoon Pino coureur worden.
Dat Pino zo lang wachtte om Belg te worden, had zo zijn redenen. Het kostte een fortuin om dat gedaan te krijgen en bovendien zou hij als neo-Belg zijn militaire dienstplicht hebben moeten vervullen, dus wachtte hij wijselijk tot in 1956.
Raar maar waar: indien alles in zijn leven een "normaal" beloop had gekregen, dan had Pino het allicht met veel minder moeten stellen. Het versterkt de bizarre verzuchting van de Nederlandse voetballer-wijsgeer Johan Cruijff: elk nadeel hep een voordeel!