Ertevoedekoers begroette in POPERINGE een pleiade van futuristische winnaars en andere voorname uitblinkers

Tijdrijden 

géén specialiteit maar een hòòfdvak 

April is, wat betreft de opleidingscategorieën, dé maand van het tijdrijden. Behalve de provinciale kampioenschappen was er bovenal de nationale tijdrit in Poperinge in de aanloop naar het BK in Gavere op zondag 1 mei.

Alec SEGAERT haalde het bij de beloften nipt (-12") van Jonathan VERVENNE.
Hij haalde over de 22 km. glooiende km. een moyenne van 46,32 km./u.

Ach, de kampioenschappen: ik zal er altijd een koele minnaar van zijn. Een kampioenschap in één (namid)dag, wie verzint zoiets? Het is dan ook een verschijnsel dat zich vrijwel enkel in het wielrennen manifesteert.

De provinciale kampioenschappen (òòk die op de weg) hebben vrijwel helemaal afgedaan. Dit jaar abdiceerde ook Vlaams-Brabant als inrichter van het PK tijdrijden. De vier andere Vlaamse provincies hielden stand, ook Limburg dat het bestond om op dezelfde zaterdag als de nationale tijdrit in Poperinge te organiseren, waardoor onder anderen Aless De Bock, Dre Goelen, Bob Poelmans, Senne Thonnon en Nio Vandervorst er in de Hoppestad niet konden/mochten bij zijn en dat waren aderlatingen.

In plaats van provinciale kampioenschappen zou men het beter over ‘open’ provinciale tijdritten hebben met een beperkte delegatie uit de andere Vlaamse provincies en Wallonië. Onder de taalgrens overleefde enkel het Henegouwse PK dat in Sirault openstond voor de andere Waalse provincies.

Duarte MARIVOET SCHOLIERS haalde het bij de junioren nipt (-4") van Jens (zoon van Rik) VERBRUGGHE met over de 22 km. glooiende km. een moyenne van 46,29 km./u.

Dat zou men dat op de beide dins- en donderdagen van het paasverlof ook in Vlaanderen kunnen bewerkstelligen, aan het einde opgelijst met de nationale tijdrit van Poperinge, die wegens groot succes een blijver wordt.

Sommige jongeren halen voor het tijdrijden de neus op. Wie zich daaraan bezondigt is ofwel niet goed genoeg of ontbeert de juiste mentaliteit. Tijdrijden is de Coopertest, de lakmoesproef van het wielrennen die elke coureur dezelfde inspanning oplegt die exact gechronometreerd wordt. 

Bizar dat sommige coureurs, die volgens hun andere uitslagen tot de beteren behoren, beweren dat ze niet kunnen tijdrijden. Ik vraag hen dan of ze al overwinningen met voorsprong hebben behaald.

Jasper SCHOOFS hernieuwde zijn titel en haalde het bij de nieuwelingen overtuigend (-35")
van Cedric KEPPENS en haalde over de 11 glooiende km. een moyenne van 44 km./u.

“Méérdere”, antwoorden sommigen van hen. Ik kan maar niet vatten hoe ‘één tegen allen’ wel lukt maar niet hun ‘één tegen één’ voor een scherpe tijd. Tijdrijden is, benevens hoogtemeters, dé referentie die aangeeft hoeveel potentieel er in koersende tieners en jonge twens schuilgaat.