De wielerlente 2022 …

 Wout VAN AERT is de 

ietwat vergeten véélzijdigste

Het is geen uitvinding van Patrick Lefevere maar een axioma dat de eerste balans van een wielerjaargang na Liège-Bastogne-Liège wordt opgemaakt. 40% van 2022 is neergelegd, vanaf morgen (proloog Tour de Romandie) breken de notoire rittenkoersen aan.

Tadej Pogačar, Wout Van Aert en Mathieu van der Poel zijn de grote drie die gezamenlijk acht World Tour - koersen wonnen. Wout mag je aanzien als de veelzijdigste. Na het winnen van de Omloop en de E3 Harelbeke werd het rateren van de Ronde van Vlaanderen ruim vergoelijkt door een podium in zowel Paris-Roubaix als Liège-Bastogne-Liège. Dat exquise geheel raakte evenwel wat ondergesneeuwd door le très grand numéro de Remco Evenepoel in La Doyenne.

Het collectieve geheugen onthoudt het best het meest recente zodat je, wat dat betreft, eigenlijk beter Liège-Bastogne-Liège kunt winnen dan Milano-Sanremo. Wie herinnert zich nog meteen dat Matej Mohorič met levensverachting naar de via Roma ijlde? 

Zelfs Tadej Pogačar lijkt er plots minder toe te doen niettegenstaande hij globaal de strafste van allemaal blijft: eindwinnaar (na twee dagzeges) in de UAE Tour, exhibitie in de Strade Bianche, eindwinnaar (na twee dagzeges) in Tirreo-Adriatico, waarna een geslaagd ‘ingangsexamen’ in Milano-Sanremo (5de) en in de Ronde van Vlaanderen (4de). Liège-Bastogne-Liège, waarin hij de titelverdediger was geweest, moest hij om familiale redenen skippen. Daar had hij de enige kunnen zijn die Remco Evenepoel kon volgen of vice versa. Voor de 23-jarige Sloveen moet het beste nog komen want in de Tour zal hij tuk zijn op een loepzuivere hattrick.

Ook Mathieu van der Poel lukte een uitmuntende lente, bekroond met een bis in de Ronde van Vlaanderen. Hij blijft evenwel een extreme momentencoureur, voor wie het helemaal juist moet zitten opdat hij zou winnen. In Milano-Sanremo (3de) en de Amstel (4de) was dat niet het geval en nog minder in Paris-Roubaix (9de), de klassieker die hem nog het meest moet liggen. Jammer dat hij aan Liège-Bastogne-Liège verzaakte, hij had daar (volgens zijn 6de plaats in 2020) zeker wat te zoeken. Nu richt hij het vizier op de dubbel Giro-Tour, waarin meerdere (eclatante) dagzeges zijn deel zullen zijn.

Dylan van Baarle en Dylan Teuns maakten komaf met een rist ereplaatsen, die te weinig gewaardeerd worden. “Enkel winnen telt” is het fabeltje van de koele minnaars van de koers die dus prachtige coureurs als onder anderen Stefan Küng en Michael Matthews onderwaarderen.

Winnen was de Eritreeër Biniam Girmay reeds zes dagen vòòr zijn 22ste verjaardag weggelegd. Dat hij een one hit wonder zou zijn kan hij volgende zondag al in Eshborn-Frankfurt en daarna in de Giro ontkrachten.

Het zal velen ontgaan zijn maar dit was ook de lente van de (vandaag) 26-jarige Daniel Felipe Martinez, die in de Algarve en in Paris-Nice derde werd, de Itzulia Basque Country won, waarna hij in zowel La Flèche als La Doyenne de top vijf haalde. Voor de Ineos Grenadiers zal hij in de Tour het welgekomen alternatief voor de langdurig onbeschikbare Egan Bernal want Richard Carapaz richt zijn pijlen op de Giro. Daniel Felipe Martinez heeft als klassementsrenner reeds enige strepen verdiend: hij won in 2020 het Critérium du Dauphiné en in 2021 werd hij, in weerwil van hand- en spandiensten aan zijn winnende kopman Egan Bernal, vijfde in de Giro. 

Last but not least is er Alejandro Valverde, die vandaag zowaar 42 jaar wordt, zegge en schrijve twee-en-veertig. Met tweede plaatsen in de Strade Bianche en in La Flèche Wallonne en een zevende in Liège-Bastogne-Liège heeft hij Sean Kelly verdrongen van de tweede plaats in mijn naoorlogse palmares-ranking. Nog zal het zijn laatste kunstje niet zijn. In de Giro en 3,5 maanden later in de Vuelta wil hij er nog een verlengstuk aan breien.

Het eindigende verhaal van Valverde staat in schril contrast met dat van de ruim twee jaar jongere Philippe Gilbert die, met politiek-communautaire dank aan het duo Haek-Lelangue, aan zijn derde jaar teveel bezig is. Aan dat tarief zou ik het ook gedaan hebben. Zij die oordelen dat we dit moeten aanzien als een career achievement award, welke gouden handdruk moet men dan uitloven aan Valverde? Laten we evenwel aan de Ardenner geven wat hem toekomt. In mijn algemene naoorlogse palmaresranking parkeert hij, hoewel geen klassements-renner, op een puike 38ste plaats en in die van de voornaamste klassiekers plus het WK op de zevende. Als allrounder moet hij dus voor weinig anderen wijken.