Guido Reybrouck Classic, where stars are born …

Matthew BRENNAN, eindwinnaar vorig jaar, won al meteen zijn eerste profkoers

 

Op het eindpodium van de Guido Reybrouck Classic leek hij minder uitstraling te hebben dan Oscar Chamberlain of Steffen De Schuyteneer die hem flankeerden naast de hoogste trede van het eindpodium. Van Oscar en Steffen zouden we gegarandeerd nog horen en zo viel het ook uit. Matthew Brennan deed evenwel niet onder en was gisteren opnieuw spraakmakend. Hoe vèr kan een mens ernààst zitten?

 

Matthew Brennan was in de tijdrit van de Guido Reybrouck Classic 2023 the best of the rest na de ongenaakbare (-13”) Sente Sentjens. Brennan eindigde in dezelfde seconde als Oscar Chamberlain, onthou zijn naam! Sente werd ’s anderendaags in de zondagse kasseienrit alsnog van zijn sokkel gestoten werd door Brennan die met Chamberlain 12” arriveerde na de uitgebroken De Schuyteneer, die op zondag won maar in de tijdrit drie tellen teveel had toegegeven om ook eindwinnaar te worden. Dat werd Brennan die in de tijdrit acht tienden van een seconde beter had gedaan dan Chamberlain, die vijf maanden later in Stirling (Glasgow) wereldkampioen tijdrijden zou worden.

Van Matthew Brennan werd niet veel meer gehoord tijdens de aansluitende maanden maar in september was hij terug in de GP Rüebliland (Zwits.) en bovenal in de Keizervan Koksijde. In de Vlaamse Ardennenrit van en naar Pittem maakte hij de beslissende ontsnapping deel uit én won van onder anderen Jarno Widar. Als drager van de blauwe leiderstrui stelde Brennan niet teleur in de Wulpense tijdrit, hij deed zelfs beter (-3”) dan Widar, net als de Franse eerstejaars Eliott Boulet, in dezelfde seconde nog wel zodat het in Koksijde net als in Damme een very close game was: vier tienden van een seconde in het voordeel van de Brit. 

 

Matthew Brennan gedijt op West-Vlaamse bodem. Als neo-junior werd hij in 2022 vierde in Nokere Koerse en in Reningelst, zevende in de (toen nog ééndaagse) Guido Reybrouck Classic, achtste in de E3 Harelbeke en in Menen-Kemmel-Menen. Matthew was dan al in de goede handen van Fensham Howes, waarmee Giles (vader van Tom) Pidcock en Bradley Wiggins aardig wat affiniteit hebben.

Fensham Howes is er op 15 en 16 maart trouwens weer bij in Damme met onder anderen Luca Bednarek, Toby Bush, Joseph Cosgrove, Oliver Dawson en Eliot Rowe (7de in Kuurne) maar zonder Matthew Brennan die inmiddels is overgestapt naar het Visma - Lease a Bike Devo Team en dat hebben ze meteen geweten in zijn eerste profkoers met een eclatante overwinning in de Trofej Umag (1.2, Kroatië) en dat 129 dagen vòòr zijn 19de verjaardag.

 

Matthew Brennan is dus meer nog dan hij al was na Dylan Groenewegen (2010), Taco van der Hoorn (2011), Jasper Philipsen (2016), Remco Evenepoel (2018), Samuel Watson (2019) en Vlad Van Mechelen (2022) 

de volgende parel aan de rijke Damse wielerkroon. Dat moet nogal een euforisch gevoel van rechtmatige trots ontlokken bij Hubert Van Nieuwkerke, de créateur-fondateur van deze prachtkoers.

Onnavolgbaar in de 61ste Trofeo Laigueglia

 

Lenny MARTINEZ’ incredible  

maand februari 2024

 

Het blijft oerend hard gaan met Lenny Martinez, de 20,5-jarige zoon van Miguel en de kleinzoon van Mariano, 

Nog geen twee weken na zijn vermetele zege (alsnog voorbij de voortvarend juichende Tobias Holland Johannessen) in de Classic Var (met terminus op de Mont Faron) heeft Lenny nu ook Laigueglia veroverd. Er was de overwinning maar evenzeer de manier waarop. Op de laatste hellingen kon enkel de (nòg één jaar jongere) Zwitser Jan Christen hem tijdelijk volgen. Die leek alsnog te kunnen terugkeren maar hij viel tenslotte terug naar de eerste achtervolgers bij wie zijn kopman Juan Ayuso (tijdens het weekend ei zo na winnaar van zowel de Faun Ardèche - als de Faun Drôme Classic) te laat was komen aansluiten.

Het viel Lenny Martinez te beurt na een ook al straffe prestatie in de O Gran Camiño, waarin hij enkel voor Jonas Vingegaard moest wijken, wat tweemaal de volle smaak van de overwinning mocht hebben aangezien hij zowel in de slotrit als de eindstand tweede werd na de illustere Deen.

Groupama-FDJ hoedt er zich voor om zijn goudhaantje aan de beide kanten op te branden. Al zal het hem dat met zijn huidig vormpeil moeilijk vallen, toch wordt Lenny nu een competitiepauze (stage?) van drie weken opgelegd tot zijn volgende opdracht, de Volta a Catalunya, waarin hij vorig jaar twaalfde werd. Daarna volgen eind april de Tour de Romandie en begin juni de Tour de Suisse. 

Twee maanden later keert Lenny terug naar ‘zijn’ Vuelta, waarin hij in 2023 schitterend debuteerde en een gretige hand uitstak naar een dagzege die hij ei zo na (tweede na Sepp Kuss, de eindwinnaar in spe) op de zesde dag behaalde op de Pico del Buitre. Hij kwam er wel voor twee dagen in het bezit van de knalrode leiderstrui en werd daarmee de jongste lijstaanvoerder (20 jaar en 51 dagen) ooit in een grote ronde. Tussen 17 augustus en 8 september 2024 wordt een dagzege en een eindtop tien zijn verantwoorde ambitie.

Lenny Martinez (afkomstig van Cannes) belichaamt l’espoir du cyclisme français dat reeds 39 jaar wacht op een opvolger van Bernard Hinault. Lenny komt geen dag te vroeg want zijn bijna zeven jaar oudere kompaan David Gaudu lijkt op zijn 27ste al over zijn hoogtepunt heen aangezien hij vorig jaar in zijn zesde Tour van de vierde naar de negende eindplaats terugviel. Dit jaar wordt het één van zijn laatste kansen om zich te herpakken, daarna zal het stilaan aan Martinez zijn om het voortouw over te nemen of zou zijn een half jaar jongere kompaan Romain Grégoire er zich nog mee bemoeien. Die is reeds dit jaar voorzien voor de Tour.

Voetnoot: de debuterende Jarno Widar reed netjes uit en arriveerde met een ruim gezelschap binnen de zeven minuten na Martinez.

Pas nu de opening Italiaans wielerseizoen

 

61ste Trofeo Laigueglia wordt vandaag hoogst interessant

 

De Trofeo Laigueglia is reeds decennialang de opener van het Italiaanse wielerseizoen, vroeger steevast bovenaan de uci-kalender, de jongste jaren gaan er tientallen niet-Italiaanse koersen aan vooraf. Het staat wel een beetje symbolisch voor de vele ontwikkelingen die Italia de jongste jaren als wielerland hebben overruled.

Zestig jaar geleden was er de eerste editie, gewonnen door de bescheiden Guido Neri. Een tsunami van ronkende namen volgde op de uitpuilende erelijst. 

Wat begon als een nationale koers groeide geleidelijk uit tot een internationale afspraak en vanaf 2015 een manche van de ProSeries (1.Pro), een precieuze koers waar schoon volk op afkomt en waaraan wielerflits.nl een interessante historiek wijdde.

Zo is er de vrijwel ongekende ontstaansgeschiedenis met Charly Gaul (winnaar van de Giro in 1956 en 1959 van de Tour in 1958) als aanstichter. In zijn nadagen als coureur reed de Luxemburger voor Gazzola-Fiorelli en trok met zijn sportief directeur Pino Villa op vakantie naar de Ligurische kust in Laigueglia, waar zij in contact kwamen met de steenrijke hoteleigenaar Luigi Agnelotti, die al langer een koers in Liguria als natte droom had. Dat werd binnen de kortste keren geregeld en het mosterdzaadje groeide uit tot een kloeke boom waaraan nogal wat sieraden bengelen in de vorm van ronkende winnaarsnamen.

Naast de meeste illustere Italianen waren dat Eddy Merckx (1973 en 1974), Freddy Maertens (1977), Roger De Vlaeminck (1980), Lance Armstrong (1993), Johan Museeuw (1995), Frank Vandenbroucke (1996), …

Primus inter pares is evenwel de autochtoon Filippo Pozzato die won in 2003, 2004 en 2013 en ook nog eens tweede en derde werd. 

Zo’n continue uitblinker zit er niet meteen aan te komen maar dat staat een interessant deelnemersveld aangevoerd Juan Ayuso, Alberto Bettiol, Alessandro Covi, Alessandro De Marchi, Marc Hirschi, Benoît Cosnefroy, Rafal Majka, … niet in de weg.

Er is niet in het minst ook Jarno Widar die zijn internationaal profdebuut maakt in het gezelschap van andere youngsters als Jenno Berckmoes, Jan Christen, Romain Grégoire, Lenny Martinez, …

Van Widar (amper 18 jaar en 107 dagen jong) niet teveel verwachten is sowieso de boodschap temeer zijn voorbereiding tweemaal door buikgriep werd verstoord. 

Het Ligurische spektakelstuk is vanaf 14u10 te aanschouwen op Eurosport 1.

Laurenz REX kan loodsen 

én zèlf winnen

We riskeren het wel eens om meewarig te doen over coureurs die maar zelden de bovenste helft van de uitslagen halen. Laurenz Rex is / was zo’n iemand. Hij stelde als koersende tiener amper wat voor en deed ook begin 2024 nog steeds bij geen meerderheid aan wielerfans een belletje doen rinkelen maar februari brengt daar grondig verandering in. 

In Palma was hij met bravoure de stand-in lead-out van Adrien Petit voor de kansrijke Gerben Thijssen, die daar zijn openingszege behaalde.

Winnen was hoegenaamd Laurenz’ regel niet. Wonen in het Duitstalige Raeren (provincie Luik) was ook geen cadeau om zich te profileren. Uit zijn tienertijd vond ik slechts één overwinning terug: als nieuweling op 20 juni 2015 in Romsée. Zijn volgend succes liet tot 4 oktober 2020 op zich wachten maar was dan wel de sterkbezette GP Jules Van Hevel in Ichtegem, waar hij een sterke delegatoe van Lotto u23 overwon. Daar moet zijn geloof in eigen kunnen een boost van jewelste hebben gekregen. Toch was het weer tot maart 2023 wachten op zijn volgende zege: de Dorpenomloop in Rucphen (Ned.), waar hij zijn medevluchters Gianluca Pollefliet en Andrea Raccagni(It.) het nakijken gaf. Het was een opmerkelijk debuut voor Intermarché-Wanty maar er was nog meer en beter op komst en dat vooral in Paris-Roubaix, waarin hij zich (net vòòr Christophe Laporte) op de negende plaats posteerde. Het leverde een selectie op voor de Giro, die hij niet enkel feilloos voltooide maar waarin hij zelfs voor een dagzege in aanmerking kwam, vierde in Cassano Magnago nadat hij une echappée bidon overleefde. 

Dan ben je geen renner meer die er voor spek en bonen tussenrijdt maar een volwaardig Pro Tour - coureur en dat kwam nog meer aan het licht in Le Samyn, waar hij een gewonnen sprint door voortvarend juichen nog bijna uit handen gaf aan de 20-jarige Portugese allrounder Antonio Morgado.

Laurenz Rex, een one hit wonder? Hoegenaamd niet want drie dagen eerder werd hij in Ninove zesde in de Omloop HNB. Eén en ander zal hem niet aan het zweven brengen, een kansrijkere kompaan zal altijd comfortabel achter zijn 1,93 m hoge en zijn brede rug mogen schuilen. 

Dat beseften ze eind 2022 meer dan een beetje bij Intermarché-Wanty, waarvan hij tot eind 2026 deel mag uitmaken. In de aflopende maand februari heeft hij zichzelf al aardig terugbetaald en het beste moet allicht nog komen.

Guido Reybrouck Classic, where stars are born …

Editie 2024 zonder Avia en Crabbé maar met drie West-Vlaamse clubs én alsnog een provinciale selectie 

De 25 teams die deelnemen aan de Guido Reybrouck Classic 2024 zijn mij eindelijk bekend. Op andere jaren krijg ik die uit de eerste hand, dit keer moest ik ze recupereren via procyclingstats.com

Naast 14 buitenlanse werden deze 11 Belgische clubs weerhouden: Acrog-Tormans Balen BC, Air College - B-Concept, Jonge Renners Roeselare, Gaverzicht - Be Okay Deerlijk, VC ’t Meetjesland Eeklo, Heist CT, het WAC Team, Onder Ons Parike, Van Moer CT, Molenspurters Meulebeke en zowaar een West-Vlaamse selectie. 

De overwegend kwalitatieve internationale bezetting staat opnieuw garant voor een volgende coryfee op het hoogste schavotje en het zal dit jaar wellicht niet anders zijn in weerwil van een afgeroomd deelnemersveld zonder Avia-Rudyco, Crabbé-Dstny en (zo blijkt nu) ook Isorex.

Tussen de elf geselecteerde Belgische teams staan er zowaar drie West-Vlaamse, die niet bepaald uitmunten in kwaliteit en waaraan alsnog een West-Vlaamse selectie werd toegevoegd terwijl Avia en Crabbé niet welkom zijn. Wie verzint zoiets? Een intern gerucht wil dat de selectie per ... lottrekking verliep maar ik vermoed eerder druk van buitenaf. 

Het staat elke inrichter uiteraard vrij te selecteren wie hij wil maar de insiders mogen er evenzeer hun bedenkingen bij hebben en die van mij luidt: de Vredespurters Moerkerke schoten zich daarmee in de eigen voet. 

Toch zullen er op 16 en 17 maart wissels op de wielertoekomst naar het podium worden geroepen. Meer nog dan de elf Belgische staan de veertien buitenlandse daar garant voor:

Team Grenke - Auto Eder (Thibaut Van Damme), Decathlon AG2R La Mondiale (Louic Boussemaere, Xander Scheldeman), JEGG-DJR Academy (Senne Brys), Hagens Berman - Jayco, Fenshaw Howes, Tofauti Everyone Active, UKS Copernicus, Team NTG/Uno-X, Team Mascot Workwear, UC Dippach, Cannibal B Victorious (Kasper Borremans, Jasper Christiaens, Leander De Gendt en Nolan Huysmans) alsook de nationale selecties van Polen, Slovenia en Spanje.

Mijn respect voor Hubert Van Nieuwkerke, de créateur-fondateur van deze prachtorganisatie, is immens en intact. Toen ik vernam dat hij op zijn gevorderde leeftijd een opvolger had gevonden in de persoon van Nico Cardon, was ik hemels blij voor hem en zijn geesteskind, waarvan de continuïteit verzekerd leek en moge dat ook zo blijven.

 

Aldo TALLIEU, dé verrassing 

van het openingweekeinde

 

De eeuwige optimist Dirk De Cnop en de immer gedreven Koen Feys hadden het vorig jaar al over Aldo Taillieu als over een te koesteren groeidiamant. En als Vlaams-Brabander zwaaide Fred Stroykens de Gooikenaar als zijn ontdekker nog meer lof toe.

Ikzelf had het meer zoiets van ‘eerst zien en daarna geloven’, waaraan reeds op de openingsdag is tegemoetgekomen. Aldo evolueerde van uitblinker naar winnaar.

 

(foto Gino Coghe)

Het was al straf dat Taillieu met Jenthe Verstraete de kloof overbrugde met de al op de Kruisberg uitbrekende Ier Seth Dunwoody, de Brit Eliot Rowe, de Noor Håkon Eiksund Øksnes, de Sloveen Erazem (zoon van Tadej) Valjavec en de Fransman Hugo Boucher. De top van de uitslag lag meteen vast. Late uitvalspogingen werden vooral door Taillieu ongedaan gemaakt. Zijn koers was dan al overgeslaagd en daar verbaasde hij zichzelf ook over want was hij was tijdens de aanloopweek goed ziek geweest maar hij zweette het uit op de rollen en herstelde bijtijds. Toen hij op de Brugse steenweg ook de finish naar zijn pedalen zette door alsnog Dunwoody te passeren, werd het helemaal te gek.

 

Aldo is een adept van het mountainbiken, een discipline die hij ook na gisteren nog niet zal afzweren, al zijn er eerst Nokere en Damme alvorens hij met de terreinfiets naar Italië trekt.

Aldo komt toch niet helemaal uit de lucht gevallen. Als neo-junior behaalde hij weliswaar geen overwinningen maar wel fraaie ereplaatsen in meerwaardige koersen als de Ronde van Vlaanderen (18de), de Tour du Condroz (6de), de Triptyque Ardennais (4de in Lierneux), Heestert (4de), … en dat in een seizoen waarin het mountainbiken de hoofdtoon voerde omdat het meer fun genereert en zo wil Aldo het nog even houden.

Air College - B-Concept heeft met Taillieu een goudhaantje in huis, die voor 2025 wel al zal gesolliciteerd zijn door de betere clubs van de u23. Voorzitter De Cnop had niet verwacht dat het zo’n vaart zou nemen met zijn Vlaams-Brabantse poulain die voor het eerst in zijn leven voor een resultaat moest sprinten en er meteen een eclatante triomf van maakte. 

Hiermee schiet ook Air College - B-Concept enkele rijen omhoog en hoopt alsnog te worden geselecteerd voor Liège-Bastogne-Liège u19 en voor Aubel-Thimister-Stavelot want Aldo (en meer anderen in zijn club) zijn tuk op hoogtemeters maar het meteen over klimmers hebben lijkt mij al te voortvarend, die afweging dient meer van de Ain Bugey Valromey Tour (Fr.) te komen.

Joseph Joe BLACKMORE

sloeg toe in de Tour du Rwanda

 

 

De 21-jarige Brit Joseph Blackmore heeft zichzelf in de Tour du Rwanda op een passend verjaardagsgeschenk getrakteerd met winst in de koninginnenrit met finish op Mount Kigali onder het gepassioneerd oog van duizenden Rwandezen, het contrast met de UAE Tour kan niet groter zijn. 

Een totale verrassing kun je de uithaal van Blackmore niet noemen want in de drie voorgaande ritten eindigde hij opeenvolgend 2de, 6de en bovenal 3de in de tijdrit zodat in de tussenstand enkel nog de Kazach Ilkhan Dostiyev en de Colombiaan Jhonatan Restrepo in zijn buurt blijven. In de afsluitende ritten van het weekend zal Blackmore nog moeilijk van zijn sokkel te stoten zijn. William Lecerf kende een mindere dag en verloor een kleine minuut maar behoudt uitzicht op een dichte eindplaats en zal zeker nog iets ondernemen.

Joe Blackmore, tot gisteren zelfs voor mij een nobele bekende, onderscheidde zich bij de u23 in het mountainbiken (5de op de Commonwealth Games 2022) en in het veldrijden (10de in het WK Hoogerheide 2023). 

Op de weg stak hij vorig jaar al een eerste keer de kop op in de Tour du Rwanda met de zesde eindplaats, drie rangen na William Lecerf. Eindwinnaar werd toen de Eritreeër Henok Mulubrhan die voor twee seizoenen een contract mocht naamtekenen bij Astana. Zes maanden later deed Blackmore het ook verre van onaardig (12de) in de Tour de l’Avenir.

Komt het alsnog goed met Julian ALAPHILIPPE?

 

Michel Wuyts vreest dat Julian Alaphilippe zich na de verbale uithaal van Patrick Lefevere aan overacting zal bezondigen. Dat zal de gepikeerde Fransman niet doen, daar zorgt Michel wel zelf voor, Michel, die geen goed woord heeft van de move van Lefevere. Hij toont meer begrip voor Marion Rousse, de wederhelft van Julian. 

Het heeft allemaal te maken uit een enkele passage uit een interview in Humo, Lefevere’s antwoord op de vraag of we dit jaar de heropstanding van Alaphilippe mogen verwachten. Patrick draaide niet rond de pot maar zei waar het op stond. Dat was niet bepaald propaganda voor Julian en het werd door één medium werd opgepikt en zonder datering uitvergroot: het betrof het najaar van 2022 toen het bijna een publiek geheim was dat Alaphilippe na zijn pechjaar (enkele ribben en een schouderblad gebroken bij een zware val in LBL, ontwrichte schouder na een zware val halfweg de Vuelta) niet meer voluit voor zijn vak leefde maar even loyaal als in zijn beste jaren doorbetaald werd.

Rousse kon het niet hebben en diende Lefevere van antwoord “ik zal onder geen beding toestaan dat u over ons privéleven praat” en zij bestond om haar woorden kracht bij te zetten door op donderdag mee te komen naar de verkenning van het parcours van de Omloop. 

Patrick moet een mild(er) man zijn geworden dat hij dit over zich liet gaan want: “Wie brengt er zijn vrouw mee naar het werk?”, vroeg ene Lomme Driessens zich al in de jaren 60 en 70 van vorige eeuw al retorisch af.

En wat doet Rousse met de reactie van Bettina Pesce, de eega van Philippe Gilbert, die onomwonden stelde dat Lefevere slechts een deel van het foute gedrag van de Alaphilippes aanhaalde. 

L ang geleden kwam ik zelf een afspraak met Patrick niet stipt na, er waaide wat, ik was er uren niet goed van maar ik aanvaardde het van hem en droeg hem almaar meer respect toe. Patrick is met iederéén even consequent . Oh wee, wie flagrant in de fout gaat. Daartegenover: raak niet kwaadbewust aan zijn mensen of hij legt er zijn hoofd voor.

Het is nu daadwerkelijk aan Julian Alaphilippe, nog steeds een coureur om met een hoge gunfactor van te houden. Hij had alles om Sean Kelly en Laurent Jalabertduurzaam naar de kroon te steken: grote ééndagssuccessen (La Flèche Wallonne 2018 2019 2021, Milano-Sanremo 2019, WK 2020 en 2021, ei zo na Liège-Bastogne-Liège 2015 en 2021, …) combineren met spraakmakende klassementen in de Tour maar wat dat tweede betreft bleef het bij een one hit wonder (5de in de Tour van 2019). Hij is bijna 32 jaar maar zijn atletisch vermogen kan, na de voorbije zuinige jaren, niet opgedroogd zijn.

Ten dienste van zijn verhoopte heropstanding krijgt hij een programma à sa carte geserveerd: het Vlaamse openingsweekeinde, de Strade Bianche, Tirreno-Adriatico, Milano-Sanremo, de E3 Harelbeke, Dwars door Vlaanderen, de Ronde van Vlaanderen en (na een competitiestop van twee maanden) een debuut in de Giro.

Wat er van hem verwacht wordt? Zijn stinkende best doen voor zichzelf en voor zijn kompanen want zijn contract loopt af en in Frankrijk zitten ze, aan zijn huidig tarief, niet langer te lonken naar hem. Kan hij over zes maanden weer de indringende vraag van weleer stellen: “Patrick, t’es content de moi?”

Wie doet Jay VINE nog wat?

Ilan en Lennert zullen het alvast proberen

 

 

Adam Yates zal de zesde UAE Tour niet op zijn palmares bijschrijven. Hij crashte, viel zwaar op het hoofd, stond terug op en reed zonder hersenschuddingsprotocol nog 35 km. verder tot de last in de laatste tien kilometer naar de finish op Jebel Jais niet meer te harden viel. Zijn toestand zal nauwgezet opgevolgd worden maar wat eraan voorafging was totaal onverantwoord, in het voetbal zou dat (en terecht!) geen waar geweest zijn.

Jay Vine haalde er zijn voordeel uit. Daags na zijn beste tijdrit ooit werd hij ook tweede op Jebel Jais wat hem aan de leiding bracht in de tussenstand, waarin hij dagwinnaar Ben O’Connor op 11” kon houden. Brandon McNulty (+13”) is voor het organiserende UAE Team al evenmin uitgeteld maar zal  zich allicht schikken naar Vine, na wie niet minder dan veertien andereen nog binnen de minuut geklasseerd, onder wie Ilan Van Wilder (+21”) en Lennert Van Eetvelt (+43”). Mauri Vansevenant valt daar net buiten maar kan op de slotdag naar Jabel Hafeet een belangrijke rol spel bij een eventuele putsch van zijn maatje Ilan.

Vanaf vandaag volgen drie vlakke(re) ritten waarvan er wel opnieuw ééntje Tim Merlier zal te beurt vallen toch en dat het zegetotaal van Soudal-Quick.Step op tien zou afronden, waarmee het meteen het vaakst winnende team zou worden.

Pascal Ackermann, Phil Bauhaus, Sam Bennett, Mark Cavendish, Arvid De Kleijn, Fernando Gaviria, Dylan Groenewegen, Kaden Groves, Fabio Jakobsen, Olav Kooij, Jakub Mareczko, Arne Marit, Juan Sebastian Molano, Julius van den Berg, Elia Viviani, Sam Welsford, … zullen ook op de wellicht drie volgende rendez-vous van de sprinters zijn op een hopelijk bredere aankomststrook dan op de openingsdag in Liwa.

Ertevoedekoers steekt van wal in Vlamertinge

Komende zondag 25 februari pakt wielerclub ertevoedekoers op de Vlamertingse wijk De Brandhoek uit met een wedstrijd én voor junioren én voor meisjes jeugd, waarmee het naar traditie het koersseizoen in de Westhoek op gang brengt.

Ertevoedekoers houdt het ook dit jaar niet bij die éne voltreffer maar biedt de wielerjeugd op de selectieve in de Westhoek nog meer kansen om zich te profileren: na Vlamertinge volgen De Klijte (zondag 3 maart), Poperinge (zaterdag 20 april), Dikkebus (woensdag 26 juni) én Stavele, een absolute nieuwkomer op zaterdag 24 augustus voor én nieuwelingen én junioren op de roots van contractrenner en clubpeter Stan Dewulf, waarmee ertevoedekoers stroomopwaarts roeit tegen het onrustwekkend dalend aantal jeugdkoersen. 

De nationale tijdrit in Poperinge blijft het vlaggenschip van de aangroeiende vloot. Op zaterdag 20 april zijn de meeste sterkhouders uit de diverse categorieën vertegenwoordigd.

First things first evenwel met volgende zondag aan de Brandhoek in Vlamertinge met om 12u30 meisjes (junioren en nieuwelingen samen) voor een tocht van 56 km., om 15u gevolgd 15u door de junioren, die 75,8 km krijgen voorgeschoteld.

Contactpersoon: Luc Claus 0473 210 783 of luc.claus2@proximus.be

Brandon McNulty tussenpaus voor Adam Yates?

 

UAE Team neemt optie op eindzege in eigen organisatie

 

Bravo Milan FRETIN!

 

 

De zesde UAE Tour wordt een zaak van UAE zelf. 

Met Brandon McNulty, Jay Vine en Mikkel Bjerg bezetten ze het volledig dagpodium van de biljartvlakke tijdrit en de top drie van de tussenstand. McNulty werd als junior in 2016 wereldkampioen tijdrijden in Doha, waar hij aan bijna 50 km./u. over de 29 km. 35” minder deed dan Bjerg, die in die discipline als belofte een loepzuivere hattrick zou versieren.

Jay Vine wurmde er zich met zijn beste tijdrit ooit tussen.

Adam Yates, de virtuele forward, gaf 28” toe aan zijn Amerikaanse kompaan maar is zeker niet uitgeteld. In de heuvelrit van morgen (naar Jebel Jais) en de klassieke koninginnenrit naar Jebel Hafeet op zondag kan de Brit als de betere klimmer behoedzaam meeschuiven met de tot aanvallen verplichte concurrenten van wie Ilan Van Wilder de averij beperkte tot 14”, amper twee meer dan Tobias Foss, de wereldkampioen van Wollongong 2022. Lorenzo Milesi, de WK der beloften vorig jaar, stelde teleur met een 18de plaats. Ook van Oscar Rodriguez (+36”), Lennert Van Eetvelt (+43”), Patrick Konrad (+48”), Juan Pedro Lopez (+59”), … werd beter verwacht. 

Wat de volgende dagen zeker een rol zal spelen zijn de bonusseconden: 3 2 1 van de tussensprinten en 10 6 4 bij de finish.

 

Milan Fretin, eerst aangekondigd als opgever, vermande zich en startte toch om 81ste plaats te worden met een uurgemiddelde van ruim 49 km., wat adrenaline toch allemaal met een mens kan doen. 

Tim Merlier, de uittredende leider, ging wijselijk niet tot het uiterste maar haalde desalniettemin een uurgemiddelde van bijna 49 km.

Ook in Wallonië wordt er 

gekoerst vanaf komend weekend

 

Als mogelijke uitweg voor de overbevolkte Vlaamse koersen zijn er de komende periode in Wallonië deze koersen:

 

Zaterdag 24 februari:

         Villers-le-Temple (Liège) -> elite 2 & u23

         Villers-le-Temple (Liège) -> junioren

         Villers-le-Temple (Liège) -> nieuwelingen

Zaterdag 16 maart:

         Orroir (Hainaut) -> junioren

         Pommeroeul (Hainaut) -> nieuwelingen

Zaterdag 30 maart:

         Bury (Hainaut) -> junioren

         Bury (Hainaut) -> nieuwelingen

Details: fcwb.be

         

Het betreft meestal wedstrijden op een selectief parcours, vreemd dat Cycling Vlaanderen deze koersen er (uit ongezonde naijver?) niet bijplaatst op zijn site, dus doe ik het in hun plaats, men weet nooit waarvoor dat goed kan zijn.

Meteen bingo voor Tim MERLIER

 

Middag 1 en meteen (net als vorig jaar) de hoofdprijs voor Tim Merlier, meer dan een beetje een aangekondigde kroniek want op een lichthellende aankomstrook en met tegenwind, een kolfje naar zijn pedalen en (na twee in de AlUla Tour) zijn derde zege van het seizoen boekte, globaal zijn 37ste op de uci-kalender.

Ook alweer de achtste van Soudal-Quick.Step, ééntje minder dan Lidl-Trek.

 

Veel minder goed verging het Milan Fretin, die met hopelijk meer schrik dan schade op een berrie gelegd werd als één van de voornaamste slachtoffers van de massale valpartij in de laatste honderden meters. De aankomststrook leek mij (om het eufemistsch) te stellen nogal smal voor het eerste roekeloze rendez-vous der sprinters

De UAE Tour met meer sprinters 

dan klassementsrenners

 

De zesde United Arab Emirates Tour is, na Tour Down Under en de Cadel Evans Race al een maand geleden in Australië, de derde manche van de World Tour. Niet te vatten dat deze ondermaats bezette en vrijwel door niemand bijgewoonde zevendaagse meetelt voor de hoogste ranking van het internationale wielrennen in tegenstelling de voorbije prachtige Volta ao Algarve.

En het straffe van de zaak is: uci-voorzitter David Lappartient kon vanaf 2026 nog meer van die farcen in petto hebben.

“Elke verandering moet een verbetering zijn”, voegde hij er aan toe. Een verbetering voor wat en voor wie? Voor de bankrekening van de uci zal hij bedoelen.

Maar goed de UAE Tour waarvan de deelnemende ploegen en renners hopelijk financieel beter worden, dat zal wel zeker?!

Adam Yates, de eindwinnaar van 2020, is dé gesolliciteerde favoriet voor de eindzege. Pello Bilbao, Ben O’Connor  en Oscar Rodriguez lijken zijn voornaamste concurrenten. Brandon McNulty en Jay Vine zijn dat ook maar zijn in de eerste plaats kompanen van Yates. Ook Lennert Van Eetvelt, Ilan Van Wilder zullen, met vooral Mauri Vansevenant in steun, iets een rol van betekenis spelen.

Met onder anderen Pascal Ackermann, Phil Bauhaus, Sam Bennett, Mark Cavendish, Fernando Gaviria, Dylan Groenewegen, Kaden Groves, Fabio Jakobsen, Olav Kooij, Arne Marit, Tim Merlier, Julius van den Berg, Elia Viviani, Sam Welsford, … zijn er meer sprinters dan klassementsrenners. En hoe smijten Milan Fretin en Fabio Van den Bossche zich tussen die al meer gevestigde waarden?

 

De UAE Tour is dagelijks te bezichtigen vanaf 11u50 op Eurosport 1 (Telenet kanaal 210).

 

Zijn elfde eindzege in een rittenkoers

 

Voor Remco was de extra 

kers op de taart géén must

 

Remco Evenepoel heeft met een derde eindzege in de Volta ao Algarve al de elfde rittenkoers aan zijn portfolio toegevoegd. De slotrit naar naar Alto do Malhāo werd geen formaliteit maar zoals Remco het zelf voorspelde een ‘oorlog’, waarin er behalve de eindzege nog meer op het spel stond: de dagzege, de dichte ereplaatsen, de bergprijs, enkel de groene trui van de puntenstand was al uitbesteed aan Gerben Thijssen. 

Remco kon rekenen op een paraat team met een onvolprezen Mikel Landa maar ook enkele anderen onderscheidden zich. Naar verluidt is Thijs Zondervel bij het aanschouwen van de werken van The Wolfpack heel onwel afgevoerd, dat belooft voor zijn komende weken en maanden. 

Wout van Aert werd de eyecatcher van een massieve ontsnapping, hij riskeerde een terugval in het klassement omdat de prestatie primeerde op het resultaat, een omgekeerde stijloefening voor het Vlaamse openingsweekeinde en meer nog voor de 16-daagse van Harelbeke tot Roubaix.

Remco heeft de kers op de taart dus niet kunnen plaatsen. Moest hij dàt?! Stond die er al niet op na zijn exquise tijdrit van zaterdag? Waarom er een dubbel gevoel (wegens de hele slotklim verstoken van een kleine versnelling) aan koppelen, was de taart niet belangrijker dan de kers? Hoe moet Martinez zich bij die verklaring voelen? Overigens presteerde, behalve Evenepoel, geen enkele topper van de tijdrit op niveau in de slotetappe: 

Remco is helemaal klaar voor Paris-Nice waarin de oppositie vooralsnog niet overweldigend lijkt te zullen zijn met enkel João Almeida, David Gaudu, Primož Roglič, Aleksandr Vlasov, … als te duchten klassementsrenners. De meeste anderen zoeken het, in combinatie met de Strade Bianche, in Tirreno-Adriatico. Het zou dus raar doen indien Remco zijn eerste overwinning(en) ooit in Frankrijk niet tijdens de eerste volle week van maart behaalt. Niet enkel de tijdrit van 26,9 km. in Auxerre zal hem daartoe inspireren. 

Ethan VERNON, nòg een nièt 

te veronachtzamen naam

 

Ethan Vernon heeft de zaterdagrit van de 56ste Tour des Alpes-Maritimes (Fr., 2.1) gewonnen, geen eitje want de 165,5 km. tussen Levens en Antibes telden 2655 goed gespreide hoogtemeters.

Voor de 23-jarige Brit is het al de negende zege als contractrenner en het was nog vaker net niet. Op zijn 21ste behaalde hij al een dagzege in de Volta a Catalunya 2022, in een machtsprint hield hij Phil Bauhaus achter zich. Dat herhaalde hij ruim een jaar later in de Tour de Romandie, in Vallée de Joux moest Thibau Nys eraan geloven. Ter afwisseling won Ethan vier maanden later de ultrakorte proloog van de Deutschland Tour, hij deed in Sankt Wendel één seconde beter dan ene Mads Pedersen. En gisteren won Vernon dus opnieuw in de sprint.

Klassementen zijn minder aan hem besteed maar misschien blijft hij vandaag overeind in de kortere (132 km.) en iets minder zware (2413 hoogtemeters) tweede rit van de Tour des Alpes-Maritimes.

Ethan Vernon is één van de youngsters die Patrick Lefevere om budgettaire en strategische redenen met lede ogen zag vertrekken naar Israel - Premier Tech, waar hij wel eens tot de uitgesproken kopman zou kunnen uitgroeien.

Vergeet daarbij niet dat Ethan vorige zomer in Glasgow ondanks een val wereldkampioen afvalling werd vòòr onder anderen titelverdediger Elia Viviani.

Vernon komt naar het Vlaamse openingsweekend en begeeft zich daarbij niet op ongekend terrein aangezien hij in 2022 al vijfde werd in de GP Jean-Pierre Monseré, elfde in Nokere Koerse en zestiende in de Bredene Koksijde Classic.

Een voorblad-62 ...

 

Remco blijft nieuwe limieten opzoeken  

 

Remco Evenepoel heeft, zoals algemeen verwacht, in de 22,2 km. rond Albufeira (die met zijn 322 hoogtemeters geen eitje was) met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de basis gelegd voor zijn derde eindoverwinning in de Volta ao Algarve. In dezelfde move veroverde hij ook de dagzege, wat ten opzichte van een uitgeruste Filippo Ganna geen evidentie was. Die presteerde ondermaats, niettegenstaande hij meerdere voor hem gestarte renners als mikpunt kon benutten. Het leverde de illustere Italiaan slechts de zesde plaats op in de daguitslag met 48” meer dan Evenepoel, die zijn 52ste uci-zege behaalde waarvan net een kwart in een tijdrit. Remco overrulde in de tussenstand zijn overwinnaar van de tweede dag, de Colombiaan Daniel Felipe Martinez. Remco heeft een voorname veldslag op grandioze wijze gewonnen maar hij houdt wat betreft de afsluitende rit naar Alto do Malhāo best nog een slag om de arm. Daar werd hij, als aanstaande eindwinnaar, derde in 2020 en vijfde in 2022 op korte afstand van zijn voorlopers. Er kan altijd wat gebeuren (de weerbots van gisteren, een complot) maar veel meer kans dat Remco de kaars op de taart zet. Het zou voor Evenepoel meteen de elfde eindzege zijn in een rittenkoers zijn.

Over de tijdrit was overigens nog niet alles gezegd. Het moest er nog bij dat hij voor het vals platbergaf een voorblad-62 aanwendde. Een voorblad-62 verdorie?! Géén primeur, hij ontleende het idee aan Victor Campenaerts. Een voorblad-62 voor het vals plat bergaf, hoe valt dàt te rijmen met souplesse op de hoogtemeters? Het geeft extra aan hoe ultra-veelzijdig Remco wel is, du jamais vu sinon du très rarement vu. 

Vraag is hoe langdurig een jong menselijk lichaam zulke bovenmenselijke wisselingen kan volhouden? Ook daarop zal voorlopig enkel Remco een plausibel antwoord kunnen geven.

Doe er toch maar vooral niet laagdunkend over …

 

Maxim VAN GILS won de (epiloog 

van de onbegonnen) Ruta del Sol 

 

Voor zover men het zich nog herinnert, die kijkt er verwonderd van op dat het al twee jaar geleden is dat Maxim Van Gils de Saudi Tour (die vanaf dit jaar de AlUla Tour heet) won.

Sindsdien liep zijn pad niet uitsluitend over rozen. Zo moest hij in 2022 op de tweede rustdag wegens Covid-19 uit de Vuelta stappen. Het zal er ook wel mee te maken gehad hebben dat hij in de tussenstand al op 2u11’45” geklasseerd stond. In de Tour van 2023 verging het hem een stuk beter, op de Grand Colombier werd hij als tweede (na Michal Kwiatkowski) afgevlagd. Tijdens een druk seizoen onderscheidde hij zich in meer andere koersen, inzonderheid in de Amstel Gold Race (7de), La Flèche Wallonne (8ste), Liège-Bastogne-Liège (11de), de Giro di Lombardia (14de). Het Critérium du Dauphiné, waaraan hij uitstekend begonnen was met vijfde plaatsen in de eerste twee ritten moest hij ziek verlaten.

Maxim hoopte op een meer gestroomlijnd 2024 maar in de Ruta del Sol, die opging in de Spaanse Boerenkrijg, leek het opnieuw van dat tot hij door een coup-de-théâtre gediend werd: een geïmproviseerde ultrakorte tijdrit (4,9 km., bezwangerd met 200 hoogtemeters) in Alcaudete, waarin hij onwaarschijnlijk uithaalde en de concurrenten op minstens tien seconden plaatste, in casu Juan Ayuso en Antonio Tiberi (de wereldkampioen tijdrijden bij de junioren in Harrogate 2019)  

Indien men het niet aan de realiteit aanpast dan zal 4,9 km. hem evenveel uci-punten opleveren als een dagzege in de Tour. Misschien had Maxim ook een normale Ruta del Sol gewonnen of een dichte ereplaats behaald. Dit moet hem een boost van jewelste geven voor het vele wat nu op hem afkomt: het volgende weekend in de Ardèche, de Strade Bianche, Milano-Sanremo, de Volta a Catalunya, de Brabantse Pijl, het drieluik Amstel-Flèche-LBL en de Tour de Suisse als de laatste aanloop naar zijn tweede Tour. Als notoir competitiebeest wordt hij op zijn wenken bediend en dat ging hem in 2023 al bijzonder goed af in weerwil van nogal wat tegenzittende omstandigheden.