Doping in de Koers: 

laat ons tevreden zijn met de wake-up calls

 

Marc Ghyselinck (de zelfverklaarde chef wielrennen van HLN) is er telkens als de kippen bij om elk dopinggeval uit te vergroten en te insinueren dat er ook in het algemeen meer aan de hand moet zijn. De titel van zijn proza liegt er niet om:

Is doping terug in de koers? De laatste tijd was het minder in het nieuws, maar achter de schermen was het er wel. (aldus Marc Ghyselinck in HLN)

Ghyselinck refereert daarvoor naar veldrijder Toon Aerts, wiens schorsing van 24 maanden eerstdaags afloopt, en ‘die de voorbije periode niet de enige was wiens naam genoemd werd in dopingzaken’. Hij vergeet in dezelfde adem Shari Bossuyt te vernoemen. In beider geval (b)leek een kwalijk voedingssupplement de (als niet-intentionele) aanvaarde boosdoener, wat Ghyselinck verzwijgt.

 

Vorige week werden ook Franck Bonnamour (Fr.) en Antwan Tolhoek (Ned.) voor vermeend dopinggebruik geschorst. Doping lijkt terug - van nooit weggeweest - in de koers, stelt Ghyselinck (bijna vergenoegd) vast.

Natuurlijk bestaat doping nog steeds en zal het ook altijd bestaan, zoals snelheidsovertredingen en rijden onder invloed van alcohol en drugs in het verkeer. Wielrennen kan niet zo (sic) brandschoon zijn als het vermaledijde voedbol waarin voedingssupplementen niet aan de orde zijn en al zeker niet in gecontamineerde vorm.

Wanneer een coureur tegen de lamp loopt dan worden we daar uiteraard niet vrolijk van worden maar moeten we wel tevreden zijn dat er angstvallig gewaakt wordt over de ethiek van een sport die zich in het verleden al te vaak in de eigen voet heeft geschoten. Elke betrapping herinnert aan de aanzienlijke pakkans en ontmoedigt het peloton om het ook eens te riskeren. De bestraffing mag evenwel, zoals in het geval van Toon Aerts en Shari Bossuyt, niet in wanverhouding staan tot het vergrijp.