Inzake winnen en làten winnen …

 

WOUT onderscheidt zich van Rik, Eddy en Roger  

 

Een luitenant in jouw plaats laten winnen …

 

Rik Van Looy zou het nooit gedaan hebben. Toen Gilbert Desmet in de Ronde van Vlaanderen van 1959 zegezeker alleen vooropreed, spande hij Frans Schoubben voor zijn kar om de eenzame vluchter bij te halen en in de sprint te kloppen. Dat gaat in de tijd vèrregaande gevolgen. Ook Ward Sels kan je er meer over vertellen hoe (sic) altruïstisch de keizer van Herentals was.

Ook bij Eddy Merckx is overwinningen afstaan nooit opgekomen. Dergelijk altruïstisch gebaar had gekund in Lège-Bastogne-Liège 1969 toen hij met zijn kompaan Vic Van Schil acht minuten voorsprong telde. Indien Eddy overwogen had om Vic te laten winnen dan zou die laatste rechtsomkeer hebben gemaakt. Eddy hielp op een eigen mindere dag in 1976 wel zijn luitenant Joseph Bruyère met grote voorsprong Liège-Bastogne-Liège winnen.

Roger De Vlaeminck zou uit eigen beweging nooit een stap opzij hebben gezet. Toch overkwam het hem in 1978 in ‘zijn’ Paris-Roubaix nog wel toen zijn frère-ennemi Francesco Moser als eerste demarreerde en hij (die al Milano-Sanremo had gewonnen) van de ploegleiding van Sanson moest blijven zitten. Roger deed het met zware tegenzin en heeft daar nog altijd spijt van. Twee jaar eerder dreef hij zijn egocentrisme zo ver dat hij in de Giro zijn kansrijkere kompaan Johan De Muynck verweesd achterliet. Eens knecht àltijd knecht, voegde le Gitan er ijskoud aan toe.

Tom Boonen zou het ook nooit doen, liet hij zich ontvallen maar wat deed hij in de regenboogtrui dan met Filippo Pozzato in Milano-Sanremo 2006? Juichen alsof hij zelf had gewonnen!

 

Een grote overwinning geef je niet zomaar weg, tenzij je Wout van Aert heet. Mooi maar melig en not done, zeker niet wanneer je de beste bent. Indien Wout tijdens de komende quinzaine de Ronde van Vlaanderen noch Paris-Roubaix wint dan zal hij er verse spijt van hebben dat hij zich behalve met Harelbeke ook niet met Wevelgem had ingedekt.

De kans is aanzienlijk dat Wout Vlaanderen én/òf Roubaix inpalmt. Daar krijgt hij evenwel te maken met Tadej Pogačar respectievelijk Filippo Ganna plus in de beide gevallen misschien met Mathieu van der Poel. Indien dat trio de twee komende zondagen een superdag kent dan mag Wout het misschien vlaggen en zal het uit handen geven van Wevelgem opspélen. 

Wout van Aert is na Tadej Pogačar de beste allrounder van het huidige peloton. Op termijn zal/kan hij als één van de tien beste naoorlogse ééndagscoureurs geboekstaafd worden. Hij haalt het maximum uit een minimum aan deelnames. Indien Covid-19 zijn pad niet had gekruist dan had hij nog niet aan Liège-Bastogne-Liège deelgenomen. Hij werd er vorig jaar derde maar keert er dit jaar niet naar terug. Ook de voorafgaande Amstel (die hij won in 2021) en La Flèche laat hij links liggen. En na het WK was de Giro di Lombardia zelfs nooit aan de orde. Ook daar zit een podium er nochtans dik in, net als in het WK tijdrijden. Hij haalt evenwel zelfs voor dichte ereplaatsen de neus op, allemaal ten koste van zijn globaal palmares dat kennelijk ondergeschikt is aan zijn bankrekening.

Wout zou ook voor spraakmakende klassementen (zeker een top tien, misschien een top vijf) in aanmerking kunnen komen maar in de Tour levert hij zich liever uit aan kansrijkere kompanen als Primož Roglič en Jonas Vingegaard. Hij wordt er vorstelijk voor vergoed en dat gaat niet eens ten koste gaat van eigen eer en glorie: negen dagzeges en één groene trui en daar zal het niet bij blijven.

Wout van Aert heeft het volste recht om zijn keuzes te maken over betweterige journalisten en dito analisten heen. Niets moèt, àlles mag!