Dik verdiend voor Jimmy Engoulvent
Jimmy Engoulvent heeft met de combinatie dag- en eindzege in de Quatre Jours de Dunkerque, een 2.HC of een rittenkoers buiten categorie, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de mooiste zege uit zijn professionele carrière behaald. Enkel een dagzege in de Tour zou dat kunnen overtreffen maar aangezien die de voorbije jaren nooit in beeld is gekomen zal dat ook wel niet meer gebeuren nu Jimmy de drieëndertig gepasseerd is.
Enige verdienstelijkheid kun je Jimmy alvast niet ontzeggen. Op de korte inspanning behoort hij tot de beteren en dat stelde hem in staat om enkele prologen (onder meer twee in de Tour de Luxembourg) te winnen. Ook andere dagzeges werden zijn prooi zoals één in Dunkerque 2007 (die hij toen niet kon verlengen in de eindzege) en in de Ruta del Sol 2011. De combinatie dag- en eindzege kon hij ook waarmaken in de Tour de Poitou-Charentes et de la Vienne in 2010.
Toch was hij niet te beroerd om het ook met een inspanning van langere duur aan te gaan zoals hij dit jaar deed in Paris-Roubaix. Meer dan een 21ste plaats leverde het hem niet op. Weer een illusie armer maar Jimmy hield koppig vol en een kleine maand later rendeerde het dus wel, waarbij hij bofte dat er in de Pas-de-Calais geen tijdrit bij gehaald werd. Dat was wel het geval tot en met 2004 en daarna nog één keer in 2007. Een rittenkoers op dit niveau zonder tijdrit is naar mijn gevoelen zoveel als een bijensteek zonder angel. Waarmee ik niet wilde gezegd hebben dat ik Jimmy Engoulvent de eindzege in de 58ste Quatre Jours de Dunkerque zou misgunnen. Hij heeft er keihard gestreden en binnen de hierarchie van zijn Saur-Sojasun steekt hij zijn uitgesproken kopman Jérôme Coppel even naar de kroon.
In verband met Dunkerque en tijdrijden is er nog deze interessant flashback. In 1973 was er wel een (afsluitende) tijdrit, waaraan de 21-jarige neo-prof Freddy Maertens als verrassende tweede in de tussenstand op 7" van Frans Verbeeck begon. Freddy had er een wervelende passage in de jeugdcategorieën opzitten maar in de zeldzame tijdritten was hij nooit bij de eerste vijftig geëindigd want dat kon hij niet. Omdat hij iets te verdedigen wilde hij wel "proberen er het beste van te maken". Dat kwam tenslotte neer op beter doen dan onder anderen een zekere Joop Zoetemelk (+5"), een zekere Raymond Poulidor (+7") en de al genoemde Frans Verbeeck (+10"). Die laatste reed de tijdrit van zijn leven maar werd toch door dagwinnaar Freddy Maertens verdrongen van de pole position voor de eindzge. Het was Maertens' eerste grote zege als contractrenner en toen al het bewijs dat kùnnen tijdrijden eerder tussen de oren dan in de benen zit.