Vaarwel, El Toro ...
Je bent 75 jaar jong, je voelt je goed, je verzorgt je en gaat er prat op dat je nog tegen een gematigde snelheid geregeld fietstochtjes onderneemt. Het is eindelijk schitterend weer en je bent niet te houden voor je escapade op twee wielen langs het jaagpad in Zevergem (De Pinte). Je had het beter niet gedaan want in volle euforie begeeft je kennelijk toch niet zo gezonde hart. Daarvoor moet je evenwel geen 75 jaar geworden zijn want daags voordien liet de amper 43-jarige Chris Sterkens (Turnhout) het leven op de Mont-Ventoux.
- "Een schone dood", durven sommigen daarvan te zeggen want het overkwam hen tijdens zowat het liefste wat ze deden, het is dus waar maar voor beiden decennia te vroeg want ze genoten (nog) zo intens van hun korter of langer leven.
Arthur Decabooter was een geweldig coureur die ik tijdens mijn jongste jaren, kortzichtig als ik toen was, evenwel niet in mijn hart droeg. Hij bestond het immers om aan de poten van de troon van Rik Van Looy, mijn absolute jeugdidool, te zagen. En bij gelegenheid stootte hij de keizer zelfs van zijn sokkel, vooral die keer in 1960, toen hij na Dwars door België in Waregem reeds als 23-jarige de grote Ronde van Vlaanderen won. "Zijn" Ronde van Vlaanderen die hij ook al in 1955 (liefhebbers) en in 1958 (onafhankelijken) op zijn naam had gebracht.
Tijdens de lente van 1960 ging hij op zijn elan door. Met de maats van Groene Leeuw monopoliseerde hij, onder het commando van Berten De Kimpe, de Vuelta. Hij won twee ritten en werd eindwinnaar met de punten. Eén en ander deed hij zo spraakmakend dat de Spanjaarden hem met de koosnaam "El Torro" bedachten. In die dagen zag hij er ook uit als een ... stier!
Zelfs al won hij in 1961 vooral de Omloop Het Volk, E3 Harelbeke en de G.P. van Denain toch ging Tuur even snel als hij gekomen was. Na dat jaar had hij het beste al gehad, zelfs al won hij in 1964 nog Kuurne-Brussel-Kuurne en (na 1958) opnieuw Nokere Koerse.
Toch bleef hij zich tijdens de nadagen van zijn topperiode nuttig maken voor Groene Leeuw. Zo hielp hij zijn (aanstaande) schoonbroer Walter Godefroot in Vilvoorde 1965 kampioen van België worden door de opkomende metronoom Eddy Merckx af te houden.
Arthur De Cabooter was ontzettend populair én geliefd. het werd als een groot onrecht ervaren dat hij, onder invloed van de almachtige keizer van Herentals, in 1960 noch 1961 geselecteerd werd voor het wereldkampioenschap op de weg. Er werd zowaar tegen betoogd.
Tuur De Cabooter was één van de vele jonge goden die in de late jaren vijftig en de vroege jaren zestig hun prille status niet lang konden volhouden. Toch bleef hij tot en met 1967 op de barricade want "ik koers toch zo graag meneer". In een tjokvol Gents Kuipke nam hij eind dat jaar afscheid van zijn publiek. In 2007 werd "zijn" Gavere geïnaugureerd als Dorp van de Ronde voor die Ronde van Vlaanderen. Op die dag werd Arthur gehuldigd en verscheen er een tweede boekover hem, getiteld "Arthur - El Toro Decabooter - een Flandrien uit de sixties".
Arthur Decabooter was gehuwd met Nicole Standaert, een zus van Micheline, de vrouw van Walter Godefroot. Hij was eeuwig jeugdige lieve man die van fitheid zijn handelsmerk maakte.
Hij kwam altijd uiterst beleefd uit de hoek, sprak zacht zonder onvertogen woord en was dus hoegenaamd niet de briesende ... stier die hij als coureur wel eens durfde te zijn. Het was een genoegen om hem af en toe, meestal in het gezelschap van de ook al 69-jarige Walter Godefroot, terug te zien. Met El Toro's afsterven verlies ikzelf ook opnieuw enkele van mijn laatste brokjes jeugd, maar we moeten verder en zullen ons over enkele uren in Heusden-Zolder weer (te) jong voelen.