Giro in het buitenland biedt weinig sportieve meerwaarde
Het was nog maar de tiende keer dat de Giro "buiten zijn oevers trad". Eerder gebeurde dat in San Marino 1965, Monte Carlo 1966, Verviers 1973, Vaticaanstad 1974, (zowaar het failliete) Athene in 1996, Nice 1998, Groningen 2002, Seraing 2006, Amsterdam 2010 en dit keer dus Herning, de thuishaven van Bjarne Riis. Moet dat nu echt? De meerwaarde zal zich wel beperken tot het materiële. Calamiteiten waren bij het uitzwermen naar het meestal kille Noorden meer aan de orde. Herinner u maar de zware val van Alessandro Petacchi op weg naar Namur in 2006 en nu de zware valpartij, veroorzaakt door voetzoeker Roberto Ferrari (die toch mag blijven maar wat ik in zijn plaats niet zou doen) in de spurt der tweede rit met Mark Cavendish en Taylor Phinney, drager van de rode respectievelijk roze trui. Stel u voor dat het fataal afliep op de herdenkingsdag van Wouter Weylandt. 

De Tour was veel vaker grensoverschrijdend en dat leverde meestal een bijkomende dimensie op, zeker die keer in 1958 te Brussel in de marge van de Wereldtentoonstelling. Bij de Giro daarentegen genereerde dat meestal een bevreemdend gevoel. Toch wil men volharden in die boosheid. De nieuwe ceo, Michele Acquarone, wil op korte termijn in de ... Verenigde Staten van wal steken. Daar zullen ze zich betrokken voelen zoals wij wanneer er op de hoek van de straat een zwaar verkeersongeval is gebeurd. De meeste pogingen om het wielrennen in de Nieuwe Wereld verkocht en gelanceerd te krijgen zijn brutaal gestrand. In de Grote Prijzen van Québec en Montréal in september 2012 kon men bij manier van spreken beter de namen van de toeschouwers afroepen dan van de renners, het zou minder tijd gevergd hebben. En toch houdt men dit koppig vol, het kan niet anders of er moet een fortuin tegenover staan. En in dat in een periode waarin Paris-Brussel al decennia aan zijn lot wordt overgelaten. Brussel, de Europese hoofdstad waar de meest gelauwerde coureur ooit thuis is. Ook de logica is verzwolgen door het grote geld voor enkele tijdelijke beunhazen, die even snel zullen gaan als ze gekomen zijn. Zo hebben we er bij ons, op een veel lager echelon, ook enkele.