Achterdeur stond nòg wijder 

open dan ingeschat

 

Zonde van de (ondraaglijk onnozele) nevenklassementen en zelfs van de dagzege, waarin de sterkhouders van het het peloton ondermaats geïnteresseerd zijn, anders laat je geen dertien vrijbuiters bijna een kwartier wegrijden in de euvele veronderstelling dat je ze bijtijds één voor één zult oprapen. Niet dus, zodat je eigenlijk twee etappes kreeg.

Ken die groene trui toch toe volgens een optelling van plààtsen en de bolletjes op basis van gechronometreerde beklimmingen.

Zoals verwacht stond in de favorietengroep de achterdeur veel wijder open dan de voordeur. Wout Van Aert was de portier met dagdienst om de gelederen tot elf individuen uit te dunnen. Tadej Pogaçar slaagde er in zijn tijdsverlies van daags voordien halvelings goed te maken. Het was geen gunst die ze hem verleenden maar een rechtzetting die hij klasrijk afdwong want na zijn aankomst bleek dat hij met zijn actie bijna één minuut onder het klimrecord van de Peyresourde uit 2003 was gedoken. Daardoor kon hij ook heraansluiten bij de top tien van de tussenstand en mag hij nòg vòòr zijn 22ste verjaardag aanzien worden als een volwaardige challenger van Egan Bernal en Primoz Roglic. Beide antagonisten staan meer geïsoleerd dan men tot aan de voet van de Pyreneeën vermoedde. Dat moet (in alfabetische orde) Romain Bardet, Emanuel Buchmann, Mikel Landa, Miguel Angel Lopez, Guillaume Martin, Nairo Quintana en Rigoberto Uran als mooie muziek in de oren klinken want in man tegen man situaties stijgen hun kansen. De in uitzicht gestelde controle van de twee blokken is door een heerlijke chaos verdrongen. Hopelijk blijft dat zo met die van AG2R La Mondiale als oproerkraaiers of het zou moeten zijn datze op hun beurt defensiever worden omdat Romain Bardet het eindpodium (dat hij al in 2016 als tweede en in 2017 als derde besteeg) ruikt.