Julian ALAPHILIPPE,       

  de perfecte wereldkampioen van Imola

 

Julian Alaphilippe is ontegensprekelijk de perfecte wereldkampioen van zondag 27 september 2020 in Imola. Het was een aangekondigde kroniek dat hij zou uitbreken en dat deed hij ook, op zijn buitenblad nog wel. Niemand was ertegen bestand en daarna hield hij de eerste vijf achtervolgers minstens tweehonderd meter achter zich.

Julian Alaphilippe is ook de enige die het toekomt om Wout Van Aert de regenboogtrui te ontfutselen. Wout 2020 is het equivalent van Julian 2019, die toen helemaal uitgeblust uit de Tour (waarin hij twee dagzeges behaalde en vierde werd in het tijdklassement) en er op het verzopen wereldkampioenschap helemaal aan te pas kwam als 28ste. Julian pakte de Tour van 2020 totaal anders aan. Na een vroege verlossende dagzege in Nice reed hij the rides of the loser maar hij wist waarmee hij bezig was -> stijloefeningen om zijn limieten zo ver mogelijk voor zich uit te duwen in functie van Imola, waar hij gefinetuned aan zijn opdracht begon en feilloos volbracht. Daar valt dus niets van af te dingen, al moet de nieuwe wereldkampioen het over het geheel van het gebalde seizoen ruimschoots afleggen tegen Wout Van Aert, die hem trouwens wèl remonteerde in Milano-Sanremo en op de finishlijn nipt voorbleef.

Ja, ik heb vrede met Julian Alaphilippe als de nieuwe drager van de regenboogtrui en ik ben zelfs blij met hem, ook al omdat hij een dierbare discipel is van Patrick Lefevere die met vooral West-Vlaamse sponsors al decennialang het internationale wielrennen stoffeert, waarbij hij een tachtigtal mensen een mooie job laat uitoefenen en als in een familie verenigt. Zelfs al is hij een koele minnaar van het WK met landen in plaats van teams, dan nog is dit ook meer dan een beetje zijn regenboogtrui, al de negende na Abraham Olano (Duitama 1995), Johan Museeuw (Lugano 1996), Oscar Camenzind (Valkenburg 1998), Oscar Freire (Lissabon 2001), Tom Boonen (Madrdi 2005), Paolo Bettini (Salzburg 2006 en Stuttgart 2007), Michal Kwiatkowski(Ponferrada 2014) en nu dus Julian Alaphilippe, zeker niet de minste uit dat illustere rijtje.

 

Julian Alaphilippe zal het als wereldkampioen alvast veel beter doen dan Mads Pedersen, zijn accidentele voorganger van Harrogate. Wout Van Aert kon Alaphilippe het dichtst benaderen. Wout nam zijn favorietenrol waardig op en ‘schoot op alles wat bewoog’ maar toen Julian versnelde, was zijn reactievermogen (én van alle anderen) opgebruikt. 

De Belgische ploeg reed de perfecte koers maar zelfs dat wordt altijd afgetoetst aan het individuele winnen of niet winnen. Dat laatste belet niet dat Rik Verbrugghe als bondscoach in ere is hersteld en good old Greg Van Avermaet als teamplayer. Daarmee zijn die van “de koers is van ons” voor schut zijn gezet. Hun “Commentaar’ in de krant van zaterdag was demagogisch en de schaamte heel vèr voorbij.

De Vlaamse coureurs realiseerden in dit gebalde corona-seizoen reeds zoveel en hun theoretisch beste quinzaine (11-25 oktober) houden zij nog tegoed met opeenvolgend Wevelgem, Vlaanderen, De Panne en Roubaix. Benieuwd wat wereldkampioen Alaphilippe ervan bakt op zondag 18 oktober in de hem onbekende Ronde van Vlaanderen. Benieuwd of hij daar beter doet dan ene Laurent Jalabert (negende in 1991) die in 1997 op de Berendries ‘zichzelf tegenkwam’.

Met Remco Evenepoel erbij zou de Vlaamse voetafdruk op het internationale wielrennen met vooral de Giro nog beduidend zwaarder geweest zijn.